Joni Mitchell herwint haar stem in Newport

Het hoogtepunt van de groep was echter “Both Sides, Now”, een nummer dat de 23-jarige Mitchell schreef in 1967, hetzelfde jaar dat ze voor het eerst in Newport speelde. In die tijd spotten sommige critici met de hypothetische wijsheid van de woorden: wat zou een 23-jarig meisje weten over beide kanten van het leven? Maar door de jaren heen heeft het nummer onthuld dat het onpeilbare diepten bevat die pas in latere interpretaties te horen zijn.

Toen ze 56 was, bracht Mitchell een rijke versie van “Both Sides, Now” uit op haar gelijknamige album uit 2000, ondersteund door een 70-koppig orkest. Haar stem was dieper, elegant en elegant uitgeput. Ze zong aan het einde van het lied: “Het zijn de illusies van het leven die ik me herinner, ik ken het leven echt helemaal niet.”

Deze versie werd beschouwd als een traan (en gebruikte dat effect in een klassieke scène uit “Love, Actually”), maar nogmaals, het is gemakkelijk om medelijden te krijgen als je ouder wordt. Veroudering leidt inherent tot lijden, verzwakking en verlies – dit is geen nieuws. Wat Mitchell’s uitvoering van het lied in 2022 bevestigde, is dat het ook serendipiteit, langverwachte voldoening en vreugde kan brengen. Altijd bezig met het herinterpreteren van haar eigen materiaal, heeft Mitchell een nieuwe betekenis gegeven aan enkele van haar beroemdste liedjes. Ze zong met Carlyle: “Ik kan een blikje van je drinken, en ik zal nog steeds op de been zijn”, en de regel werd niet alleen een uitdaging voor de minnaar, maar de opschepperij van een overlevende over het leven zelf.

Een deel van wat bemoedigend is aan Mitchells recente culturele heropleving van popmuziek, zoals Bush’ plotselinge terugkeer naar de hitparade, is dat het een geliefde, zij het enigszins ondergewaardeerde artiest in staat stelt haar lauweren te krijgen terwijl ze nog leeft. (Winona Judd, nog steeds rouwend om haar moeder) Naomi’s dood, stond ook op het podium met Mitchell en huilde publiekelijk tijdens “Both Sides, Now” – een visuele herinnering aan een harder lot en de tweedeling die inherent is aan het lied.) Het leek een stille drastische daad om Mitchell op deze manier te eren. Jongere kunstenaars kregen de kans om de oudere serieus te eren; Een volwassen vrouw die nog niet klaar was met het herinterpreteren van haar levenswerk, keerde terug op het podium.

Omringd door een menigte vrienden, muzikanten en bewonderende fans – van wie velen nog niet geboren waren toen Mitchell “Both Sides, Now” schreef – leek ze het deze keer met een brede grijns te zingen: Ik ken het leven echt helemaal niet. Alsof je wilt zeggen: je weet maar nooit – er kan van alles gebeuren. Zelfs dit.