Hall of Fame-centrum Jim Otto, ‘Mr. Ryder’, is op 86-jarige leeftijd overleden

HENDERSON, Nevada – Jim Otto, een Pro Football Hall of Famer die zijn kenmerkende nummer 00-trui 15 seizoenen lang midden in de aanvalslinie van Oakland Raiders droeg, is op 86-jarige leeftijd overleden.

De Raiders, die in 2020 van Oakland naar Las Vegas verhuisden, maakten zondagavond zijn dood bekend en noemden hem ‘de originele Raider’. De doodsoorzaak was niet onmiddellijk bekend.

pic.twitter.com/PdRM3RmyJJ

– Las Vegas Raiders (@raiders) 20 mei 2024

Otto was het dominante centrum van zijn tijd – en velen zouden dat in elk tijdperk betogen – omdat hij één doel had: “Ze zullen me nooit in elkaar slaan.”

In feite maakte Otto de meeste slagbeurten tijdens een carrière van vijftien jaar, waarin hij nooit een wedstrijd miste. Vanaf het eerste NFL-seizoen van 1960 tot de AFL-NFL-fusie in 1970 en zijn pensionering na het seizoen 1974, startte Otto 210 opeenvolgende reguliere seizoenswedstrijden, waarvan 223 inclusief de play-offs, was hij 12 keer Pro Bowler en was hij een eerste team All -Pro selectie 10 keer.

Hij stond later in zijn leven bekend als “Pops” in de Raiders-organisatie.

“Ik accepteer dat en koester dat”, zei hij in 2014.

Hoewel velen al lang suggereren dat Otto’s gezicht het logo zou moeten zijn dat in de ooglap aan de zijkant van de teamhelm wordt gedragen, was Otto het daar niet mee eens.

“Maar wel met een gebroken neus”, grapte hij destijds.

Hij was het enige All-AFL-centrum in het hele bestaan ​​van de competitie van 1960 tot 1969, en was een van de slechts drie spelers die in alle 140 reguliere seizoenswedstrijden speelde (George Blanda en Gino Cappelletti waren de anderen).

“Voetballen was voor mij altijd een serieus voorstel”, zei Otto in 2021. “Ik wilde iedereen op hun rug leggen en glimlachend naar huis gaan met mijn vrouw. Het was dus een zware wedstrijd voor mij. Ik had jongens als Ray. ” Nitschke, ik wilde hem vastpakken en op zijn kont zetten, en hij wilde hetzelfde met mij doen.

Otto zei dat de zwaarste klap die hij ooit in een wedstrijd kreeg, in 1972 van Nitschke kwam.

“Hij brak hier mijn gezichtsmasker, waardoor mijn neus brak en die hier werd geplaatst”, zei Otto in 2014. “Hij brak hier mijn jukbeen, mijn jukbeenboog, en hij scheidde het netvlies in mijn linkeroog… Ik was blind .” “Zes maanden lang was het zo erg met mijn linkeroog dat ik niets meer kon zien, maar ik bleef spelen.”

Ondanks een lange lijst met blessures zegt Otto dat hij er geen spijt van heeft. Maar die verwondingen hadden uiteindelijk een prijs: hij onderging naar zijn schatting 74 operaties, naast meer dan twintig hersenschuddingen, en in 2007 moest hij zijn rechterbeen boven de knie laten amputeren nadat hij een levensbedreigende infectie had opgelopen. Hij vocht ook tegen prostaatkanker.

Zijn autobiografie was getiteld “The Pain of Glory.”

“Ik weet dat ik ten oorlog trok en uit de strijd kwam met wat ik kreeg, en zo is het”, vertelde Otto aan PBS Frontline’s “League of Denial: NFL’s Concussion Crisis.”

“Het is zo vaak gebeurd dat ik van het veld ben gelopen met mijn ogen wijd open. Of wat als je twee dagen last had van geheugenverlies? Als je naar je vrouw keek en niet wist wie ze was, zoiets van: ‘Wie is er? deze chick?’

