Bruce Springsteen brengt “Jungleland” uit in Madison Square Garden – Rolling Stone

Sasha Lika voor Rolling Stone

Na een masterset van twee uur of meer waarin kritiek werd geuit op de thema’s van het huis, namelijk sterfelijkheid, vergankelijkheid en de weg van het hele lichaam, verscheen Bruce Springsteen op zaterdagavond 1 april weer op het Madison Square Garden-podium voor zijn gebruikelijke lange toegift, en verkondigde “iets speciaals voor New York City.” Hij wees op Soozie Tyrell, die een uitgestreken reconstructie begon van een van de weinige canonieke vioolmelodieën van de rock, op piano van Roy Bittan, leverancier van de geweldige arpeggio aller tijden. Ze hebben de E Street Band afgezwakt tot de 11 minuten durende mini-rockopera ‘Jungleland’ van de 48-jarige, gespeeld en gezongen met genoeg kracht, drama en puur meesterschap om de rest van de boodschap van de show te laten klinken als een hoax. dood? onmogelijk. druppel? Niet vanavond.

Die paradox, die dans tussen leeftijd en ouder worden, vormt de kern van Springsteens tour en de huidige E Street Band-tour, die zowel gewijd is aan vastgeroeste power-drives door de nacht als meedogenloze herinneringen aan een dag die gaat komen “wanneer alle van onze zomers is ten einde”, zoals hij het op de show zegt. Close vocale solo, “I’ll See You in My Dreams”. Na een Springsteen-show en de eerste thuisshow van de band in zeven jaar, is dit wat de show ons heeft geleerd over de tour, de huidige staat van de E Street-band en meer.

Springsteen heeft de E Street Band “de grootste barband ter wereld” genoemd, maar dat is niet wat ze op deze tour doen.
Ondanks alle losheid en spontaniteit die Springsteen in de loop der jaren op het podium heeft ontwikkeld, van het voortdurend wisselen van nummers op het laatste moment tot het aannemen van handtekeningverzoeken bij stadionshows voor nummers die sinds de regering van Ford niet meer zijn gespeeld, heeft de andere kant van de band altijd een meedogenloze repetitie geweest. Het is dat aspect dat hij deze keer benadrukt, met een bijna statische tracklijst, misschien gedeeltelijk om de band in staat te stellen zijn beperkte energie te concentreren op de details van enkele van zijn beroemdste nummers in plaats van klaar te blijven om een ​​van de honderd obscure nummers te spelen. met een opzegtermijn van een milliseconde. Er is een duidelijk verhaal voor de meeste, maar zeker niet alle, songselecties, evenals een duidelijke bedoeling om bijna elk aspect van de band en elk tijdperk van zijn carrière te laten zien, van Van Morrisons uit 1973 afgeleide jazzrockaanbod. Kitty’s Back” en “junkyard R&B” in hetzelfde jaar als “The E Street Shuffle”. Als de “Eras Tour” niet werd opgepikt door een andere bepaalde artiest, zou de naam heel goed van toepassing kunnen zijn.

Toch zou hij het nog wat meer kunnen mixen.
Naast de toevoeging van “Jungleland”, is er een bijna-wildcard-slot in de tracklijst, ingevuld door MSG in zijn steeds strakkere, indien te veel gebruikt, indien te veel gebruikt door de jaren heen, Jimmy Cliff’s nummer “Trapped” (op de vorige etappe) Tijdens de tour zat “Darkness on the Edge of Town” in dat slot, wat meer welkom zou zijn geweest). Tijdens de eigenlijke Eras Tour heeft Taylor Swift een echt roterend songgat, waardoor je elke avond in de diepste delen van de set kunt glippen. Met de uitgebreide catalogus van Springsteen, inclusief het volledige publiek, die nog moet worden gespeeld voordat wordt betaald Westerse sterren album uit 2019 (dit titelnummer, een van zijn beste ooit, moet live doden), elke avond in de vergetelheid raken zou zeker geen kwaad kunnen. Er zijn ook andere nummers, waaronder ‘Johnny 99’, die op een bepaalde avond prominent inwisselbaar lijken.

De band ziet er belachelijk goed uit.
Vanaf het begin is de E Street Band altijd een soort gemeenschap van creatief anachronisme geweest, en dat geldt zelfs nog meer in 2023, wanneer het niet alleen gitaren en andere relikwieën uit het rocktijdperk zijn die moeilijk te vinden zijn in de hedendaagse reguliere muziek, maar echte banden zijn. Zelfs met veel van de 70’s op het podium, hebben ze een ijzersterk pleidooi gehouden voor muziek die in realtime helemaal opnieuw is gemaakt, terwijl Springsteens toewijding van één maaltijd per dag aan bovenmenselijke fitheid zich lijkt te hebben verspreid naar de rest van de band. Steve Van Zandt zag er opvallend fris uit, soms bijna rennend over het podium.

