Astronomen hebben een kerkhof getekend van een dode ster in de Melkweg

Meld u aan voor de Wonder Theory-nieuwsbrief van CNN. Verken het universum met nieuws over verbazingwekkende ontdekkingen, wetenschappelijke vooruitgang en meer.

CNN
–

Een nieuwe studie toont aan dat de Melkweg een kerkhof van dode sterren heeft dat drie keer zo hoog is als de melkweg. Astronomen vonden de oude stellaire overblijfselen toen ze deze ‘galactische onderwereld’ voor het eerst in kaart brachten.

onze melkweg dat Ongeveer 13 miljard jaar geleden gevormdHet was de thuisbasis van miljarden sterren. In de loop van de tijd zijn veel van deze massieve objecten ingestort tot dichte overblijfselen.

Wanneer een ster die acht keer groter is dan de zon door zijn elementen brandt en instort, exploderen de buitenste lagen van de ster in een supernova. Ondertussen condenseert de stellaire kern om ofwel een neutronenster of een zwart gat te worden.

Het is gemakkelijk om moderne neutronensterren en zwarte gaten die in de Melkweg zijn gevormd te detecteren, omdat ze in ons melkwegstelsel blijven en zich aanpassen aan hun vorm. Maar de oude sterren die zich in de jonge, evoluerende Melkweg bevonden, waren als stellaire geesten toen onderzoekers ze probeerden te vinden.

De supernova-explosies die sterren deden instorten, duwden ze in feite de interstellaire ruimte in. De onderzoekers hebben vastgesteld dat 30% van die stellaire overblijfselen helemaal uit de melkweg zijn verdreven, volgens hun studie gepubliceerd in het laatste nummer van het tijdschrift. Maandelijkse mededelingen van de Royal Astronomical Society.

Het onderzoeksteam kon bepalen waar stellaire overblijfselen in en rond onze melkweg overleven door de levenscyclus van oude sterren na te bootsen.

“Een van de problemen bij het vinden van deze oude objecten is dat we tot nu toe geen idee hadden waar we moesten kijken”, zegt co-auteur Peter Tuthill, een professor aan de School of Physics en directeur van het Sydney Institute for Astronomy aan de universiteit. van Sydney. In Australië, in een verklaring.

De oudste neutronensterren en zwarte gaten ontstonden toen het sterrenstelsel jonger was en een andere vorm had, en ervoeren vervolgens complexe veranderingen die miljarden jaren besloegen. Het was een hele klus om dit allemaal te modelleren om ze te vinden. Het was alsof ik het legendarische olifantengraf probeerde te vinden. De botten van deze zeldzame massieve sterren moesten aanwezig zijn, maar ze leken zichzelf in de vergetelheid te verbergen.”

Onderzoekers hebben met veel uitdagingen te maken gehad bij het traceren van de stappen en gewelddadige doodsstrijd van oude sterren. Wanneer een ster in een supernova explodeert, krijgt deze een “kick”.

Studie senior auteur David Sweeney, een promovendus aan het Sydney Institute of Astronomy van de Universiteit van Sydney, zei in een verklaring.

De maat kennen was ook niet genoeg. Het team moest ook modelleren hoe sterren en banen die ze zouden kunnen betreden zich zouden gedragen na een supernova-ervaring. Er was ook geen wrijving om de snelheid van de overblijfselen van de sterren te vertragen.

“Bijna alle overblijfselen die ooit zijn gevormd, zijn er nog steeds, glibberend als geesten door de interstellaire ruimte,” zei Sweeney.

De nieuwe kaart bevat waar sterren in de Melkweg zijn geboren, waar ze zijn geëxplodeerd en waar ze uiteindelijk zullen rusten.

Als we het huidige uiterlijk van de Melkweg vergelijken met het nieuwe model van zijn starbursts, zien we opvallende verschillen. De kenmerkende spiraalarmen van de melkweg lijken te verdwijnen onder alle schoppen van de wegspoelende supernova.

De “galactische onderwereld” lijkt ook langer en meer uitpuilend dan de Melkweg, omdat de schoppen van de supernova het overblijfsel in een soort halo-formatie rond de melkweg duwden.

“Het was een enorme schok”, zegt co-auteur Dr. Sanjib Sharma, een onderzoeker aan de Universiteit van Sydney, in een verklaring. “Elke dag werk ik met beelden van het sterrenstelsel zoals we dat nu kennen, en ik verwachtte dat de onderwereld van het sterrenstelsel heel anders zou zijn, maar in grote lijnen vergelijkbaar. Ik had zo’n drastische verandering in vorm niet verwacht.”

Het onderzoeksteam schatte dat stellaire geesten astronomisch gezien relatief dicht bij onze zon zouden kunnen drijven.

“Statistisch gezien zou ons dichtstbijzijnde overblijfsel slechts 65 lichtjaar verwijderd moeten zijn: ongeveer in onze achtertuin, in termen van sterrenstelsels”, zei Tuthill.

Met de kaart kunnen wetenschappers individuele overblijfselen identificeren om meer te leren over galactische evolutie en de stellaire tijdlijn.

“Nu we weten waar we moeten zoeken, ontwikkelen we technieken om naar te zoeken,” zei Sweeney. “Ik wed dat de ‘galactische onderwereld’ niet veel langer in mysterie gehuld zal blijven.”