Mary Quant, Britse moderevolutionair, sterft op 93-jarige leeftijd

Mary Quant, de Britse ontwerper die een revolutie teweegbracht in de mode en de belichaming was van de stijl van de swingende jaren 60, de speelse geest van de jeugd die voortkwam uit de straten, niet uit het Parijse atelier, stierf donderdag in haar huis in Surrey, Zuid-Engeland. Bekend als de moeder van de minirok, was ze 93 jaar oud.

Haar familie kondigde haar dood aan in een verklaring aan de British Press Association, waarin stond dat ze “vredig” was gestorven.

Engeland kwam uit zijn naoorlogse ontberingen toen mevrouw Quandt en haar aristocratische vriend Alexander Plunkett Green, beiden net van de kunstacademie, een winkel begonnen genaamd Bazaar in King’s Street in Londen, in het hart van Chelsea. Mevrouw Quant vulde het in met de outfits die zij en haar bohemienvrienden droegen, ‘een verzameling kleding en accessoires’, zoals ze schreef in haar autobiografie ‘Quant on Quant’ (1966) – minirokjes en plooirokken, kniekousen en kousen, funky sieraden en hoeden in alle kleuren.

Jonge vrouwen uit die tijd keerden de korsetvormen van hun moeder de rug toe, met gespleten tailles en lijfjes met boothals – de Dior-look, die sinds 1947 domineerde. tweelingsetjes en stiletto’s, en bijpassende accessoires… Het model dat meestal in de dertig was, geen jong speeltje zoals mevrouw Quandt.

Toen ze de stukken die ze zocht niet kon vinden, maakte mevrouw Quandt haar eigen stukken, kocht stoffen van luxewinkel Harrods en naaide ze in haar bed, waar haar Siamese katten de patronen van Patrick aten.

Winsten waren in die beginjaren ongrijpbaar, maar de winkel was vanaf het begin een succes, met jonge vrouwen die bijna dagelijks de zaak uitkleedden en soms nieuwe kleren uit de armen van mevrouw Quandt haalden als ze naar de winkel ging. Zij en meneer Plunkett Green runden het net als de koffiehuizen die ze vaak bezochten: altijd een ontmoetingsplaats en feest, met een jazzachtergrond.

En ze plaatsten ook een display in hun etalage, opgejaagd door mannequins die door een vriend waren ontworpen om eruit te zien als de jonge vrouwen die daar winkelden – ‘vogels’, zoals mevrouw Quandt het zegt in de taal van die tijd – figuren met scherpe getinte jukbeenderen, trendy kapsels en benen Rosy, soms ondersteboven gekeerd of wit gespoten, sommige met kale hoofden en ronde zonnebrillen, gekleed in gestreepte badpakken en tokkelende gitaren.

Amateurs in de boekhouding, samen met al het andere, het paar bewaarde hun rekeningen in stapels en betaalde van boven naar beneden. Verkopers betaalden vaak twee keer of helemaal niet, afhankelijk van hun plek op de stapel.

Tien jaar later is Mary Quant een wereldwijd merk, met licenties over de hele wereld – ze werd in 1966 benoemd tot Officer of the Order of the British Empire voor haar bijdrage aan de Britse export – en een omzet die al snel $ 20 miljoen zou bedragen. Toen ze met een nieuwe set door de VS toerde, werd ze begroet als de Vijfde Beatle; Op een gegeven moment vroeg ze om politiebescherming. Kranten drukten haar en haar opmerkingen gretig af: “De hoeveelheid verwacht hem hoger”, verklaarde de Associated Press in de winter van 1966, eraan toevoegend dat mevrouw Quandt “vandaag voorspelde dat de minirok hier zou blijven.”

Er was een Mary Quant-lijn bij JC Penney en boetieks in winkels in New York. Er was Mary Quant-make-up – voor vrouwen en Mannen – verpakt in verfblikken, wimpers die in de tuin kunnen worden gekocht, ondergoed, kousen, schoenen, bovenkleding en bont. Tegen de jaren zeventig waren er lakens, briefpapier, verf, huishoudelijke artikelen en een Mary Quant-pop, Daisy, genoemd naar het Daisy-logo van mevrouw Quant.

