Gegevens van de Indian Moon Mission ondersteunen de oude maantheorie

Abonneer u op de Wonder Theory-nieuwsbrief van CNN. Verken het universum met nieuws over fascinerende ontdekkingen, wetenschappelijke vooruitgang en meer.

CNN
—

De historische Chandrayaan 3-missie, die India vrijdag het vierde land maakte dat een jaar geleden op het maanoppervlak landde, onthulde nieuw bewijsmateriaal ter ondersteuning van een theorie over de vroege geschiedenis van de maan.

Toen de missie landde in de zuidelijke hoge regionen van de maan, nabij de zuidpool van de maan, lanceerde ze een kleine zeswielige rover genaamd Pragyan, wat wijsheid betekent in het Sanskriet. Het voertuig was uitgerust met wetenschappelijke instrumenten waarmee het deeltjes in de maangrond kon analyseren en de elementen daar kon meten.

De sonde voerde 23 metingen uit terwijl hij gedurende ongeveer 10 dagen langs een gebied van 103 meter van het maanoppervlak liep, gelegen op 50 meter van de landingsplaats Chandrayaan 3. De gegevens van de sonde vertegenwoordigen de eerste metingen van de elementen die zijn aangetroffen in de maangrond nabij het Zuidpoolgebied.

De rover kon een relatief uniforme samenstelling detecteren die grotendeels bestond uit een gesteente dat ijzeranorthosiet wordt genoemd en dat vergelijkbaar is met monsters die tijdens de Apollo 16-missie in 1972 uit het equatoriale gebied van de maan zijn genomen.

De onderzoekers rapporteerden de resultaten van het onderzoek dat woensdag in het tijdschrift werd gepubliceerd natuur.

Maanmonsters helpen wetenschappers de resterende mysteries op te lossen over hoe de maan in de loop van de tijd is geëvolueerd, inclusief hoe deze zich heeft gevormd tijdens de eerste chaotische dagen van het zonnestelsel.

De auteurs van het onderzoek zeggen dat de aanwezigheid van vergelijkbare rotsen in verschillende delen van de maan extra ondersteuning biedt voor de decennia-oude hypothese dat de maan ooit bedekt was door een oude oceaan van magma.

Er zijn veel theorieën over hoe de maan is ontstaan, maar wetenschappers zijn het er grotendeels over eens dat ongeveer 4,5 miljard jaar geleden een object of een reeks objecten ter grootte van Mars in botsing kwam met de aarde en voldoende gesmolten puin in de ruimte vrijliet om de maan te creëren.

De eerste maanmonsters die tijdens de Apollo 11-missie in 1969 werden verzameld, brachten onderzoekers tot de theorie dat de maan ooit een gesmolten bal van magma was.

De 382 kg zware monsters van maangesteente en grond die eind jaren zestig en begin jaren zeventig door de Apollo-missies naar de aarde werden teruggestuurd, weerlegden de ideeën dat de maan een hemellichaam was dat gevangen zat in de zwaartekracht van de aarde, of dat de maan zich naast de aarde vormde. uit hetzelfde puin. Uit rotsmonsters blijkt dat de maan ongeveer 60 miljoen jaar na de vorming van het zonnestelsel ontstond NASA.

De magma-oceaan, waarschijnlijk honderden tot duizenden kilometers diep, heeft ongeveer 100 miljoen jaar geduurd. Dat zegt de ruimtevaartorganisatieTerwijl de magma-oceaan afkoelde, vormden zich daarin kristallen.

Sommige gesteenten en mineralen zoals ijzeranorthosiet stegen naar de top en vormden de maankorst en hooglanden, terwijl andere magnesiumrijke mineralen zoals peridot diep onder het oppervlak in de mantel zonken, zei Noah Petrou, NASA’s projectwetenschapper voor zowel de Lunar Reconnaissance Orbiter als de Artemis 3-sonde. Petro was niet betrokken bij het nieuwe onderzoek.

