Wil jij koken als een Neanderthaler? Archeologen ontdekken geheimen

Archeologen die meer willen weten over hoe Neanderthalers hun voedsel bereidden en kookten, hebben een reeks praktische experimenten uitgevoerd met kleine vogels die vuursteenchips gebruikten bij het slachten. Uit hun onderzoek bleek dat vuursteenvlokken verrassend effectief waren bij het slachten van vogels. Nieuw papier De studie werd gepubliceerd in het tijdschrift Frontiers in Environmental Archaeology. De onderzoekers concludeerden ook dat het roosteren van vogels de botten zodanig beschadigde dat het onwaarschijnlijk was dat ze in het archeologische archief bewaard zouden blijven.

Volgens de auteurs konden Neanderthalers meer dan 200.000 jaar lang gedijen in een groot aantal geografische regio’s, dus archeologen zouden uiteraard geïnteresseerd zijn in de manier waarop zij in hun levensonderhoud voorzagen. Er is onderzoek gedaan naar het doden en jagen op groot wild. Neanderthalers waren bekwame jagers die bekend stonden om het doden van beren en andere carnivoren. Een paar leeuwenbotten uit het Midden-Paleolithicum, gevonden op het oostelijke Iberisch schiereiland, met snijsporen geven aan dat de leeuw werd afgeslacht, terwijl andere leeuwenbotten die in het zuidwesten van Frankrijk uit dezelfde periode zijn gevonden, snijsporen hebben die erop wijzen dat de huid is gevild.

Zoals we vorig jaar meldden, hebben onderzoekers bewijs gevonden van wat misschien wel het oudste bekende voorbeeld van leeuwenjacht tot nu toe is, gebaseerd op een zorgvuldige forensische analyse van het skelet van een holeleeuw, waaruit bleek dat een houten speer ongeveer 48.000 jaar geleden werd geraakt.

Het team testte hun hypothese door ballistische gegevens van de impact van een houten speer op een ribbe te reconstrueren, waarbij de richting, de impacthoek en de penetratiediepte werden aangepast. Afgaande op deze aspecten lijkt het erop dat de speer door de linkerkant van de buik van de holeleeuw ging en door de vitale organen ging voordat hij de rechterkant van de ribbe raakte. In hetzelfde onderzoek werden ook de klauwbeenderen van grotleeuw gevonden die erop wijzen dat ze ongeveer 190.000 jaar geleden zijn gevild.

Maar de kleine vogels kregen niet veel aandacht. “Vogels bieden echter een aanvullende voedselbron die mogelijk een essentiële rol heeft gespeeld bij de aanpassing en overleving van de Neanderthaler”, schreef mede-auteur Mariana Napaes van het Catala Instituut voor Paleobiologie en Sociale Evolutie in Spanje en haar collega’s. Daarom ontwierpen ze een pilotstudie die de kook- en slachtmethoden van de vroege mens nabootste om een ​​basislijn te bieden, waarbij een database met veelbetekenende kenmerken werd samengesteld die archeologen zou kunnen helpen artefacten beter te analyseren door de markeringen erop te vergelijken met de database.

Gegrilde vogels boven een open vuur

Napais en anderen verzamelden bevroren vogelspecimens die in natuurlijke omstandigheden stierven uit een natuurreservaat in Portugal, en selecteerden soorten die taxonomisch representatief waren voor de soorten waar Neanderthalers waarschijnlijk op het Iberisch schiereiland op jaagden: de zwarte kraai, de bosduif en de Euraziatische Turkse tortel. . Van de vijf exemplaren werden veren verwijderd.

Twee van de botten werden geslacht zonder te koken, waarbij waar nodig replica vuursteenvlokken (gemaakt door studenten) werden gebruikt; De gebruikte technieken zijn afgeleid van archeologisch bewijsmateriaal en etnografische gegevens. De wetenschappers maakten vervolgens de botten schoon, droogden ze en onderzochten ze onder een microscoop op karakteristieke snijwonden, breuken en brandwonden. Ze analyseerden ook vuursteenvlokken op tekenen van slijtage en vonden kleine, halvemaanvormige littekens op de rand.

“Het gebruik van vuursteenchips bij het slachten vereist veel precisie en inspanning, wat we vóór dit experiment niet volledig op prijs stelden,” zei Nabis“De vlokken waren veel scherper dan we aanvankelijk dachten, waardoor een zorgvuldige behandeling nodig was om precieze sneden te maken zonder onze vingers te verwonden. Deze praktijkgerichte experimenten hebben de praktische uitdagingen benadrukt die gepaard gaan met de verwerking en het koken van Neanderthalers, waardoor een tastbare verbinding met hun dagelijks leven en koken ontstaat. overlevingsstrategieën.” Levend.”

De andere drie vogels werden in hun geheel geroosterd (niet geslacht) boven hete kolen bij 500°C: eerst vier minuten op hun buik, daarna omgedraaid en nog eens drie minuten gegrild. Het team zorgde ervoor dat de temperatuur constant bleef en bewaakte de kooktijd om het vlees niet te gaar te maken. “Misschien verliep het grillproces veel sneller dan we hadden verwacht, omdat we vóór het koken de veren van de vogels hadden verwijderd.” zei Nabis“In feite hebben we meer tijd besteed aan het voorbereiden van de houtskool dan aan het daadwerkelijk koken, wat minder dan tien minuten duurde.”

Het team analyseerde ook gekookte vogelbotten. In het eerste geval waren die botten veel kwetsbaarder – sommige waren gebroken – en bijna allemaal hadden ze zwarte of bruine brandwonden, evenals zwarte vlekken in de binnenste uitsparingen van sommige botten. “Omdat gecremeerde vogelbotten kwetsbaar zijn voor breuk en verlies, kunnen roosteractiviteiten op archeologische vindplaatsen onopgemerkt blijven”, schreven de auteurs. “Dergelijke observaties suggereren dat kookmethoden een aanzienlijke invloed hebben op het behoud van skeletresten in archeologische contexten, wat de archeologische kijk op sommige culinaire praktijken kan beïnvloeden.”

Nabasi et al. benadrukten dat dit slechts een pilotstudie is met een zeer kleine steekproefomvang en beperkte soorten; De soorten vogels die Neanderthalers consumeerden waren waarschijnlijk diverser. Ondanks hun nauwkeurige controle over experimentele omstandigheden is het eenvoudigweg niet mogelijk om Neanderthaler-methoden, omstandigheden uit de echte wereld en bredere culturele contexten nauwkeurig te repliceren. Ze riepen op tot meer onderzoek en uitbreiding van experimenten met meer soorten vogels en verschillende kookmethoden.

Grenzen in de milieuarcheologie, 2024. DOI: 10.3389/angst.2024.1411853 (Over DOI’s).