De trilobieten van Pompeii bewaren fascinerende fossielen in vulkanische as

Honderden miljoenen jaren geleden waren trilobieten overal op aarde te vinden. Deze dieren, bedekt met harde exoskeletten, lieten talloze fossielen achter die hedendaagse paleontologen konden bestuderen. Ondanks al die bewaarde schelpen zijn wetenschappers er na eeuwen van onderzoek niet in geslaagd bepaalde aspecten van de trilobietanatomie te begrijpen, vooral de zachte interne structuren van oude geleedpotigen.

Maar een verzameling trilobietfossielen begraven in vulkanische as in Marokko biedt misschien wel het beste beeld van de verdeelde zeelieden tot nu toe. In een artikel dat donderdag in het tijdschrift verscheen WetenschappenOnderzoekers beschrijven een groep trilobieten die gefossiliseerd zijn op een manier die vergelijkbaar is met die van de Romeinen in Pompeii, die doodvroren als gevolg van de uitbarsting van de Vesuvius.

Abdel Razzaq Al-Albani, een geoloog aan de Universiteit van Poitiers in Frankrijk, leidde de opgravingen die resulteerden in de ontdekking van de nieuwe fossielen in het Hoge Atlasgebergte in 2015. Tijdens het Cambrium, 510 miljoen jaar geleden, was het gebied een ondiep gebied. mariene milieu omgeven door vulkanen. Eén van deze uitbarstingen liet een crèmekleurige laag fijnkorrelige vulkanische as achter waarin de trilobieten versteenden.

Toen onderzoekers het vulkanische gesteente openden, vonden ze ongelooflijk gedetailleerde indrukken van trilobieten die in de rots waren geëtst. “Vulkanische as is zo fijnkorrelig, net als talkpoeder, dat het de kleinste anatomische kenmerken op het oppervlak van deze dieren kan vormen”, zegt John Patterson, paleontoloog aan de Universiteit van New England in Australië en een van de co-auteurs van de nieuwe studie.

Dr. Al-Albani en zijn team veronderstellen dat een korte, plotselinge vulkaanuitbarsting de trilobieten begroef toen asresten het mariene milieu overspoelden. Zelfs het spijsverteringskanaal van een verstikte trilobiet was gevuld met sediment dat hij mogelijk vóór zijn dood had ingenomen. Terwijl de as in steen veranderde, maakte hij driedimensionale afgietsels van de begraven trilobieten.

Dit zorgde ervoor dat de trilobiet in de tijd werd bevroren, net als de ten dode opgeschreven inwoners van Pompeii, die onder de as werden begraven toen ze de uitbarsting van de Vesuvius ontvluchtten. Sommige trilobieten krullen zich op tot een bal, terwijl andere eruitzien alsof ze op het punt staan ​​uit te varen. Eén exemplaar was zelfs bedekt met kleine tweekleppigen, die met vlezige stengels op de schaal van het dier werden gemonteerd.

Dr. Al-Albani voegde eraan toe: “Deze brachials bevinden zich nog steeds in hun levende positie, wat de snelheid van hun begrafenis aangeeft.”

Om de gefossiliseerde anatomie van dichterbij te bekijken, gebruikten wetenschappers micro-CT-scans en röntgenbeelden om 3D-beelden van de exemplaren te maken. Hierdoor konden ze kleine structuren zien, zoals antennes, spijsverteringskanalen en zelfs de haarachtige borstelharen op de looppoten van de trilobieten.

Het team ontdekte ook voorheen onbekende anatomische kenmerken. Deze omvatten verschillende kleine aanhangsels die hielpen voedsel in de spleetachtige mond van de trilobiet te scheppen, en een bedekking van zacht weefsel, het labrum genaamd, dat zich aan het harde monddeel van de trilobiet vasthechtte en nu een veel voorkomend kenmerk is onder levende geleedpotigen.

“Het labrum is een soort vlezige lip die aan de mond is bevestigd en deel uitmaakt van de mondkamer waar voedsel wordt verwerkt,” zei Dr. Patterson. “Er werd lang aangenomen dat het labrum voorkomt in trilobieten, maar het is nooit waargenomen in fossielen.”

Volgens Thomas Hegna, een paleontoloog aan de State University van New York in Fredonia die niet bij het onderzoek betrokken was, werden de aanhangsels die in de nieuwe exemplaren werden waargenomen waarschijnlijk niet gedeeld door alle trilobieten met dezelfde vorm. Hij zei bijvoorbeeld dat sommige soorten met uitpuilende ogen van het geslacht Carolinites “hun ogen met hun poten door de modder hadden moeten slepen”, die net zo kort waren als die bij Marokkaanse exemplaren.

Maar de complexe structuren die in deze ‘verbazingwekkende’ exemplaren bewaard zijn gebleven, zullen helpen trilobieten in de geleedpotige stamboom te plaatsen, zegt hij.

“Dit gaat dieper in op de details van de anatomie, maar dergelijke discussies zijn relevant als we willen weten welke groep levende geleedpotigen het meest nauw verwant is aan uitgestorven trilobieten,” zei hij.

Voor Dr. Al-Albani, een Marokkaan, vertegenwoordigen de verbluffende trilobietexemplaren ook meer dan alleen een taxonomisch hulpmiddel. Hij hoopt dat deze ontdekkingen zullen leiden tot een betere bescherming van het paleontologische erfgoed van Marokko, dat door commerciële fossielenhandelaren wordt geëxploiteerd tot op het punt dat sommigen het “Economie van trilobieten“.

“We willen de plaats waar de ontdekking is gedaan beschermen, zodat deze beschikbaar is voor de wetenschap”, voegde hij eraan toe.