De decaan van de klassieke reclame neemt de ultieme klant aan: zijzelf

Mary Lou Falcon leefde het grootste deel van haar leven buiten de schijnwerpers. “Ik heb bewust besloten dat ik achter de schermen wilde zijn”, zei ze tijdens een recente lunch in Café Luxembourg, een paar blokken verwijderd van Lincoln Center aan de Upper West Side van Manhattan.

Vijftig jaar geleden gooide Falcon, na een korte carrière als performer en docent, het roer om en groeide uit tot een toonaangevende exponent in de wereld van de klassieke muziek. Ze werkte op de achtergrond met toonaangevende organisaties en artiesten als sopraan Renée Fleming, pianist Van Cliburn, fluitist Jean-Pierre Rampal en dirigenten als Gustavo Dudamel, Georg Solti en Jaap van Zweden, waardoor ze zijn profiel in de jaren vóór zijn overlijden versterkte. Hij werd benoemd tot muziekdirecteur van het New York Philharmonic.

Nu heeft Falcone voor het eerst sinds haar 28e zichzelf centraal gesteld om een ​​nieuw persoonlijk doel te promoten. Begin 2019 stierf haar kunstenaar-echtgenoot Nicolaas Zahnwerd gediagnosticeerd Met Lewy body dementieNeurodegeneratieve ziekte. Hij stierf in 2020. Ze schreef: Om het bewustzijn over de ziekte te vergroten en te benadrukken dat je mantelzorger wordt “Ik zag het niet aankomen: scènes van liefde, verlies en Lewy body dementie“, een memoires over haar leven, hun relatie en de diagnose en het verval van Zhan. Falcone, 78, is nu begonnen aan een publiciteitstour voor het boek, waarbij ze lezingen, lezingen en interviews geeft. In veel opzichten doet ze wat ze altijd heeft gedaan : het verhaal opstellen en het vervolgens delen.

‘Ik vertel toevallig mijn eigen verhaal,’ zei Falcone.

Falcone groeide op als oudste van drie kinderen in een Italiaans-Amerikaans gezin in New Jersey. Toen ze tien jaar oud was, kreeg haar vader een beroerte, en muziek werd haar emotionele uitlaatklep. Als tiener won ze een studiebeurs voor het prestigieuze Curtis Institute of Music. Ze noemt zichzelf een “kippensopraan” – een sopraan die bang is voor hoge noten. Veel van haar collega’s waren buitengewone zangers. Falcon had het gevoel dat haar talenten minder waren. Ze ontdekte al snel dat optreden iets was dat ze kon nemen of laten.

‘Ik had het niet nodig,’ zei ze. “Ik moest communiceren. Dat was anders.”

Na haar afstuderen nam ze een baan als docent en begon aan een korte carrière als uitvoerend kunstenaar, die haar een aantal zomers naar de St. Paul Opera bracht. Tijdens haar derde seizoen werd ze gevraagd een fotoshoot te begeleiden. Het maakte iets in haar los. Het jaar daarop vroeg ze, naast optredens, om stage te lopen op de publiciteitsafdeling. De directeur-generaal heeft dit verzoek afgewezen. In plaats daarvan vroeg hij haar om publicist van het bedrijf te worden.

“Hij keek me alleen maar aan en zei: ‘Ik heb naar je gekeken. Je houdt van uitdagingen. Zeg ja en zoek het uit’, herinnert Falcone zich. ‘En dat deed ik.’

Het woord verspreidde zich. Al snel kwamen er meer klanten bellen. Falcon wees een deel ervan af, ook al kon ze het zich niet veroorloven. Ze accepteerde alleen degenen waarin ze geloofde en voelde dat ze kon helpen. Hoewel ze geen agent of manager is, heeft ze haar cliënten geadviseerd over zaken als repertoire, optreden en zelfs kleding, waardoor ze velen van hen heeft geholpen gedenkwaardige publieke personages te creëren.

“Ik ben een mediamens, maar ik ben ook een strateeg”, zei ze.

