Wat gebeurde er toen een rots ter grootte van Londen de aarde raakte?

Wetenschappers hebben ontdekt dat een enorme meteoriet die voor het eerst werd ontdekt in 2014 een tsunami veroorzaakte die groter was dan ooit tevoren in de menselijke geschiedenis en de oceanen kookte.

De ruimtesteen, die 200 keer groter was dan degene die de dinosauriërs uitroeide, kwam drie miljard jaar geleden in botsing met de aarde toen onze planeet nog in de kinderschoenen stond.

Wetenschappers gingen met zware hamers naar de inslaglocatie in Zuid-Afrika om stukken rots af te hakken om het ongeval te begrijpen.

Het team vond ook bewijs dat enorme asteroïde-inslagen niet alleen verwoesting op aarde veroorzaakten, maar ook het vroege leven hielpen bloeien.

“We weten dat er na de vorming van de aarde nog steeds veel puin door de ruimte vloog dat met de aarde in botsing zou zijn gekomen”, zegt professor Nadia Drabon van de Harvard University, hoofdauteur van het nieuwe onderzoek.

“Maar nu ontdekken we dat het leven echt veerkrachtig was na enkele van deze gigantische gevolgen, en dat het daadwerkelijk bloeide en bloeide”, zegt ze.

De S2-meteoriet was veel groter dan de ruimtesteen waarmee we het meest vertrouwd zijn. De plek die 66 miljoen jaar geleden tot het uitsterven van de dinosauriërs leidde, was ongeveer 10 kilometer breed, of ongeveer de hoogte van de Mount Everest.

Maar S2 was 40 tot 60 kilometer breed en 50 tot 200 keer massiever.

Het sloeg toe toen de aarde nog in de kinderschoenen stond en er totaal anders uitzag. Het was een waterwereld met slechts een paar continenten die uit de zee staken. Het leven was heel eenvoudig: kleine organismen die uit afzonderlijke cellen bestonden.

De inslaglocatie in de Eastern Barberton Greenbelt is een van de oudste plekken op aarde waar de overblijfselen van een meteorietcrash liggen.

Professor Drabon reisde er drie keer met collega’s heen, waarbij ze zo ver de afgelegen bergen in reed als ze kon voordat ze de rest van de weg met rugzakken liep.

Rangers vergezelden hen met automatische geweren om hen te beschermen tegen wilde dieren zoals olifanten en neushoorns, of zelfs stropers in het nationale park.

Ze waren op zoek naar bolvormige deeltjes, of kleine rotsfragmenten, achtergelaten door inslagen. Met behulp van voorhamers verzamelden ze honderden kilo’s stenen en brachten ze terug naar laboratoria voor analyse.

Professor Drapon bewaarde de duurste stukken in haar tassen.

“Meestal word ik tegengehouden door de beveiliging, maar ik scheld ze uit over hoe spannend wetenschap is, en dan vervelen ze zich echt en laten ze me door”, zegt ze.

Het team heeft nu gereconstrueerd wat meteoriet S2 deed toen deze met geweld richting de aarde raasde. Het creëerde een krater van 500 kilometer diep en verpletterde rotsen die met ongelooflijk hoge snelheden werden uitgeworpen om een ​​wolk te vormen die de aarde omcirkelde.

“Stel je een regenwolk voor, maar in plaats van dat er waterdruppels vallen, lijkt het op druppels gesmolten gesteente die uit de lucht naar beneden regenen”, zegt professor Drabon.

Een enorme tsunami zou de wereld hebben overspoeld, de zeebodem hebben verscheurd en de kustlijnen onder water hebben gezet.

Professor Drabon wijst erop dat de tsunami in de Indische Oceaan in 2004 in vergelijking daarmee zou zijn verbleekt.

Al deze energie zou enorme hoeveelheden hitte hebben gegenereerd die de oceanen deden koken, waardoor tientallen meters water zouden verdampen. Bovendien zal de luchttemperatuur met wel 100 graden Celsius stijgen.

De lucht zou zwart zijn geworden, verstikt door stof en deeltjes. Als het zonlicht niet in de duisternis was doorgedrongen, zou het eenvoudige leven op het land of in ondiep water dat afhankelijk was van fotosynthese zijn weggevaagd.

Deze inslagen zijn vergelijkbaar met wat geologen hebben ontdekt over andere grote meteorietinslagen en wat vermoedelijk S2 is.

Maar wat professor Drabon en haar team vervolgens ontdekten, was verrassend. Uit rotsmateriaal bleek dat gewelddadige verstoringen leidden tot de productie van voedingsstoffen zoals fosfor en ijzer, waarmee eenvoudige organismen werden gevoed.

‘Het leven was niet alleen veerkrachtig, maar het herstelde zich ook heel snel en bloeide’, zegt ze.

“Het is alsof je ’s morgens je tanden poetst. Het doodt 99,9% van de bacteriën, maar tegen de avond is het allemaal terug, toch?” Zegt ze.

De nieuwe bevindingen suggereren dat de grote gevolgen te vergelijken waren met gigantische meststoffen, die essentiële ingrediënten voor het leven, zoals fosfor, over de hele wereld stuurden.

Het is ook mogelijk dat de tsunami die over de planeet raasde, ijzerrijk water uit de diepte naar de oppervlakte bracht, waardoor vroege microben extra energie kregen.

Professor Drabon zegt dat deze bevindingen bijdragen aan de groeiende opvatting onder wetenschappers dat het vroege leven inderdaad werd ondersteund door de gewelddadige opeenvolging van rotsen die de aarde in haar vroege jaren troffen.

“Het lijkt erop dat het leven na de impact in werkelijkheid te maken kreeg met heel gunstige omstandigheden waardoor het kon floreren”, legt ze uit.

De resultaten zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift PNAS.