De staartknots van de Ankylosaur werd niet alleen naar T. Rex gezwaaid

Om enorme roofdieren af ​​te weren, waren veel biologisch herbivore dinosaurussen tot de tanden bewapend. Sommigen hadden schedels bezaaid met hoorns, terwijl anderen staarten hadden die doorzeefd waren met stekels. Maar weinigen kunnen tippen aan het arsenaal van de ankylosauriërs, een groep herbivoren die tijdens het Krijt een hoogtepunt bereikte in diversiteit. Het grootste deel van het lichaam van de Ankylosaurus was ingekapseld in benige platen die in gekartelde punten hingen, waarvan sommige rond een voorhamerachtige staartstok waren getrokken die een botverpletterende slag kon toebrengen.

Gezien hun schijnbaar onverwoestbare aard, hebben paleontologen en onderzoekers hypothetisch tientallen jaren besteed aan het opzetten van deze door planten aangedreven tanks tegen tyrannosauriërs en andere carnivoren. Roofdieren zijn echter misschien niet de enige wezens die tegen een stootje kunnen.

Dat blijkt uit een studie die woensdag is gepubliceerd in Biologie Brieven, analyseerden onderzoekers de anatomie van een van de meest complete ankylosaurusskeletten ter wereld. Ze ontdekten verschillende gebroken, genezen schildplaten gecentreerd rond de heupen van het wezen die geen duidelijke tekenen van ziekte of predatie vertoonden. In plaats daarvan leek het schild te zijn versplinterd door de knots van een andere Ankylosaurus.

“Verwondingen zijn precies waar je zou verwachten dat twee Ankylosaurus-soorten dingen breken”, zegt Victoria Arbor, een paleontoloog bij het Royal British Museum in British Columbia en een auteur van de studie.

Het prachtig bewaard gebleven skelet van een ankylosaurus, met een volledige set pantserplaten genaamd osteoderm, werd in 2014 per ongeluk ontdekt door commerciële fossielenjagers die een nabijgelegen Tyrannosaurus opgraven in de Judith River Formation in Montana. Toen het Royal Ontario Museum in Toronto het verwierf, lag het grootste deel van het skelet van het schepsel nog steeds begraven in een plaat van 35.000 pond zandsteen, waardoor alleen de schedel en de staart overbleven.

Op basis van de schedel van Ankylosaurus en zijn knotsen aan het einde van een stekelige staart, was het duidelijk dat het dier een unieke soort was. De kop van een gehoornde dinosaurus deed Dr. Arbour, toen een postdoctoraal onderzoeker aan het Ontario Museum, denken aan de boosaardige mok van Zuul, de horrorhond uit de film “Ghostbusters”. In 2017 doopte zij en een collega de nieuwe soort Zuul crurivastator, of ‘Zuul, beenvernietiger’.

De rest van Zul’s lichaam lag meer dan een jaar vast in steen terwijl fossielenbereiders moeizaam door de rots sneden. Ze ontdekten uiteindelijk gefossiliseerde huid gespikkeld met osteodermen. Terwijl ze op weg waren naar de nek van Zul, ontdekten ze dat sommige van de stekels langs de heupen van het dier hun uiteinden misten en dat de benige omhulsels die deze osteodermen omhulden, waren afgebroken en tot scherpe punten waren genezen.

Terwijl de beschadigde platen rond Zuls heupen zaten, begonnen Dr. Arbor en haar collega’s zich af te vragen of het verdedigingslittekens waren van een mislukte aanval. Tweevoetige jagers zoals Gorgosaurus, een slanke neef van Tyrannosaurus rex, zouden Zuul van bovenaf aanvallen in plaats van zijn vleugel te breken. En weinig locaties waren zo onaantrekkelijk als de met staal bedekte Zoll, die op loopafstand van haar clubhuis lag.

In plaats daarvan concludeerden Dr. Arbor en haar team dat de plaatsing van de verbrijzelde platen, samen met het ontbreken van bijtwonden, consistent was met een scheur van een andere Zuul’s staartknots. Omdat de beschadigde osteodermen zich in verschillende stadia van genezing bevonden, heeft deze Ankylosaurus waarschijnlijk 76 miljoen jaar geleden behoorlijk wat klappen gekregen.

De auteurs suggereerden dat de verwondingen tijdens vechten Tussen Zul en haar machtige broers. Zoals de dikhoornige schapen met grote hoorns die we vandaag of Giraffen zwaaien met hun nekRivaliserende ankylosauriden hebben mogelijk hun dominantie gevestigd door pantservernietigende lichaamsaanvallen uit te voeren met hun staartstokken.

Het nieuwe bewijs is essentieel voor het bestuderen van het gedrag van deze klassieke, maar raadselachtige dinosaurussen. “Ankylosauriërs lieten geen levende afstammelingen achter, dus we hebben geen levende analogen om te weten wat oude ankylosauriërs deden”, zegt Jordan Mallon, een paleontoloog bij het Canadian Museum of Nature in Ottawa, die niet betrokken was bij het onderzoek. “Dit is het eerste voorbeeld waarbij we enig bewijs hebben kunnen verzamelen om te ondersteunen dat deze dingen daadwerkelijk hun staartknotsen gebruikten om op een rituele manier tegen elkaar aan te botsen.”

Deze praktijk heeft mogelijk geleid tot de evolutie van de meer knotsachtige staart, net zoals de manier waarop moderne elanden hun uitgebreide gewei gebruiken, niet alleen om met elkaar te kibbelen, maar ook om indruk te maken op potentiële partners. “Misschien is de reden dat ze een stokstaart hebben niet predatie, maar de belangrijkste reden is onbepaalde gevechten,” zei Dr. Arbor. “Het is meer seksuele selectie dan natuurlijke selectie.”

Hoewel deze knuppels misschien zijn geëvolueerd om ankylosauriërs te helpen elkaar te verslaan, waren ze nog steeds in staat om een ​​verwoestende slag uit te delen net onder de knie van een tyrannosaurus. “De scheenbeschermer past nog steeds perfect”, zei dr. Arbor.