Otto droeg nummer 50 tijdens zijn eerste seizoen in Oakland voordat hij overstapte naar 00. Hij werd ook geselecteerd voor de Pro Bowl in de eerste drie jaar na de fusie tussen AFL en NFL.

In zijn 15-jarige carrière wonnen de Raiders zeven divisietitels en werden ze NFL-kampioen in 1967, waarbij ze verloren van de Green Bay Packers in Super Bowl II. Otto keerde later terug naar de Raiders om op de frontoffice te werken.

Otto was meest recentelijk directeur speciale projecten van het team. Hij heeft geholpen bij het organiseren van reünies van oud-spelers en evenementen voor fans in luxe boxen, en heeft openbare optredens voor het team gemaakt.

Hij speelde ook een sleutelrol bij de onderhandelingen over de terugkeer van het team naar Oakland vanuit Los Angeles vóór het seizoen 1995.

Otto was binnen In de kleedkamer van Raiders wordt de seizoensoverwinning van het team gevierd over de Denver Broncos in januari.

“Als je iemand tegenkomt die op de een of andere manier invloed op je heeft, persoonlijk en professioneel, met alles wat hij heeft meegemaakt, was Pops de grondlegger achter het ijzer dat de Raider Family creëerde”, vertelde voormalig Raiders All-Pro tackle Lincoln Kennedy aan ESPN. “Toen ik in 1996 voor het eerst bij de Raiders kwam, liet hij me zien wat het betekende om een ​​Raider te zijn.

“Hij gebruikte krukken en zou zijn been verliezen, maar hij zei dat hij daar weer zou spelen als hij kon. Ik voelde me vereerd om deel uit te maken van de organisatie… We verloren weer een deel van de familie.”

Drievoudig Raiders Pro Bowl-linebacker Maxx Crosby was een van degenen die zondagavond de sociale media gebruikten om zijn mening over Otto’s nalatenschap te delen.

RIP Jim Otto. Een absolute legende en een ongelooflijk persoon. 🙏🏼🏴‍☠️

— 🦅MaddMaxx🦅 (@CrosbyMaxx) 20 mei 2024

Otto werd in 1980, zijn eerste jaar waarin hij in aanmerking kwam, opgenomen in de Pro Football Hall of Fame. In 2019 werd hij gekozen in het NFL 100 All-Time Team.

Tijdens een geïmproviseerde ontmoeting in de Raiders Sports Bar and Grill “Ricky’s” in 2009 was Otto ervan overtuigd zijn broekspijp op te tillen om zijn zwarte beenprothese te onthullen, waarop een Raiders Shield-logo stond.

“Ik was waarschijnlijk een beetje opgewonden, omdat mijn broek naar beneden viel”, lachte Otto in 2014. “Het is net dat oude country-western liedje: tequila laat mijn broek naar beneden vallen.”

Otto groeide op minder dan 160 kilometer van wat Lambeau Field zou worden, en studeerde aan de Universiteit van Miami, waar hij speelde als centrum in de aanval en als linebacker in de verdediging.

Hij werd niet opgeroepen door de AFL, maar veranderde zichzelf in het gezicht van een generatie aanvallende lijnwachters van de AFL die wrok koesterde tegen het establishment.

Ja, het team noemde hem zondagavond ook wel de ‘Original Raider’.

“Ik kom uit Wausau, Wisconsin, dus ik had een aantal dingen richting Green Bay”, zei Otto in 2021. ‘Ik wilde het gewoon rechtzetten, weet je. Het was geweldig, en ik bedank iedereen.’

Otto laat zijn vrouw Sally, zoon Jim Jr. en schoondochter Leah, en 14 kleinkinderen achter: Alice, Sarah, Amy, Amanda, Josiah, Hannah, Jeremiah, Jesaja, Jennifer, Avery, Noah en Aiden. En Roman en Eli.

De Associated Press heeft aan dit rapport bijgedragen.