De kern van de aarde lijkt te zijn verpakt in een onverwachte oude structuur: ScienceAlert

Wetenschappers hebben de meest nauwkeurige kaart tot nu toe samengesteld van de onderliggende geologie onder het zuidelijk halfrond van de aarde, en onthullen iets dat nog niet eerder is ontdekt: een oude oceaanbodem die zich mogelijk om de kern heeft gewikkeld.

Deze dunne, dichte laag ligt ongeveer 2.900 kilometer (1.800 mijl) onder het oppervlak, waar de gesmolten metalen buitenkern de rotsachtige mantel erboven betekent. Dit is de Primaire mantelgrens (CMB).

Precies begrijpen wat er onder onze voeten ligt – zo gedetailleerd mogelijk – is essentieel om alles te bestuderen, van vulkaanuitbarstingen tot variaties in het aardmagnetisch veld, dat ons beschermt tegen zonnestraling in de ruimte.

“Seismische onderzoeken, zoals die van ons, bieden beeldvorming met de hoogste resolutie van de interne structuur van onze planeet, en we ontdekken dat deze structuur veel complexer is dan eerder werd gedacht,” Hij zegt Geoloog Samantha Hansen van de Universiteit van Alabama.

Hansen en haar collega’s gebruikten 15 meetstations begraven in het ijs van Antarctica om seismische golven van de aardbevingen over een periode van drie jaar in kaart te brengen. De manier waarop deze golven bewegen en weerkaatsen, onthult de samenstelling van de materialen in de aarde. Omdat geluidsgolven in deze regio’s langzamer bewegen, worden ze ultra-low velocity-regio’s (ULVZ’s) genoemd.

Analyse [thousands] Op basis van seismische opnames van Antarctica vond onze beeldvormingsmethode met hoge resolutie dunne, afwijkende gebieden van materiaal in de CMB, overal waar we keken,” Hij zegt Geofysicus Edward Garnero van de Arizona State University.

De dikte van het materiaal varieert van enkele kilometers tot [tens] van kilometers. Dit suggereert dat we in de kern bergen zien, op sommige plaatsen wel vijf keer de Mount Everest. “

Volgens de onderzoekers is deze ULVZ hoogstwaarschijnlijk oceanische korst die gedurende miljoenen jaren is begraven.

Terwijl de zinkende korst nog lang niet in de buurt is van erkende subductiezones aan de oppervlakte – gebieden waar bewegende tektonische platen rotsen naar beneden duwen in de aarde – laten de simulaties in het onderzoek zien hoe convectiestromen de oude oceaanbodem kunnen hebben verschoven naar waar het nu is. .

Het is moeilijk om aannames te doen over gesteentesoorten en hun beweging op basis van de beweging van seismische golven, en onderzoekers sluiten andere opties niet uit. De oceaanbodemhypothese lijkt op dit moment echter de meest waarschijnlijke verklaring voor deze ULVZ’s.

Er is ook een suggestie dat deze oude oceanische korst zich om de hele kern zou kunnen hebben gewikkeld, hoewel hij zo dun is dat het moeilijk is om het zeker te weten. Toekomstige seismische onderzoeken moeten meer aan het totaalbeeld kunnen toevoegen.

Een manier waarop de ontdekking geologen zou kunnen helpen, is om erachter te komen hoe warmte uit de hetere, dichtere kern in de mantel ontsnapt. De verschillen in samenstelling tussen deze twee lagen zijn groter dan tussen het vaste gesteente en de lucht erboven in het deel waar wij wonen.

“Ons onderzoek biedt belangrijke verbanden tussen de ondiepe en diepe aardstructuur en de algehele processen die onze planeet aandrijven.” Hij zegt Hansen.

Onderzoek gepubliceerd in De wetenschap gaat vooruit.