Bacteriën kunnen plastic afval als voedselbron gebruiken, en het is niet zo goed als het klinkt: ScienceAlert

Plasticvervuiling loopt elk jaar uit de hand, meer dan 8 miljoen ton Van de synthetische polymeren komen er enkele in de oceaan terecht zinken naar de grondTerug naar het strandof ophalen vastGroot deel Het is niet eenvoudig te berekenen.

Al dat ontbrekende plastic is een mysterie, maar sommige onderzoekers vermoeden dat hongerige microben daar mede verantwoordelijk voor zijn.

Experimenten in het laboratorium hebben nu aangetoond dat een type mariene bacterie bekend staat als Rhodococcus ruberHet kan het plastic waarvan het is gemaakt langzaam ontbinden en verteren Polyethyleen (PE).

grotendeels gebruikt in verpakkingen, Polyethyleen is het meest geproduceerde plastic ter wereld, en hoewel het niet duidelijk is of Roper Op deze nesten in het wild bevestigt het nieuwe onderzoek dat ze in ieder geval dat kunnen.

Eerdere studies heb gevonden stammen Roper Ze drijven in dichte celmembranen op zeeplastic. Bovendien vooronderzoek in 2006 ik stelde voor kunststof eronder Roper Het stortte sneller in dan normaal.

De nieuwe studie bevestigt dat dit het geval is.

“Dit is de eerste keer dat we op deze manier hebben aangetoond dat bacteriën daadwerkelijk plastic verteren tot koolstofdioxide en andere moleculen.” Zegt Microbieel ecoloog Maaike Goudriaan van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (NIOZ).

Om de natuurlijke manieren te simuleren waarop plastic aan het oceaanoppervlak uiteenvalt, stelden Guderian en haar collega’s hun plastic monsters bloot aan ultraviolet licht en plaatsten ze in kunstmatig zeewater.

“Uv-behandeling was nodig omdat we al weten dat zonlicht plastic gedeeltelijk afbreekt tot hapklare brokken van bacteriën”, zegt ze. Leg uit Guderian.

Daarna introduceerde het team een ​​stam van Roper naar de scène.

Door de niveaus te meten van een koolstofisotoop die vrijkomt uit het afbrekende plastic genaamd koolstof-13, schatten de auteurs dat de polymeren in hun experimenten met een snelheid van 1,2% per jaar worden afgebroken.

Het team weet niet zeker hoeveel de ultraviolette lamp het plastic heeft afgebroken in vergelijking met de microbiële activiteit, maar het is duidelijk dat bacteriën een rol hebben gespeeld. Bacteriële monsters na het experiment toonden koolstof-13-verrijkte vetzuurmembranen.

De snelheid van plastic verval werd bepaald in de huidige studie zeer langzaam om het probleem van plasticvervuiling in onze oceanen volledig op te lossen, maar wijst naar waar een deel van het verloren plastic van onze planeet mogelijk is gebleven.

“Onze gegevens laten zien dat zonlicht daarom een ​​aanzienlijk deel van al het drijvende plastic dat sinds de jaren vijftig in de oceanen ligt, kan afbreken.” Zegt Microbioloog Annalisa Delre.

Microben kunnen dan binnenkomen en een deel van de restanten van de zon verteren.

Sinds 2013 doen onderzoekers precies dat gewaarschuwd Het is mogelijk dat microben gedijen op de plastic plekken in de oceaan en een kunstmatig ecosysteem vormen dat bekend is komen te staan ​​als de plastisphere.

Er zijn zelfs aanwijzingen dat sommige van deze microbiële gemeenschappen Past zich aan Om verschillende soorten plastic te eten.

Eerdere studies hebben specifieke bacteriën en schimmels geïdentificeerd, op de aarde En in de zeeHet lijkt alsof hij plastic aan het eten is. Maar terwijl deze kennis ons beter kan helpen Recycle ons afval Voordat het in het wild belandt, zijn de andere toepassingen controversieel.

Sommige wetenschappers hebben voorgesteld om op plastic kauwende equivalenten te schieten op hotspots van vervuiling, zoals Een grote vuilnisbelt in de Stille Oceaan.

anderen Ik weet niet zeker of dit een goed idee is. gemanipuleerde enzymen En bacteriën Het deconstrueren van plastic klinkt misschien als een geweldige manier om ons afval te laten verdwijnen, maar sommige experts maken zich zorgen over onbedoelde neveneffecten op natuurlijke ecosystemen en voedselwebben.

Het breken van plastic is immers niet per se een goede zaak. Microplastics zijn veel moeilijker schoon te maken dan grote stukken, en deze kleine resten kunnen voedselwebben binnendringen. Filterfeeders kunnen bijvoorbeeld per ongeluk kleine stukjes plastic oppakken voordat microben dat doen.

in studie In 2020 bevatte elk monster van zeevruchten dat op een Australische markt werd getest microplastics.

Wat het doet met de gezondheid van mens of dier volkomen onbekend.

“Voorkomen is veel beter dan schoonmaken.” maakt ruzie Guderian.

“En dat kunnen alleen wij mensen.”

De studie is gepubliceerd in Bulletin over zeeverontreiniging.