Vlaming, de vooraanstaande Amerikaanse sopraan, ontmoette haar drie keer voordat Falcone ermee instemde haar aan te nemen. Falcone’s eerste taak was ervoor te zorgen dat Fleming, die haar eerste concert gaf in Carnegie Hall, de zaal uitverkocht. Dat is wat ik deed. Ze hielp verder om Fleming ‘de diva van de buren’ te maken.

“Mensen hebben veel respect voor haar”, zei Fleming onlangs in een telefonisch interview. Het verkrijgen van de goedkeuring van Falcone was meteen een knikje.

Deborah BordaBorda, die eerder dit jaar aftrad als president en CEO van de New York Philharmonic en daarvoor leiding gaf aan de Los Angeles Philharmonic, heeft sinds 1988 in verschillende hoedanigheden met Falcone samengewerkt. Borda noemde Falcone een ‘meester van de kunst’. Het is een combinatie van mysterie, een geweldige neus voor talent en een geweldige vrijgevigheid van geest.

Falcone was nooit van plan dit mysterie te doorbreken. Zelfs toen ze wist dat ze moest schrijven over Lewy body dementie, waar pitcher Tom Seaver en cabaretier Robin Williams ook last van hadden, was ze aanvankelijk vastbesloten zichzelf buiten het verhaal te houden. De eerste versie van haar boek leek op een brochure over ziektebewustzijn. Haar vrienden en vroege redacteuren vertelden haar dat niemand zich zorgen zou maken over Lewy body dementie, tenzij ze er eerst om zouden geven. Dus herschreef ze het, beginnend in haar kindertijd en doorgaand, tot in de kleinste details, en voegde zelfs een verslag toe van hoe de zorg voor Xan aan het einde was.

“Het opende mijn hart”, zei Falcone. “En ik liet alles toe wat ik onderdrukte.”

Maar na zoveel jaren wachten was ze nog steeds niet bereid zich op zichzelf te concentreren. Zoals Falcon in de inleiding opmerkt: “Cennia lang heb ik vermeden de woorden ‘ik, ik en ik’ te gebruiken, waarbij ik me liever concentreerde op de levens en carrières van anderen, waarbij ik vaak in hun stem schreef via mijn werk in public relations.” Deze verlegenheid kan iedereen inspireren. Literaire stijlen van het boek: veel van de korte hoofdstukken beginnen met de stem van Falcone en gaan vervolgens over in de stem van een familielid, collega of kunstenaar (Fleming heeft volgehouden dat de passage die in haar stem was geschreven volkomen accuraat was) .

Toen Falcon werd gevraagd naar haar literaire stijl, zei ze: “Ik verveel me, ik verveel me, dat is de waarheid.” “Het heeft niets met bescheidenheid te maken. Het heeft met verveling te maken en ik wil niet saai zijn.”

Falcon nadert zijn pensioen. Het heeft slechts twee klanten, Carnegie Hall en de New York Philharmonic. Hoewel ze nu agent was, deed ze het niet alleen. Een van haar eerste acties toen ze een uitgever vond, was het inhuren van een reclamebureau dat gespecialiseerd was in boeken. Sommige van haar vrienden grapten dat ze waarschijnlijk de agent uit de hel was.

Ze hoopt van niet. “Ik denk dat ik de klant ben die beseft hoe moeilijk dit is”, zei ze.

En bij Café Luxembourg, dat ze als extra kantoor gebruikte, liet ze het er vrij eenvoudig uitzien. Hosts en servers bezoeken haar hoekkamer om haar te vertellen dat ze het boek al hebben besteld en vragen haar het te ondertekenen. In een bosgroen jasje en vervaagde Boheemse gouden sieraden accepteerde Falcone hun felicitaties met nederigheid en evenwicht.

Ze gelooft dat optreden de eerste baan in haar carrière was. De tweede was lesgeven. De derde en langste was propaganda. Dit is de vierde keer dat ze als spreker werkt aan het vergroten van het bewustzijn over deze verwoestende ziekte.

‘Ik dacht dat het moeilijk zou worden’, zei ze. “Maar ik vertel gewoon mijn verhaal.”