Max Weinberg, die als 71-jarige rockdrummer de grootste fysieke uitdaging heeft van iedereen in de band, heeft zich bijna sinds de laatste in 2017 op deze tour voorbereid, en zijn gevoel, zijn groove en zijn gevoel voor de tijd lijkt dunner dan ooit. De in de schaduw geklede Gary Talent zat, zoals altijd, onmogelijk gevangen in Weinbergs trommel, hoewel het onontkoombare slijm van de ring soms betekende dat hij meer voelde dan hoorde. Het is altijd leuk om te zien welke delen Nils Lofgren – nu een gelijktijdig lid van Crazy Horse en E Streeter – toevoegt aan de mix, van de gelikte gitaarriff op “No Surrender” tot een verbeterde versie van de gitaarriff die is ontstaan ​​door Springsteen op “Rosalita. ”

De extra zangers en trompetten voor deze tour maakten de show alleen maar beter – op een paar uitzonderingen na.
Vooral de blazerssectie is zeer welkom als ze iets interessants te bieden heeft, wat vaak het geval is, zoals in de intermezzo’s van “Johnny ’99” in New Orleans, in dubbelzinnigheden uit The Wild, The Innocent en E Street ShuffleEn natuurlijk “Tenth Avenue Freeze-Out”. Het lijkt alleen nodig wanneer gamers aangetrokken worden tot het recapituleren, bijna overweldigend, van de kenmerkende deuntjes tijdens twee spin-offs, “Dancing in the Dark” en “Glory Days”.

Jake Clemons is een wonder.
De liedjes van Springsteen achtervolgden de geesten de hele avond, en Clemons herinnerde zich er maar één in zijn spel en aanwezigheid. Zijn stuwende saxofoonaccent heeft altijd een griezelige gelijkenis vertoond met dat van zijn overleden oom Clarence Clemons. Maar in The Garden, na meer dan tien jaar in de band, leek Jake meer op zijn overleden voorouder dan ooit, ook al bleef hij op 43-jarige leeftijd de energie van zijn E-Street-jeugdstandaarden op het podium brengen. Vanaf het begin leek E Streeter’s andere 21e-eeuwse alternatief, de bekwame toetsenist Charlie Giordano, minder geassocieerd met de orgelpartijen van Dani Federici. Maar nogmaals, Federici zelf is er zelden mee in verband gebracht koning studio-onderdelen op een willekeurige avond.

Niemand weet meer hoe hij zich moet gedragen op feestjes.
Er zijn na de pandemie veel klachten geweest dat Generatie Z met TikTok-hersens shows zijn gaan bezoeken zonder enig idee hoe ze zich moeten gedragen, wat resulteerde in ongekende grofheden tegen artiesten en medebezoekers – maar het blijkt dat het probleem universeler is dan generaties. Kijk maar eens naar de man die voor de camera is vastgelegd en vlak naast het podium staat, meedogenloos de band sms’t tijdens de “Jungleland”-première, of de groep financiële broers van middelbare leeftijd in een lager zijgedeelte die deelnamen aan een luidruchtig gesprek over hun SAT-scores voor kinderen tijdens Springsteens stille versie van ‘Last Man Standing’, opgedragen aan George Theis, bandgenoot van wijlen Castilië. Opgemerkt moet worden dat het meest consequent betrokken deel van het publiek – degenen die bijvoorbeeld met hun armen in koor naar “Kitty’s Back” zwaaiden – zich achter in de spanten bevond, misschien een teken van problemen met het ticketingproces en de prijsstelling voor deze specifieke tour .

Zelfs als sommige doelgroepen moeite hebben om in het moment te blijven, heeft Springsteen dat nooit.
Hij sloot nog steeds zijn ogen in volledige onderdompeling terwijl hij “Badlands” voor de 1229e keer zong, nog steeds op een rare maar zeer reële manier energie uit het publiek puttend. (Ja, dat klopt, per Proruimte.) En hij heeft nog steeds enkele verrassingen op gitaar, aangezien zijn solo op “Kitty’s Back” merkbaar afwijkt van zijn gebruikelijke harmonische vocabulaire om te passen bij de toonkeuzes van meer avontuurlijke trompettisten. En zijn stem blijft dat rare doen, omdat hij op de een of andere manier sterker klinkt aan het einde van de show dan aan het begin.

Het is een “swing”, verdomme.
Onlangs bewust van het ietwat hilarische debat over de vraag of Mary’s jurk zwaaide of golfde op “Thunder Road”, zingt Springsteen nu “Swaying” met overdreven helderheid en een enorme grijns.

Het einde van de show weerspiegelt de opening.
Als teken van hoe zorgvuldig de tracklist is ontworpen, zou “I’ll See You in My Dreams” kunnen dienen als een einde aan het verhaal van vriendschap dat begon met “No Surrender”. Het vinyl dat ze buiten de klas kapot sloegen om naar te luisteren en de zes akkoorden die de werelden openden in het vorige nummer, zijn nu herinneringen aan een verdwenen metgezel op “Dreams” – “Je hebt je gitaar hier bij het bed”, zingt Springsteen. “Al je favoriete platen / En alle boeken die je leest.”

Bruce Springsteen en de E Street Band Madison Square Garden setlist

“niet opgeven”
“spoken”
Bewijs het de hele nacht
“bericht voor jou”
“Beloofde land”
“in de straat”
“snoep kamer”
“Kitty’s terugkeer”
“Layla”
“Gevangen”
“De E Street Shuffle”
“Johnny 99”
“De laatste standvastige mannen”
“steegjes”
“omdat de nacht”
“ze maakt zich zorgen”
“sloopkogel”
“stijgen”
Badlands
“Bos land”
“Donderweg”
“Geboren om te rennen”
“Rosalita (kom vanavond uit)”
“glorieuze dagen”
“Dansen in het donker”
“Tenth Avenue Freeze-Out”
“Ik zal je in mijn dromen zien”