“Een beroemde ontwerper is een geaccepteerd onderdeel van het moderne modesysteem van vandaag, maar Mary was in de jaren zestig een zeldzaamheid als merkambassadeur voor haar kleding en haar merk”, zegt Jenny Lister, co-curator van een retrospectief uit 2019 van Ms. Het werk bevindt zich in het Victoria and Albert Museum in Londen, vertelde hij aan de New York Times. “Het verkocht niet alleen eigenzinnige Britse mode, het eigenlijk Hij was Eigenzinnige Britse schoonheid en het ultieme Chelsea-meisje.”

Mevrouw Kwan zei ooit: “Ik ben volwassen geworden en wil niet volwassen worden.” “Opgroeien leek vreselijk. Voor mij was het vreselijk. De kinderen waren vrij en gezond, en de volwassenen waren vreselijk. “

Barbara Marie Quant werd geboren op 11 februari 1930 in Blackheath, in het zuidoosten van Londen. Haar ouders, John en Mildred (Jones) Quandt, waren onderwijzers uit Wales die uit mijnfamilies kwamen en vastbesloten waren dat hun twee kinderen, Mary en Tony, traditionele carrièrepaden moesten volgen.

Maar Marie wilde mode studeren. Toen ze een studiebeurs won voor het op kunst gerichte Goldsmiths College (nu Goldsmiths, University of London), kwamen haar ouders tot een compromis: ze kon deelnemen als ze haar diploma in kunsteducatie behaalde (ze studeerde illustratie). Daar ontmoette ze meneer Plunkett Green, een welopgevoede excentriekeling (de filosoof Bertrand Russell was zijn neef, net als de hertog van Bedford) die de gouden shantung-zijden pyjama van zijn moeder droeg om naar haar toe te komen bij de zeldzame gelegenheden dat hij aanwezig was en speelde. jazz op haar. Trompet – Een personage dat rechtstreeks is geïnspireerd op de roman van Evelyn Waugh (Waugh was een familievriend).

Ze waren allebei 16 jaar oud en werden onafscheidelijk. Ze verheugden zich over de grappen en de aandacht die ze aan hun kostuums besteedden. Meneer Plunkett Green schilderde ooit zijn blote borst om de knopen op een overhemd na te bootsen. Mevrouw Quandt herinnerde zich omstanders in haar dagboek: “Oh mijn God, kijk eens naar deze moderne jeugd!” Een kop die het paar omhelsde: “Gaan we vanavond trendy jongens zijn?”

Al snel ontmoetten ze elkaar Archie McNair, een advocaat die portretfotograaf werd en een café runde onder zijn studio in Chelsea. De drie besloten samen een zaak te openen. Elke man legde 5.000 pond in en ze kochten een gebouw aan King’s Road 138a. Mevrouw Quandt, die vroeger voor een hoedenmaakster werkte, zegt haar baan op.

Dankzij Bazaar is King’s Road het centrum van de Britse mode geworden, en Londen is het epicentrum van de zogenaamde jeugdaardbeving, zoals Vogue het destijds noemde. Mevr. Quant was haar avatar, gekleed in haar kenmerkende playsuit en schoenen, met enorme geverfde ogen, een bleek gezicht bezaaid met nepsproeten en een kenmerkende bob die de maker, Vidal Sassoon, net zo beroemd zou maken als zij. Zijn wash-and-wear-snit was net zo’n hit voor de edgy bouffant als de minirok met dubbel ensemble. ‘Vidal heeft het deksel erop gedaan,’ zei mevrouw Quandt graag.

Al vroeg omarmde mevrouw Quant massaproductie, synthetische materialen en snelle mode die kon worden gekocht en weggegooid door de jonge vrouwen voor wie ze was ontworpen.

Gefascineerd door katoen met een PVC-coating, maakte ik regenjassen die er glad uitzagen met water. Ze creëerde felgekleurde gegoten plastic schoenen met hoge hakken en ritsen.

