Beste films van 2022 in de VS: nr. 2 – Tár | Films

BVoor haar persoonlijke en professionele ondergang bezette Lydia Tarr een heilig deel van het culturele bewustzijn – ervaren pianiste en verwaande maestro, beschermeling van Leonhard Bernstein, eerste vrouwelijke dirigent van de Berliner Philharmoniker, EGOT-laureaat en veelgeprezen auteur van memoires. Het soort status-indicerende individuele culturele figuur die de zaal in New York beheerst en zich koestert in de gloed van baanbrekende prestaties terwijl hij het gewicht van het feminisme (of de term ‘maestra’) negeert. Het succes was, naar haar mening, technisch alleen.

Tár is een fictief personage, prachtig gespeeld door de beste Cate Blanchett, maar de film van Todd Field legt specifiek de attributen van een spraakmakende beroemdheid vast en is zo wonderbaarlijk ingebed in haar meeslepende wereld, dat sommige kijkers dat niet onredelijk deden. Hij zag haar aan voor een echt persoon. Ze komt uit onze huidige wereld, en vanaf de eerste momenten dat we haar ontmoeten – gefotografeerd door iemands telefoon in een privéjet, geïnterviewd door Adam Gopnik van The New Yorker, waar we les gaven aan Juilliard – bewonen we haar: intens, streng, narcistisch, gespannen op de naden. (In een gedurfde en briljante zet speelt de film eerst de aftitelingsmontage volledig af.)

Tár is een behoorlijk staaltje van wereldopbouw, vooral voor een wereld die zoveel op onze laatste tijdlijn lijkt. Elk jaar dat Field hem uit de filmwereld heeft gehaald – zijn eerste sinds Little Children uit 2006 – lijkt hij een thema te hebben bedacht dat een mindere film zou laten ontsporen. Onder hen: excuses in naam van het genie, de afschaffing van cultuur, Digitaal realisme en sociale mediaEn de #Ik ookhet perspectief van de dader, de eenzame en lege wereld van elite klassieke muziek.

Het zou niet moeten slagen, maar de film doet het door een onmiskenbaar meedogenloze karakterstudie te zijn door Blanchett’s werkelijk onmisbare optreden. Het speelt als een strakke thriller, met als schurk The Sins of Lydia Tarr. Haar relaties met voormalige vrouwelijke studenten worden onthuld, met name de afname van een voormalige student; haar terechte paranoia van het giftige vermogen van de waarheid en haar ontkenning van blanke waanzin gaan boven en buiten; De mix bederft zowel haar carrière als haar levendige gezinsleven in Berlijn met zijn vrouw Sharon (Nina Höss), concertregisseur en eerste violiste in Berlijn, en hun jonge dochter.

Fields behendige omgang met het uiteenvallen van de Tár is een van de grootste genoegens van de film. Toch zijn er in een film met deze precisie er meerdere: Tár maatpakken en imposante minimalistische garderobe van de beroemde modeontwerper Bina Daigeler; De mantra van productieontwerper Marco Bittner-Ruser gaat over het koude, brute Berlijn. Er is de griezelige score van de IJslandse muzikant en componist Hildur Gudnadóttir, en de prachtige aanblik van Blanchett, stok in de hand, doemt op boven de camera en op de rand van het donderende geluid van het orkest.

Maar de belangrijkste prestatie van de film is de mentaliteit, die uitgaat van het vermogen van het publiek om bij te blijven. Het is ongemakkelijk om te zitten met de volledige complexiteit van mensen, inclusief die begaafde, egocentrische, bekrompen, vernederende mensen die hun eigen emotionele ongevoeligheid ongedaan hebben gemaakt. Je voelt het misschien niet, maar je zult er zeker over nadenken.