Afscheid van de verloren lunchliefde van vroeger: leverworst

Het besluit van Poor’s Head van vorige week om de productie van leverworsten stop te zetten was uiteraard zakelijk gezien verstandig. Bij een listeria-uitbraak die terug te voeren was op een fabriek in Virginia kwamen negen mensen om het leven en werden tientallen ziek; De fabriek voor onbepaalde tijd sluiten en de hoofdschuldige elimineren was het minste wat het bedrijf kon doen.

Trouwens, wie ter wereld zou klagen over het beperkte aanbod van vleeswaren die op nat cement lijken? Wiens naam zou een argument kunnen zijn ten gunste van vegetarisme?

Ik ook. Terwijl ik deze woorden schrijf, kan ik bijna die lange, ongemakkelijke stilte horen voordat iemand ergens schaapachtig fluistert: ‘Ik ook.’

Lever maakt geen deel uit van mijn dagelijkse voeding, wat blijkt uit het feit dat ik nog steeds rechtop sta. Het zal nog jaren duren voordat ik het opgeef. Maar zo nu en dan verlang ik naar een stukje van het Amerikaanse verleden, om vervolgens te ontdekken dat het vlak voor mijn ogen verdwijnt, als snoep of jelly repen.

Ik kwam op dit idee toen ik niet zo lang geleden de redactiekamer uitliep op zoek naar de ooit alomtegenwoordige leverworst. Mijn heilige zoektocht leidde me naar Hell’s Kitchen in Manhattan, waar de displays in verschillende delicatessenwinkels en supermarkten geen leverworst vertoonden, maar boordevol kalkoen: gerookte kalkoen, ahornsiroopkalkoen, kalkoen met peperkorrels en kalkoen gemaakt van buffelvlees, kalkoen, kalkoen en kalkoen. kalkoen en gemalen kalkoen.

Uiteindelijk liep ik een restaurant op Ninth Avenue binnen dat ooit tot de betrouwbare restaurants behoorde die vleeswaren verkochten. Er stonden advertenties op het bord boven de toonbank voor verschillende soorten boterhammen, waaronder een broodje lever, en mijn hart maakte een sprongetje van vreugde, of misschien wel van angst.

Op rogge met mosterd en tomaten, alsjeblieft, zei ik.

‘Sorry, meneer,’ zei de baliemedewerker. “Geen leverworst.”

“Maar het staat op het bord!”

Hij wierp een blik op het bord boven hem, haalde toen zijn schouders op en zei: ‘Sorry, baas. Wil je een kalkoen?’

Ik verliet het restaurant terwijl ik een droevige kalkoen op roggebrood at, en besefte dat ik aan het veranderen was in een weirdo die dacht dat alles beter was in zijn tijd, totdat de zon onderging. Als deze transformatie voltooid is, sla me dan alsjeblieft met een honkbalknuppel.

Door de algemene afwezigheid van leverworsten twijfel ik aan mijn herinnering aan hun alomtegenwoordigheid. Dit gevoel werd nog verergerd na een gesprek over vleeswaren met de goed opgeleide 27-jarige partner van mijn oudste dochter. Hij had nog nooit leverworst geproefd; Sterker nog, hij had nog nooit van leverworst gehoord. Zijn opvoeding in de buitenwijken van Philadelphia verklaart weinig.

Het was leverworst nooit Was er iets mis? Ben ik met een voetbalknuppel op mijn hoofd geslagen? Ik raadpleegde de archieven van The New York Times.

Ja. In juni 1945, na de geallieerde overwinning in Europa aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, stonden vier miljoen New Yorkers langs de straten van de stad om generaal Dwight D. Eisenhower als overwinnende held. Hij en andere geëerde gasten genoten van een lunch met burgemeester Fiorello LaGuardia in het Palazzo Grassi, waar The Times verslag deed van de gebeurtenis. Er is melding van gemaaktHet menu bevatte “koude kalkoen en kip, leverworst, tomatenverrassing, koffie en flesjes bier.”

Als leverworst goed genoeg is voor Ikki, mijn vriend, dan is het ook goed genoeg voor mij.

