Michael Parkinson, beroemd om het interviewen van beroemdheden, is op 88-jarige leeftijd overleden

Michael Parkinson, de omroep die in heel Groot-Brittannië bekend staat om zijn interviews met honderden van ’s werelds beroemdste acteurs, muzikanten, atleten en politici – van wie velen hij dirigeerde in zijn langlopende BBC-programma, simpelweg ‘Parkinson’ genaamd – is overleden. Hij werd 88 jaar oud.

“Na een kort ziekbed is Sir Michael Parkinson gisteravond vredig thuis overleden”, aldus een verklaring van zijn familie aan de BBC. Hij noemde geen specifieke locatie of reden.

De heer Parkinson begon in kranten, maar werd al snel een vaste waarde op de Britse televisie, eerst op Granada TV en daarna, vanaf 1971, in het Parkinson-programma van de BBC. De eerste incarnatie van deze show liep tot 1982 en de BBC bracht het terug in 1998. De nieuwe show liep tot 2004 op de BBC en verhuisde daarna voor nog eens drie jaar naar ITV.

Op donderdag overspoelden de sociale media en Britse kranten eerbetoon aan degenen die met de heer Parkinson werkten of hem interviewden, en velen prezen zijn vermogen om zijn onderdanen op hun gemak te stellen. Nick Robinson, een andere BBC-presentator, zei op sociale media dat de heer Parkinson “de grootste communicator van onze tijd” was.

Meneer Parkinson wordt wel eens vergeleken met Johnny Carson, maar ondanks het feit dat hij beroemdheden van een vergelijkbaar kaliber interviewde, waren de sit-downs van meneer Parkinson van een ander soort dan de vrij gemakkelijke kansen die meneer Carson een gast bood in de film “The Tonight Show” of album. Hij betrok zijn onderwerpen in gesprekken die prettig lang en onsamenhangend konden zijn.

“Mijn doel als interviewer is altijd geweest om een ​​’relatie’ en relatie op te bouwen met, op enkele uitzonderingen na, een in wezen vreemdeling in de meest exotische omgevingen”, schreef dhr. Parkinson in zijn boek. Family Story” (2020), een van zijn vele boeken. Ik geloof dat ik dit heb bereikt door ‘reactief’ te zijn in mijn stijl van interviewen, in die zin dat ik me altijd zo goed en ijverig voorbereidde als ik kon, om het interview vorm te geven in een reeks gekoppelde, bewerkte, gerechtvaardigde vragen.

Hij vervolgde: “Ik ging elk interview in met vertrouwen in mijn onderwerp, wat me de vrijheid gaf om aandachtig naar antwoorden te luisteren en de stemming en het gedrag van de gast te beoordelen totdat ik als het ware klaar was om het script te verlaten.”

Hij voegde eraan toe: “Ik denk dat sommige van mijn beste interviews zijn geweest waarin ik misschien maar een of twee van mijn voorbereide vragen heb gesteld, en dan is het uitgegroeid tot een natuurlijk, vrij vloeiend gesprek.”

Dit is niet altijd gebeurd. Zijn interview met actrice Meg Ryan in 2003 was een berucht debacle, waarbij mevrouw Ryan slechts beknopte antwoorden gaf.

“Het was niet alleen tv voor een auto-ongeluk,” The Guardian schreef later: “Het was een primetime meervoudige opbouw.”

De volgende twee circuleerden in de pers: mevrouw Ryan noemde meneer Parkinson een “gek”, en meneer Parkinson antwoordde dat “het een compliment is om haar gek te noemen”.

De heer Parkinson interviewde Muhammad Ali vier keer van 1971 tot 1982. In een van die interviews werd Ali boos op hem.

“Een kwartier lang was het aardigste om hem ‘honky’ te noemen,” zei meneer Parkinson, tientallen jaren later, toen hij een keer op de stoel van mijn geïnterviewde zat. Vrijdagavond met Jonathan Ross.

