Een stuk ruimteafval raakte de maan. Verrassend genoeg zijn wetenschappers enthousiast

Wanneer een natiestaat of een bedrijf per ongeluk een stuk afvalruimte uit de hand laat vliegen, waardoor iets kapot gaat, raken anderen van streek. Hier is een opmerkelijke uitzondering: er verschijnt een stuk ongewenste ruimte botste met de maan Met bijna 5.800 mph op 4 maart zijn wetenschappers opgewonden. Hoewel het ongeval een aanhoudend probleem aan het licht brengt met menselijke verkenning van met puin beladen ruimte, kan het wetenschappers ook de mogelijkheid bieden om meer te weten te komen over de geologie van de aarde op de maan.

De maan is vol mysterie, van Hoe beïnvloedt het onze slaapcycli? naar mij De aanwezigheid van koolstofdioxide “vallen” Het zou in theorie ooit kunnen worden gebruikt om mensen te helpen bij het stichten van maankolonies. Bij deze gelegenheid kan het echter in feite helpen demystificeren – namelijk hoe de inslagkrater op de maan eruitziet direct na de vorming. In het proces zou dit wetenschappers kunnen helpen om kraters op de maan te dateren en ons geologisch begrip van de natuurlijke satelliet van de aarde te verbeteren.

“De impact van de aanstaande raket zal een serendipiteitsexperiment opleveren dat veel zou kunnen onthullen over hoe natuurlijke botsingen de oppervlakken van planeten raken en opruimen”, grapte planetaire wetenschapper Paul Heine van de Universiteit van Colorado Boulder, die de maan bestudeert, in Het laatste artikel van SciTechDaily. “Een dieper begrip van de fysica van de impact zal onderzoekers helpen om de dorre landschappen van de maan en de effecten op de aarde en andere planeten te verklaren.”

Het stuk ruimteafval in kwestie is een vervangbare booster-raket van onbekende oorsprong: vermoedelijke boosdoeners variëren van een Chinese raket tot een SpaceX-raket, hoewel het niet verwonderlijk is dat iedereen het eigendom afwijst. Hoe dan ook, wetenschappers kunnen bevestigen dat het object ongeveer 40 voet lang is en ongeveer 10.000 pond weegt. Nadat het een impact had gemaakt, was het waarschijnlijk dat er een schokgolf door haar hele lichaam was gegaan terwijl haar achterste werd vernietigd. Metaalresten vliegen alle kanten op. Als wetenschappers de inslagkrater kunnen vinden, kunnen ze meer te weten komen over de exacte manier waarop het het maanoppervlak heeft gecreëerd uit verpulverd gesteente in het luchtloze landschap.

Wil je meer gezondheids- en wetenschappelijke verhalen in je inbox? Abonneer je op de wekelijkse nieuwsbrief van de salon vulgaire wereld.

Bill Gray, auteur van Project Pluto Een programma dat Near Earth Objects (NEO’s) en de eerste persoon die het pad van botsing van ruimteafval met de maan ontdekte, plaatste op zijn blog: “Ik wilde vooral dat de booster aan de nabije kant zou raken, in een onverlicht gebied , bij het eerste of laatste kwartier; dat zou vanaf de grond zichtbaar moeten zijn. Maar daar moeten we heel veel geluk mee hebben.”

“Als je denkt dat dit onze eerste onbedoelde maanbotsing is, gaat het benodigde geluksniveau omhoog”, voegde hij eraan toe.

Omdat dit object aan de andere kant van de maan was geland, konden telescopen op de grond de werkelijke impact ervan niet waarnemen. NASA’s Lunar Reconnaissance Orbiter zal de inslagkrater echter binnen ongeveer twee weken in beeld kunnen brengen, zodra zijn baan hem boven de inslagkrater brengt. Zoals Heine schreef – herinnerend aan een project uit 2009 waar hij bij betrokken was en waarbij opzettelijk een satelliet neerstortte in een schaduwrijke krater nabij de zuidpool van de maan – “De toevallige ervaring van de aanstaande botsing zal planetaire wetenschappers de kans geven om een ​​zeer vergelijkbare krater bij daglicht te zien .”

Hoewel de botsing van een vervangbare raketaanjager met de maan toeval kan zijn, is het grotere probleem van ruimteafval zeer ernstig. Astronomie wetenschappers Waardering Dat bijna 30.000 objecten per ongeluk volledig om de aarde cirkelden nadat mensen ze daar hadden geplaatst: afgedankte onderdelen van ruimtestations en raketten, verfchips en kapotte apparatuur, verloren apparatuur zoals lepels en camera’s, granaatscherven van botsingen en zelfs bevroren stukjes urine. De gecombineerde massa wordt geschat op meer dan 9.600 ton en kan zo groot zijn als een Greyhound-bus. Ze zitten allemaal vast in het gebied dat bekend staat als Low Earth Orbit (LEO), dat wordt gedefinieerd als het gebied 125 tot 1.200 mijl boven het aardoppervlak.

Verwant: 40 SpaceX-satellieten vernietigd door astronomen als gevolg van een geomagnetische storm

Een mogelijke oplossing voor het probleem van ruimteafval is om andere voertuigen naar boven te sturen om het op te halen en het in de atmosfeer van de aarde vrij te laten, waar het zal verbranden wanneer het opnieuw binnenkomt. ruimtevaartuig genaamd Elsa-D Hiervoor is vorig jaar (End of Life Services) gelanceerd vanaf Baikonur Cosmodrome in Kazachstan. John Auburn, directeur van Astroscale UK, vertelde destijds aan NBC News dat “het erg ingewikkeld was omdat je de beweging van het ruimtevaartuig waarin je aanmeert exact moet afstemmen. Wanneer een ruimtevaartuig aanmeert bij het internationale ruimtestation, is dat een zeer gecontroleerde manoeuvre. Maar als je probeert aan te meren met een mislukte satelliet, kan het schokkerig zijn en moet je heel langzaam samenkomen alsof je een dans uitvoert.”

Vergelijk het probleem met de plastic vervuiling Buiten de oceaan: “Dit is een probleem zoals plastic in de oceaan. We hebben acht jaar gewerkt om van een moeilijk probleem een ​​bedrijf te maken.”

Lees meer over ruimteafval: