Brighton schakelde tussen een ruitenformatie en een 3-1-6 en Tottenham had geen antwoord

Gezien we halverwege het hoogst scorende Premier League-seizoen tot nu toe zijn – in termen van doelpunten per wedstrijd (3,09) – is het enigszins verrassend dat de overwinning van Brighton & Hove Albion op Tottenham Hotspur donderdag hun eerste 4-2 was.

Maar het kan gezegd worden dat dit eindresultaat niet de dominantie van Brighton weerspiegelt. De doelpunten van de Spurs vormden een late troost in de laatste tien minuten van de normale speeltijd, en op weg naar vier doelpunten raakte Brighton ook de paal met een curlingschot van James Milner. Dit was een uitstekende en zelfverzekerde prestatie van de kant van Roberto De Zerbi, die – zoals altijd – een slim plan had en dit goed uitvoerde.

Het systeem van De Zerbe was in wezen een diamant op het middenveld. Danny Welbeck sluit zich aan bij Joao Pedro vooraan, met Facundo Buonanotti als nummer 10, daarna Milner en Pascal Gross aan weerszijden van Billy Gilmour.

Deze vorm maakte het voor Brighton gemakkelijker om druk te zetten toen de ploeg van Ange Postecoglou vanaf achteren wilde spelen.

Zowel Joao Pedro als Welbeck zijn hardwerkende centrumspitsen en spelen graag op de vleugel. Ze waren dus tevreden met het volgen van Emerson Royle en Ben Davies, de twee vleugelverdedigers die vanwege blessures als geïmproviseerde centrale verdedigers werden ingezet. ze splitsten zich langs de flanken. .

In die situatie liet de Spurs meestal een van hun centrale middenvelders in het midden van de verdediging vallen, en in dit systeem bevond Bonannotti zich in de juiste positie om Pape Matar Sarr te volgen. Daarom drukte Brighton vaak drie-tegen-drie.

De Spurs probeerden dit probleem te overwinnen door ook een andere middenvelder, Pierre-Emile Hojbjerg, in de verdediging te laten vallen. Maar dit was voor Gross aanleiding om op te treden en hem de mond te snoeren.

Daarom eindigen de zaken vaak in de onderstaande situatie: vier tegen vier, waarbij de centrale aanvallers de centrale verdedigers op de flanken volgen en de centrale middenvelders tegen de centrale middenvelders.

Tottenham-doelman Guglielmo Vicario, doorgaans zelfverzekerd over zijn verdeling, werd tot langere passes gedwongen dan we van hem gewend zijn en kreeg vaak de bal tegen. Deze diagonale inzet van Son Heung-min werd bijvoorbeeld slecht gekruist en zorgde ervoor dat Brighton weer constructief kon gaan spelen.

De verantwoordelijkheid van Gross om naar voren te komen en een van de centrale middenvelders tegen te houden, betekent dat Dejan Kulusevski, die als nummer 10 van Tottenham speelt in een 4-2-3-1-formatie, vaak in dat gebied zal verschijnen om de mogelijkheid te bieden van een voorwaartse pass naar de ploeg. voeten.

Dit had voor Brighton problemen kunnen opleveren, maar ze reageerden krachtig: Jan-Paul van Hecke verliet de centrale verdediger en hield Kulusevski stevig vast. Dit gebeurde in de eerste seconden.

…vier minuten later opnieuw…

…En 16 minuten later gebeurde hetzelfde.

Kulusevski stormt op zijn pass af, en Hojbjerg heeft er geen controle over…

…De bal stuitert goed voor Gilmour, en Brighton in de aanval…

…waarbij Joao Pedro naar binnen sneed en een goede poging op doel zette.

Gedurende de eerste helft was het opbouwspel van de Spurs niet succesvol en Brighton stal de bal vroeg en creëerde kansen.

Overigens liet Brighton ook een middenvelder in de achterlijn vallen om het spel op te bouwen, maar dat deden ze op een andere manier.