‘Het is één ding om naast een ridder te zitten die zijn geduld met je verliest,’ zei hij tegen meneer Ross. “Maar als hij wereldkampioen zwaargewicht is en 16,5 kilo weegt…”

Michael Parkinson werd geboren op 28 maart 1935 in Cudworth, ongeveer 50 mijl ten oosten van Manchester. Zijn vader, Jack, was een mijnwerker die van cricket hield en hoopte dat Michael een ster zou worden in die sport. Zijn moeder, Frieda (Dawson) Parkinson, wilde dat hij Gershwin zou heten, naar haar favoriete componist, schreef hij in zijn autobiografie, “Parky” (2008), en ze hield ook van films en nam hem vier avonden per week mee.

“Ik wist hoe een taxichauffeur in New York sprak lang voordat ik wist hoe iemand in Manchester sprak”, zei hij in een interview in 2007. “Uiteindelijk kon ik mensen ontmoeten die ik alleen eerder had gezien, 30 voet omhoog op het scherm.”

Hoewel hij nooit de professionele cricketrangen bereikte, voerde hij als jongere bij Cudworth het team van zijn school aan. Hij verliet de school op zestienjarige leeftijd en werd verslaggever voor de South Yorkshire Times. Later werkte hij voor The Manchester Guardian en The Daily Express in Londen.

Zijn sprong naar televisie kwam via een onverwacht telefoontje in de vroege jaren zestig van een man die hij op een conferentie ontmoette. De man is producer geworden bij Granada Television, een relatief nieuwe outlet in het noordwesten van Engeland, en biedt meneer Parkinson een baan aan als producer.

“En ik zei: ‘Ik weet niets van televisie’,” zei hij tegen meneer Ross. “Ik ook niet.” Zei hij.

In Granada werkte hij al snel in de ether, waaronder het geven van een show over films. Toen, in 1971, kwam het aanbod van de BBC om een ​​interviewprogramma te presenteren.

Nadat de eerste incarnatie van “Parkinson’s” debuteerde in 1982, bundelde dhr. Parkinson de krachten met vier andere tv-persoonlijkheden, waaronder David Frost, om TV-AM te starten, een “TV Breakfast”-project, maar het duurde niet lang.

De heer Parkinson verscheen echter in veel tv- en radioprogramma’s. Zijn geloofwaardigheid was zodanig dat in het Halloween-seizoen van 1992, toen hij presentator was van een BBC TV-spoofdrama over een zogenaamd spookhuis, paniekerige kijkers politiebureaus en kranten belden.

“Toen Michael Parkinson het ding introduceerde, dacht ik dat het echt was”, vertelde een van de vrouwen aan de Londense Daily Mail.

De heer Parkinson, die vervolgens wordt geïnterviewd, noemt de naam van een man die hij ooit had geïnterviewd en die in 1938 een soortgelijke stunt op de radio had uitgehaald met zijn uitzending “War of the Worlds”.

De heer Parkinson zei: “Als het voor mijn carrière was wat het deed voor de carrière van Orson Welles, zou ik blij zijn.”

In 1959 trouwde de heer Parkinson met Mary Heneghan, die hem overleefde. Onder zijn overlevenden zijn drie zonen, Andrew, Nicholas en Michael.

De heer Parkinson werd in 2008 geridderd, een eer die hij naar eigen zeggen nooit had verwacht.

“Ik dacht echt dat er meer kans was dat ik in een marsmannetje zou veranderen”, zei hij destijds.

Hij wist dat een van de sleutels tot een goed sollicitatiegesprek is weten wanneer je moet stoppen.

“In hun midden konden en zouden Billy Connolly, Peter Ustinov, David Attenborough en dergelijke, voor het algemeen belang, nachtelijke interviews van minstens een uur kunnen houden totdat ze op waren met wat ze konden zeggen, of de interviewer waarschijnlijker heeft de pensioengerechtigde leeftijd bereikt”, schreef hij in de post. Zo vader, zo zoon.

Maar de meeste interviewers zouden gehoor moeten geven aan de overleden conservatieve politicus Lord Mancroft, wiens advies, hoewel hij het specifiek had over het houden van een toespraak, gemakkelijk kon worden toegepast op de interviewscène: “Een toespraak is als een liefdesrelatie – elke dwaas kan beginnen.” , maar om het af te maken is grote vaardigheid vereist.”