Nederlandse zussen Eva en Jasmine Smolenors herenigen één semester met UNC Field Hockey

Twee koffers ter beschikking. Een leven lang hockey en niets anders dan een sterk familieondersteuningssysteem achter haar.

Eva Smolenors vloog in 2017 voor het eerst naar de Verenigde Staten om haar eerste jaar bij UNC te beginnen. Op Raleigh-Durham International Airport liep Eva het aankomstgebied binnen, waar een senior en landgenoot, Eva van Hook, wachtte om haar op te halen.

Afgelopen zomer raakte Jasmina, de tweede zus van Smolenaires, Raleigh aan en was klaar om te spelen voor het team dat haar zus aan drie nationale titels hielp.

Nu, in haar laatste semester bij Dar Heel, begeleidt Eva haar zus door dezelfde aanpassing die ze vijf jaar geleden introduceerde in dit nieuwe land, deze nieuwe cultuur en dit nieuwe team. Terwijl Eva en de rest van Jasmines familie nog in het buitenland zijn, is één zus genoeg om een ​​grote universiteit als thuis te laten voelen.

Eva en Jasmine Weird groeiden op in de stad in het zuidoosten van Nederland. Met hun vader Jules speelden ze in de lagere competitie toen ze jonger waren, het maakt niet eens uit of het Eva, Jasmine of hun oudere zus is. Hannah pakt een stok.

HV Weird, de Field Hockey Club, die toebehoort aan de familie Smolenors, ligt op slechts 10 minuten van hun huis. De club coachte niet alleen, maar gesocialiseerd werd het doel van het gezin – dit is het tweede thuis.

“Ik denk niet dat veldhockeygesprekken echt stoppen”, zei Eva. ‘We nemen ze mee naar de club en naar ons huis.’

Sinds Jules als coach optrad, trainden de vrouwen elke dag zij aan zij. In 2,5 jaar tijd hebben Eva en Jasmine niet in hetzelfde team gespeeld, maar toch op elkaar voortgebouwd.

“We hadden het beste gesprek, ‘Wie is de beste speler?’ En probeerden met elkaar te concurreren”, zei Eva. “Maar uiteindelijk hebben we verschillende spelers en verschillende sterktes op dezelfde posities, en we willen dat elkaar zo goed mogelijk groeit.”

Het huis verlaten en ‘alleen vliegen’

In zo’n nauw huiselijk leven was haar hele familie verrast toen Eva interesse toonde om naar het buitenland te gaan. Hoewel het voor een ouder moeilijk is om hun dochter alleen naar het buitenland te sturen, steunde Jules Eva’s beslissing.

“Voor mij springt het eerst als een vogel uit het nest en vliegt alleen, ik geloof dat dat een deel van het leven is”, zei Jules.

Afgezien van de culturele schok van het leven in een nieuw land, was Eva’s eerste semester zwaar voor haar. Ze was dakloos en het was erg moeilijk om over te schakelen van Nederlands naar Engels.

Toen Eva haar eerste jaar college atletiek volgde, was ze Nederlandse, de vader van haar voetballer en Britse international Lotte Wupen-Moi.

“Ik was zo geschokt dat plotseling iemand die niet in mijn team zat, Nederlands tegen me kon praten”, zei Eva. “Het was een gewoonte en voelde om de een of andere rare reden als thuis.”

Twee verdiepingen boven Eva in de Avery Residence Hall vormden Wuben-Moi en Alessia Russo, een ander Brits lid van het damesvoetbalteam, een hechte vriendschap met haar en deelden de openbare ruimte als atleten in het buitenland.

Eva raakte snel gewend aan het project met de warmte van haar teamgenoten en coaches. Bij afwezigheid van haar eigen familie, boden andere ouders zich vrijwillig aan om haar te betrekken bij familiediners en -bijeenkomsten.

Jules hield contact met Eva via dagelijkse telefoontjes en sms’jes en keek naar haar elke wedstrijd met familie en Jasmine. Op de eerste rij van elke wedstrijd lacht Eva altijd rechtstreeks naar de camera omdat ze weet dat haar familie thuiskomt.