Terwijl de maankorst gemiddeld zo’n 50 kilometer dik is, is de onderliggende maanmantel ongeveer 1.350 kilometer diep.

Petro voegde eraan toe dat alle mineralen en gesteenten die op de maan worden gevonden een verhaal vertellen over de geschiedenis van de maan.

Toen de Pragyaanse sonde zijn eigen onderzoek naar de chemische samenstelling van de maangrond uitvoerde, vond het een mengsel van ijzeranorthosiet en andere soorten gesteenten, waaronder mineralen zoals peridoot.

De landingsplaats Chandrayaan 3, bekend als Shiv Shakti Point, ligt ongeveer 350 kilometer van de rand van het Zuidpool-Aitken Basin, dat wordt beschouwd als de oudste krater op de maan.

Het onderzoeksteam is van mening dat een asteroïde-inslag ongeveer 4,2 miljard tot 4,3 miljard jaar geleden heeft geleid tot de vorming van het bassin en magnesiumrijke mineralen zoals peridot heeft ontdekt en deze heeft gemengd met maangrond, zegt Santosh Vadawale, hoofdauteur van het onderzoek. hoogleraar aan het Physical Research Laboratory in Ahmedabad, India.

Hij voegde eraan toe dat onderzoekers de aanwezigheid van deze mineralen, die waarschijnlijk hun oorsprong vinden in de mantel van de maan, blijven onderzoeken om meer context te bieden voor de oorsprong en evolutie van de maan.

Vadawale voegde eraan toe dat deze missie het belang bewijst van het sturen van ruimtevaartuigen naar verschillende maangebieden om de geschiedenis van de maan te begrijpen.

Hij zei: ‘Alle eerdere succesvolle landingen op de maan bleven beperkt tot de tropen en de middelste breedtegraden. Chandrayaan 3 is de eerste missie die met succes in de poolgebieden van de maan landt en analyses ter plaatse uitvoert. Deze nieuwe metingen zijn uitgevoerd in voorheen onontgonnen gebieden. regio’s hebben het vertrouwen in de maan versterkt.” Hypothese van “maanmagma-oceaan”.

Vadawale voegde eraan toe dat het Indiase maanverkenningsprogramma vervolgens tot doel heeft de permanent beschaduwde gebieden aan de maanpolen te verkennen en monsters terug te sturen voor gedetailleerde analyse in laboratoria op aarde.

Hoewel erosie en beweging van tektonische platen het bewijs hebben verwijderd van hoe de aarde is ontstaan, blijft de maan grotendeels onveranderd, afgezien van de inslagkraters, zei Petro.

“Elke keer dat we op de maan landen, wordt dit begrip van een specifiek punt, een specifieke locatie op het oppervlak versterkt, wat erg handig is voor het testen van alle modellen en hypothesen die we hebben”, zei hij. “Deze magma-oceaanhypothese drijft veel van wat we denken over de maan, vooral vroeg in zijn geschiedenis. De ruimtevaartuigresultaten van de Chandrayaan 3-missie voegen nog een datapunt aan het oppervlak toe.”

Elke missie voegt niet alleen een stukje toe aan de puzzel om de maan te begrijpen, maar biedt ook inzicht in hoe de aarde en andere rotsachtige planeten zoals Mars zijn ontstaan. Petro zei dat het inzicht van wetenschappers in hoe de maan is ontstaan, leidt tot modellen van hoe alle planeten ontstaan ​​en veranderen, inclusief planeten buiten ons zonnestelsel.

Naarmate er meer missies gepland zijn om terug te keren naar het maanoppervlak, is het als een geschenk dat blijft geven, vooral met de mogelijkheid om monsters te verzamelen uit verschillende regio’s, waaronder de andere kant van de maan en de polen.

“Elke keer dat we een nieuw stukje data krijgen, is het een extra slinger van dat geschenk,” zei Petro.