Kais Saied streeft naar een nieuwe presidentiële termijn met één kandidaat in de gevangenis

De Tunesische president Kais Saied, door zijn aanhangers gezien als een redder en door zijn critici als een autocraat, stelt zich zondag kandidaat voor herverkiezing in een stemming die hij zeker zal winnen.

Meer dan een dozijn politici hoopten hem echter uit te dagen Het Kiescollege keurde slechts twee extra namen voor de stemming goed.

Eén van hen, Ayachi Zamel, werd vijf dagen voor de verkiezingen veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf wegens het vervalsen van documenten.

In Tunesië begon eind 2010 de Arabische Lente, een reeks opstanden tegen autocraten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Het land werd gezien als een baken van democratie in de Arabische wereld.

Maar sinds president Saied Saied in 2019 na een golf van optimisme werd verkozen, heeft de 66-jarige het parlement opgeschort, de grondwet herschreven en de macht in eigen handen geconcentreerd.

Dit zijn de derde presidentsverkiezingen in Tunesië sinds de omverwerping van Zine El Abidine Ben Ali in 2011. Hij is al ruim twintig jaar aan de macht. Voordat hij moet vluchten Naar Saoedi-Arabië na maanden van massale protesten.

Sarah Yerkes, een senior fellow bij de Carnegie Endowment for International Peace met expertise in het Midden-Oosten, vertelde de BBC dat de president ‘de politieke en juridische situatie zo heeft gemanipuleerd dat er geen sprake meer is van betwisting – en hij is de enige die gemanipuleerd de politieke en juridische situatie.” Geldige kandidaat.

Er waren geen campagnebijeenkomsten of openbare discussies, en op bijna alle campagneposters op straat stond de afbeelding van de president.

Yerkes voegde eraan toe dat de Tunesische verkiezingen “in feite een referendum over Kais Saied” waren.

Ennahda, de grootste oppositiepartij in het Noord-Afrikaanse land, zei dat haar hooggeplaatste leden waren gearresteerd op een niveau dat nog nooit eerder was gezien.

Het in New York gevestigde Human Rights Watch meldde dat de autoriteiten acht andere potentiële kandidaten van de verkiezingen hebben uitgesloten door middel van vervolging en gevangenisstraf.

De afgelopen weken gingen mensen de straat op in de hoofdstad Tunis om te protesteren tegen president Saied en vrije en eerlijke verkiezingen te eisen.

Hoewel Zamel, leider van de kleine liberale Azimoun-partij, gevangen werd gezet op beschuldiging van het vervalsen van handtekeningen van kiezers op zijn kandidatuurpapieren, zal zijn naam nog steeds op het stembiljet verschijnen.

Reuters meldde dat de man deze beschuldigingen ontkende.

De andere kandidaat, voormalig parlementslid Zouhair Maghazaoui, was een voorstander van de machtsgreep van de president in 2021, maar werd later een criticus.

Agnes Callamard, secretaris-generaal van Amnesty International, zei: “Vóór de verkiezingen lanceren de Tunesische autoriteiten een duidelijke aanval op de fundamenten van de mensenrechten.”

Yerkes vertelde de BBC dat de Tunesische leider ‘een decennium van democratische vooruitgang gestaag heeft ontmanteld’.

Maar aanvankelijk werd hij in een heel ander licht gezien.

Toen Saied, de beroemde rechtsgeleerde, in 2019 meer dan 70% van de presidentsverkiezingen won, beloofde hij een ‘nieuw Tunesië’.

Mevrouw Yerkes zei dat hij “de niet-elite van Tunesië” vertegenwoordigde en probeerde “een stem te zijn voor de meest gemarginaliseerde bevolking.”

Een hernieuwde economie en het terugdringen van de corruptie behoorden tot de beloften die hij na zijn overwinning deed.

Op de vraag wat hij aan de economie zou doen, zei A.: plaatselijke krant, Het zal “mensen voorzien van hulpmiddelen.” Om welke instrumenten het gaat, heeft hij niet gespecificeerd.

Hij kreeg de bijnaam ‘De Professor’ en genoot enorme steun, vooral onder jongeren die gedesillusioneerd waren door het eindeloze gekibbel tussen de politieke klassen.

Maar in 2021 begon hij aan wat experts omschrijven als een ‘zelfcoup’, toen hij het parlement ontsloeg en alle uitvoerende bevoegdheden op zich nam.

Hij rechtvaardigde zijn daden door te zeggen dat hij nieuwe bevoegdheden nodig had om de cyclus van politieke verlamming en economische achteruitgang te doorbreken.

Datzelfde jaar ontkende hij dat hij enige autoritaire ambities had in een interview met The New York Times, toen hij de voormalige Franse president Charles de Gaulle citeerde: ‘Waarom denk je dat ik op zevenenzestigjarige leeftijd mijn carrière zou beginnen als dictator?” ”

Onder het bewind van Saied daalde Tunesië van de 53e naar de 82e plaats op de Democracy Index van de Economist Intelligence Unit, die politieke vrijheden en pluralisme meet.

“Hij heeft Tunesië al teruggegeven aan de tirannie”, zei mevrouw Yerkes.

Naast de wankelende democratie in Tunesië is het gebrek aan werkgelegenheid een ander actueel onderwerp. Volgens de statistieken bedraagt ​​de werkloosheid 16% Wereldbank.

De turbulente economie van het land heeft veel jonge mensen gedwongen te emigreren.

Tunesië vormt een belangrijk startpunt voor migranten die Europa willen bereiken.

Uit cijfers van de Verenigde Naties blijkt dat minstens 12.000 migranten die vorig jaar aan de Italiaanse kust aankwamen, uit Tunesië zijn vertrokken.

Uit angst voor een toestroom van meer migranten sloot de Europese Unie een overeenkomst met Tunesië, waarbij het land 118 miljoen dollar (90 miljoen pond) kreeg om de smokkel te stoppen, de grenzen te versterken en migranten terug te sturen.

Saied hanteerde ook een populistische benadering om de steun te vergroten en gaf immigranten de schuld van de economische problemen van het land.

Hij beschuldigde zwarte immigranten ten zuiden van de Sahara van deelname aan een ‘samenzwering’ om het demografische profiel van het land te veranderen, en beschuldigde ‘verraders die voor het buitenland werkten’.

Dit leidde tot een golf van racistische aanvallen tegen zwarte mensen in Tunesië.

Hoewel zijn toespraak hem enige steun opleverde, waren er mensen die van streek waren door de opmerkingen.

Groepen in het land organiseerden antiracismeprotesten als reactie op zijn opmerkingen.

Yerkes zei dat hij probeerde de schuld af te schuiven, maar ‘geen tekenen vertoonde dat hij de economie kon verschuiven’.

In zijn eerste verkiezingsmanifest, dat vlak na het begin van de officiële campagne werd gepubliceerd, beloofde Saied de gezondheidszorg, het transport en de sociale zekerheid te versterken na tientallen jaren van pogingen om openbare instellingen te ‘elimineren’.

Saieds consolidatie van de macht leidde tot apathie voorafgaand aan de verkiezingen.

Vorig jaar kwam slechts 11% van de kiezers opdagen om nieuwe parlementsleden te kiezen.

“De opkomst zal deze keer waarschijnlijk erg slecht zijn”, zei mevrouw Yerkes.

De officiële resultaten zullen naar verwachting binnen drie dagen na de verkiezingen bekend worden gemaakt, maar er bestaat geen twijfel over de uitslag.