De zussen herenigd

In Eva’s jongere jaar verhuisden haar ouders eindelijk naar de Verenigde Staten en zagen ze haar starten in twee wedstrijden tegen Wake Forest en Liberty. Geïnspireerd door universiteit en ervaring, ging Jules terug en vertelde Jasmine erover. Toevallig opende er een internationale studentenplaats op de 2020-lijst en UNC-hoofdcoach Karen Sheldon benaderde Eva over Jasmine’s interesse in het team.

“In Nederland is dit een zeer familiale cultuur”, zei assistent-coach Robert Schenk van de Nederlandse UNC. “De UNC-club en het veld en de organisatie zijn als de Europese club waar het gezin is en de ouders in de buurt zijn, en het is niet zomaar een afgelegen veld op iemands land.

Maar met de problemen van de regering-19 liep Jasmine’s internationale overdrachtsproces vast – wat ertoe leidde dat ze haar eerste jaar aan de Universiteit van Tilburg in Nederland doorbracht.

Met de hulp van Zheng kwam Jasmine eindelijk naar de Verenigde Staten voor het seizoen 2021 en kwalificeerde zich om voor UNC te spelen. Een paar weken geleden pakte Eva Jasmine en haar twee koffers op en nam haar mee naar de campus voor een nieuwe reis naar de Verenigde Staten.

“Ik keek uit het raam en zag voetbalvelden, honkbalvelden en alle grote schoolborden”, zei Jasmine. “Ik dacht: ‘God, dit kwam uit de film!'”

In haar eerste jaar hielp Eva Jasmine om alles te doen wat ze kon, zoals het opzetten van een nieuw telefoonnummer en een bankrekening. Hij introduceerde zijn zus bij andere groepen en bij vele aspecten van de Amerikaanse cultuur.

“Eén pagina is gemakkelijk, Eva vertelt haar waar ze moet blijven en waar ze heen moet”, zei Jules. “Dan is de andere kant soms wat moeilijker omdat (Jasmine) haar eigen weg moet vinden.”

Een semester samen spelen

De zussen, die voor het eerst in hetzelfde team spelen, hebben elkaar praktisch uitgedaagd en hebben al een impact gehad op het spel van UNC. Beiden hebben tot nu toe 402 minuten gespeeld in hun vier wedstrijden, waarbij Eva drie doelpunten maakte en Jasmina zes op het middenveld.

Het meest bijzondere voor de zussen is niet alleen het voor het eerst met elkaar spelen – het draagt ​​de serienummers 21 en 22, d.w.z. ze staan ​​naast elkaar in de rij.

“Tijdens het volkslied houden we elkaar vast en delen we dat speciale moment voordat de wedstrijd begint”, zei Eva.

Buiten het terrein wonen de twee in hetzelfde huis, spreken Nederlands met elkaar en bellen vaak samen met ouders. Het delen van haar eerste semester bij UNC met haar zus hielp Jasmine zich aan te passen aan haar nieuwe leven en weerstand te bieden aan het besef van dat huis waar Eva ooit voor vocht.

“Ik krijg nog steeds een opgeblazen gevoel als ik mama en papa bel, maar als ik niemand bel, gaat het goed”, zei Jasmine. ‘Omdat ik weet dat Eva hier is.’

Nu haar UNC-veldhockeykwalificatie na dit semester afloopt, hoopt Eva Jasmine met een goede basis achter te laten om op haar eigen manier in het team te gaan. Na hun studie hopen Eva en Jasmine allebei op een dag naar Nederland te gaan voor een vervolgopleiding en in de profcompetitie te spelen – zoals Jules deed.

Maar voor nu hebben ze de handen ineen geslagen, met Jasmine Eva, een levenslange hockeyspeler en een sterke familie-ondersteunende organisatie voor hen.

“Eerlijk zijn is een droom die uitkomt,” zei Eva.

DTHSport | [email protected]