Wetenschappers ontdekken een gigantische tropische watermassa midden in de Atlantische Oceaan

Om te beginnen is er niet veel water.

Zeker, de oceanen van de wereld zitten vol monsters, wonderen en mysteries, maar verder zijn het gewoon enorme, vloeibare vloeistofvlakten. rechts?

fout.

Oceaanwater is verre van overal uniform, maar is een mengsel van onderling verbonden lagen en massa’s die zich vermengen en splitsen dankzij stromingen, draaikolken en veranderingen in temperatuur of zoutgehalte.

Onder de oppervlakte van onze grote zeeën bevinden zich inderdaad watervallen, Rivieren En zelfs gigantische klodders, die zich duizenden kilometers uitstrekken, die op de een of andere manier detectie wisten te ontwijken.

Nu hebben wetenschappers een van deze enorme klodders midden in de Atlantische Oceaan ontdekt; Het strekt zich uit van het puntje van Brazilië tot aan de Golf van Guinee.

Tot de ontdekking van dit waterlichaam – dat de Atlantische Equatoriale Wateren werd genoemd – hadden experts gezien dat water zich vermengde langs de evenaar in de Stille en Indische Oceaan, maar nooit in de Atlantische Oceaan.

‘Het lijkt controversieel dat de equatoriale watermassa aanwezig is in de Stille en Indische Oceaan, maar ontbreekt in de Atlantische Oceaan, omdat de equatoriale circulatie en vermenging in alle drie de oceanen gemeenschappelijke kenmerken hebben’, zegt Victor Zorbas, natuurkundige en oceanograaf aan het Shirshov Institute of Physics. . Oceanograaf in Moskou zei Levende wetenschappen.

“Dankzij de nieuwe geïdentificeerde watermassa konden we het fenotype van de fundamentele watermassa’s in de Wereldoceaan completeren (of op zijn minst nauwkeuriger beschrijven).

Oceaanwater is een mengsel van onderling verbonden lagen en massa’s die zich vermengen en verdelen iStock

Zoals de naam al doet vermoeden, worden de tropische wateren van de Atlantische Oceaan gevormd door het mengen van watermassa’s, gescheiden door stromingen langs de evenaar.

Om deze massa’s te onderscheiden van de omringende wateren, analyseren oceanografen de relatie tussen temperatuur en zoutgehalte aan de overkant van de oceaan, wat de dichtheid van zeewater bepaalt.

In 1942 leidde deze grafiek van temperatuur en zoutgehalte tot de ontdekking van tropische wateren in de Stille en Indische Oceaan. Levende wetenschappen Opmerkingen.

Omdat ze ontstaan ​​door de vermenging van water uit het noorden en het zuiden, delen de tropische wateren van de Indo-Pacific vergelijkbare temperaturen en zoutgehalten die langs lijnen van constante dichtheid buigen, waardoor ze gemakkelijk te onderscheiden zijn van de omringende wateren.

Jarenlang was het echter niet mogelijk om een ​​dergelijke relatie in de Atlantische Oceaan waar te nemen.

Dankzij gegevens verzameld door het Argo-programma – een internationale groep geautomatiseerde, zelfonderdompelende boeien geïnstalleerd over de oceanen van de aarde – ontdekten onderzoekers echter een onopvallende temperatuur- en zoutgehaltecurve die evenwijdig loopt aan de wateren van de Noord-Atlantische Oceaan en de centrale Zuid-Atlantische Oceaan. .

Die tropische Atlantische wateren waren buiten bereik.

“Het was gemakkelijk om de tropische Atlantische wateren te verwarren met de centrale wateren van de Zuid-Atlantische Oceaan, en om ze van elkaar te kunnen onderscheiden was het nodig om een ​​vrij dicht raster van verticale temperaturen en zoutgehalten te hebben dat de hele Atlantische Oceaan bestrijkt”, legt Zorbas uit in zijn artikel. e-mail. naar Levende wetenschappen.

Deze ontdekking is belangrijk omdat het experts een beter inzicht geeft in de manier waarop de oceanen zich vermengen, wat essentieel is voor de manier waarop warmte, zuurstof en voedingsstoffen over de hele wereld worden getransporteerd.

abonnement Voor onze gratis wekelijkse Indy100-nieuwsbrief

Deel uw mening in ons democratische nieuws. Klik op het upvote-pictogram bovenaan de pagina om dit artikel hogerop te brengen op de indy100-ranglijst