De Webb-ruimtetelescoop onthult een enorm stervormingscomplex

de James Webb-ruimtetelescoop Het onthult de innerlijke werking van N79, een belangrijk stervormingsgebied in de GMC, en toont de efficiëntie en chemische uniciteit ervan in vergelijking met Melkweg.

Deze afbeelding van de James Webb Ruimtetelescoop toont het H II-gebied in de Grote Magelhaense Wolk (LMC), een satellietstelsel van onze Melkweg. Deze nevel, bekend als N79, is een gebied van geïoniseerde interstellaire atomaire waterstof, hier vastgelegd door Webbs Mid-InfraRed Instrument (MIRI).

N 79 is een enorm stervormingscomplex met een afmeting van ongeveer 1630 lichtjaar in het doorgaans onontgonnen zuidwestelijke gebied van de GMC. N79 wordt meestal gezien als een kleinere versie van 30 Doradus (ook bekend als de Tarantulanevel), een van Webbs recente doelen. Uit onderzoek blijkt dat N79 een stervormingsefficiëntie heeft die de afgelopen 500.000 jaar ruim een ​​factor twee hoger is dan 30 Dorados.

Deze afbeelding concentreert zich op een van de drie gigantische moleculaire wolkencomplexen, genaamd N79 South (afgekort S1). Het kenmerkende “starburst”-patroon dat dit heldere object omringt, bestaat uit een reeks diffractiepieken. Alle telescopen die een spiegel gebruiken om licht te verzamelen, zoals Webb, hebben dit soort artefacten die voortkomen uit het ontwerp van de telescoop.

In het geval van Webb verschijnen de zes grootste starburst-uitsteeksels als gevolg van de hexagonale symmetrie van Webbs 18 primaire spiegelsegmenten. Dergelijke patronen zijn alleen merkbaar rond compacte en zeer heldere objecten, waar al het licht van dezelfde plek komt. De meeste sterrenstelsels zijn, ook al lijken ze voor onze ogen erg klein, veel donkerder en diffuser dan een enkele ster, en vertonen daarom dit patroon niet.

Webb's mid-infraroodinzichten in stervorming

In de langere golflengten van het licht dat door MIRI wordt opgevangen, toont Webbs zicht op N79 gloeiend gas en stof in de regio. Dit komt omdat midden-infraroodlicht in staat is om te onthullen wat er dieper in de wolken gebeurt (terwijl kortere golflengten van licht worden geabsorbeerd of verstrooid door stofkorrels in de nevel). In dit veld zijn ook enkele nog aanwezige protosterren zichtbaar.

Stervormingsgebieden als deze zijn van belang voor astronomen omdat hun chemische samenstelling vergelijkbaar is met die van reusachtige stervormingsgebieden die werden waargenomen toen het heelal nog maar een paar miljard jaar oud was en de stervorming op zijn hoogtepunt was. De stervormingsgebieden van ons Melkwegstelsel produceren niet dezelfde massieve sterren als N79, en ze hebben een andere chemische samenstelling. Webb biedt astronomen nu de mogelijkheid om waarnemingen van stervorming in N79 te vergelijken en te contrasteren met diepe telescoopwaarnemingen van verre sterrenstelsels in het vroege heelal.

Deze waarnemingen van N79 maken deel uit van Webbs programma dat de evolutie van circumstellaire schijven en stervormende omhulsels bestudeert over een breed massabereik en in verschillende evolutionaire stadia. De gevoeligheid van Webb zal wetenschappers in staat stellen voor het eerst planeetvormende stofschijven te detecteren rond sterren met een massa vergelijkbaar met die van onze zon op de LMC-afstand.

Deze afbeelding bevat licht van 7,7 micron, weergegeven in blauw, 10 micron in cyaan, 15 micron in geel en 21 micron in rood (respectievelijk filters van 770 W, 1000 W, 1500 W en 2100 W).