Gross zal van zijn rol op het rechtermiddenveld overstappen naar rechtsback om de pass te ontvangen, waarbij de facto rechtsback Jack Hinshelwood hoger op het veld wordt geduwd. Brighton leek over het algemeen langs de rechterflank te spelen, en hoewel ze niet altijd helemaal succesvol waren, was de druk van de Spurs met balbezit een aantal keren onsamenhangend.

In balbezit schakelde Brighton over van diamant naar iets dat een 3-1-6 benaderde.

Linksback Igor Julio schoof op om een ​​derde centrale verdediger te worden, en de spelers op de buitenste punten van de ruit – Milner en Gross – schoven naar voren de kanalen in, terwijl Henshilwood ook naar voren schoof om een ​​zesde spits te worden. Het is niet helemaal zichtbaar in de onderstaande afbeelding – de geschatte locatie is gemarkeerd in de rechter benedenhoek – maar zo zagen ze er vaak uit in bezit.

Hier is al vroeg een voorbeeld van Brighton die aanvalt met een aanvallende vijf.

Welbeck heeft de bal op de linkerflank, met Gilmour binnen, nadat hij kort van rol heeft gewisseld met Milner en drie anderen in het midden. Hinshelwood, onderaan het scherm, is niet betrokken bij de verhuizing, maar, onheilspellend voor de Spurs, er is ruimte die hij kan benutten.

En hier is zes minuten later een vrijwel identieke situatie, in de aanloop naar de opener.

Het is Joao Pedro die de bal vanaf links passeert en dit keer schuift Henshilwood op om de zesde spits te worden. Eerlijk gezegd hebben de Spurs ook zes spelers langs de achterlijn, maar die rennen onvermijdelijk richting de bal. Gross vraagt ​​om een ​​voorzet naar het midden, maar het gevaar zit bij de twee teamgenoten die het dichtst bij de camera staan.

Het doel is eigenlijk heel simpel: Joao Pedro snijdt de bal naar binnen, overwint enkele uitdagingen en geeft de bal vervolgens door aan Henshilwood. Hij was een aanvaller die de rechtsback assisteerde. Of met andere woorden, het was de linkerbuitenkant die de rechterbuitenkant aan weerszijden van een aanval van zes man bewoog.

Het schot van Henshilwood was ongebruikelijk, aangezien hij het hoog boven Vicario raakte in plaats van zijwaarts, en de jonge rechtsback keek enigszins verbaasd dat de bal in het doel was gegaan.

Van daaruit gingen de poorten open.

De daaropvolgende doelpunten waren tactisch niet bepaald interessant: twee strafschoppen van Joao Pedro en een briljante langeafstandsinspanning van Pervis Estopinan bij zijn langverwachte terugkeer na een blessure.

Een andere keuze van 'doelpunten' was eigenlijk een van de afgekeurde doelpunten, toen Welbeck achterin voor Bonannotti kruiste en afsloot met een klinische halve volley. Hij vertrok te vroeg en stond buitenspel, maar het was weer een voorbeeld van hoeveel Brighton-spelers aanvallen.

Hoewel Gross hier iets dieper rent en niet snel genoeg rent om een ​​echte deelnemer te worden, zijn het dezelfde zes spelers in de aanval als in het Henshilwood-doel.

De twee late concessies waren belangrijk. Dit heeft niet alleen de overwinningsmarge van Brighton verkleind, het betekent ook dat ze dit seizoen niet de nul hebben gehouden, wat een mislukking is nu we halverwege zijn.

Maar dat maakt deel uit van de berekeningen van De Zerbe: zijn stijl is gebaseerd op een hoog risico, hoge druk en, in dit geval, zes spitsen hoog op het veld.

Als het allemaal samenkomt, kan Brighton beter presteren dan elk team.

(Foto: Gareth Fuller/PA Images via Getty Images)