“Waarom kunnen mensen niet zien wat een machine met zichzelf kan doen in plaats van hem te laten imiteren wat een hand doet?” Mevr. Quandt vertelde The New York Times Magazine in 1967. “Wat we moeten doen is de chemicaliën nemen en de stof eenvoudig maken. We zouden kleding moeten blazen zoals mensen glas blazen. Het is behoorlijk ironisch dat de stof moet worden geknipt om iets plats te maken om rond een rond persoon te wikkelen.

Ze voegde eraan toe: “Het is zo ironisch dat kleding in dit tijdperk van machines nog steeds met de hand wordt gemaakt. De meest extreme mode moet heel, heel goedkoop zijn. Ten eerste omdat alleen jonge mannen het durven te dragen; ten tweede omdat jonge mensen zien er beter uit; en ten derde, want als het al extreem genoeg is, moet het niet doorgaan.”

Mevrouw Quandt en meneer Plunkett Green trouwden in 1957; Hij stierf in 1990. Mevr. Quandt wordt overleefd door hun zoon, Orlando Plunkett Green, en drie kleinkinderen.

In 2000 trad mevrouw Quandt terug als bestuurder van Mary Quantt Ltd ik koop – Of duw het naar buiten, zoals sommige rapporten beweren – Door de algemeen directeur van het bedrijf. In 2009 werd ze geëerd door de Royal Mail met een eigen postzegel, met daarop een model dat een wijd uitlopend zwart Mary Quant-jasje droeg. In 2015 werd mevrouw Quandt een Dame. De winkelpui waar vroeger een bazaar in zat, heeft nu een sapbar erboven schilderen Het wordt nu gevierd ter nagedachtenis aan Lady Mary Quant.

In het voorjaar van 2019, toen het Victoria and Albert Museum zijn retrospectief van haar werk presenteerde, een levendige tentoonstelling van 120 stukken uit haar hoogtijdagen, voegden de curatoren een montage toe van foto’s en herinneringen van de duizenden vrouwen die gehoor gaven aan hun oproep om deel te nemen. De geliefde stukken van Mary Quant – samen met verhalen over hoe ze ze droegen als vrijgevochten jonge vrouwen op weg naar sollicitatiegesprekken en eerste dates – een krachtig eerbetoon aan de nalatenschap van mevrouw Quant en het opkomende feminisme van haar tijd.

“Ik ben al mijn kleren vergeten, maar ik herinner me nog steeds de eerste Mary Quants”, zei Joan Juliette Buck, auteur en voormalig redacteur van de Franse Vogue die opgroeide in het Londen van de jaren zestig, in een interview ter gelegenheid van het overlijdensbericht in 2021. De pompoentrui, aqua minirok en faux beige crêpe mini-jurk met pofmouwen en bloemmotieven spetterden langs de taps toelopende band onder de buste maakten mannen gek, terwijl ik geen idee had. Ze hield vast aan de geest van een vrouw als een klein meisje die de minirok onvermijdelijk en onbetwistbaar maakte.”

Maar heb je het uitgevonden? André Courrèges, de Franse ontwerper uit het ruimtevaarttijdperk, heeft lang de eer opgeëist voor de creatie ervan, en het is waar dat hij in de vroege jaren zestig gestaag zijn lijnen opvoerde. Maar mevrouw Quandt, zoals modehistoricus Valerie Steele opmerkt, heeft haar ledematen geknipt sinds het moment dat Bazaar in 1955 werd geopend, voornamelijk als reactie op haar klanten, die kortere rokken eisten dan ooit tevoren.

“We stonden aan het begin van een enorme renaissance in de mode”, schreef mevrouw Quandt in haar autobiografie uit 1966. “Het gebeurde niet vanwege ons. Het was gewoon, zo bleek, dat we er deel van uitmaakten.”

Ze schreef: “Goede ontwerpers weten, net als slimme journalisten, dat ze, om enige impact te hebben, moeten voldoen aan de behoeften van het publiek, en dat ‘iets ongrijpbaars’. Ik begon toevallig toen ‘iets in de lucht’ begon te koken.”