Tot eind jaren zeventig en tachtig bleven leverworst en zijn al even problematische tegenhanger, Bologna, de steunpilaar van de lunch, althans in stedelijke gebieden. Mensen aten ze omdat ze goedkoop waren, en ze waren goedkoop omdat – nou ja, laten we de gelukzaligheid van onwetendheid omarmen.

Op de katholieke middelbare school waar ik op Long Island zat, bracht je van maandag tot en met donderdag leverworst of bologna mee voor de lunch, en op vrijdag pindakaas en jam. Na een halve liter melk en een paar ShopRite-koekjes was ik klaar om het concept van inhoudelijke transformatie aan te pakken.

Als tiener en begin twintig werkte ik als klerk in een delicatessenwinkel, droeg een witte hoed over mijn hoofd en schreef snel met mijn potlood verborgen achter mijn oor. Ik was een vleeswarenjockey.

Maar de onbetwiste meester van bereid voedsel was de bezorger in Poor’s Head, Hermann. Gekleed in een donker zakenuniform dat paste als een Brooks Brothers-pak, waarbij zijn borsthaar over de losse knoop van zijn overhemd uitstak, reed hij zijn kostbare lading op een karretje en dronk vervolgens koffie en Deense koffie. Hij wist dat er zonder Herman, dat wil zeggen zonder Poor’s Head, niets anders zou zijn dan aardappelsalade.

In delicatessenvitrines werd cilindervormig vlees uitgestald, zoals rucola – leverworst, bologna, harde salami, Genua-salami, mortadella en spek – met rosbief en kalkoen op zilveren schalen, passend bij hun koninklijke delicatessenstatus. Ouders stonden in de rij om eten te bestellen om hun kinderen de hele week te voeden, stonden over de snijmachine en eisten dat alles in dunne plakjes werd gesneden.

Dunner. Nee, dunner. DunnerIk zou een stukje lucht omhoog kunnen houden zodat ze het kunnen onderzoeken en toch kunnen horen: Dunner.

Het bestellen van een pond varkensvlees was een acceptabele afwijking van de routine van bologna en leverworst; Misschien rechtvaardigt een jubileum of verjaardag de extra kosten. Maar het bestellen van een pond rosbief in het bijzijn van anderen werd beschouwd als een ongepaste manier om op te scheppen over de verbeterde vooruitzichten van het gezin, wat hem ertoe aanzette te mompelen: ‘Ik denk dat leverworsten voor sommige mensen niet goed genoeg zijn.’

In de decennia die volgden verloren leverworsten hun belang als hoofdgerecht, omdat de eetgewoonten veranderden in het verwarrende streven naar gezonde voeding. Hoewel leverworst een goede eiwitbron is en rijk aan voedingsstoffen, waaronder ijzer en vitamine B, bevat hij ook veel vet en natrium. En natuurlijk is er die natte cementkleur. En die halfvaste consistentie. En de ingrediënten.

Ik weet het, ik weet het. Ik weet dat leverworsten nog steeds te vinden zijn in sommige vitrines in delicatessenzaken, en in speciaalzaken zoals die van August. Schaller en Weber Aan de Upper East Side. Maar de geleidelijke verdwijning ervan voelt als iets dat van de levenslijst is verwijderd.

We klampen ons allemaal vast aan dingen die ons terugbrengen naar waar we vandaan kwamen, naar een plek die meer gecentreerd is in de tijd dan in de geografie. Een bepaalde pop, een bepaald tv-programma, een bepaald tussendoortje – al deze dingen vormen de redder waaraan we ons vastklampen terwijl de golven van de jaren ons wegtrekken van vertrouwde kusten.

Voor mij is het jammer dat een van deze voedingsmiddelen leverworst is. Ik zie de overleden moeders van mijn jeugdvrienden weer, die mij Danny noemen als ze dunne stukken vleeswaren bestellen. Ik zie Herman, leunend tegen de koelkast met een Deen in zijn hand, ervan overtuigd dat de wereld altijd bologna en leverworst nodig zal hebben.

En soms, laat op de avond, wil ik gewoon nog een stukje van wat het ook is.