Deze vrouwen kwamen naar Antarctica voor wetenschap. Toen verschenen de roofdieren

Op 12 april In 2019 ontsloeg de Universiteit van Boston uiteindelijk David Marchant wegens seksuele intimidatie van Wellenbring. (De universiteit zei dat ze haar beweringen over fysiek of psychologisch misbruik niet kon bevestigen.) Marchant gaf een verklaring af, die door het tijdschrift werd gepubliceerd Wetenschappen Er werd geciteerd dat hij beloofde dat hij “niemand seksueel lastigviel”, noch in 1998, noch in 1999 op Antarctica, of op enig moment daarna. Maar dankzij Wellenbring verspreidde het nieuws zich.

In de nasleep van dit schandaal heeft de National Science Foundation opdracht gegeven voor een extern onderzoek naar seksueel misbruik en intimidatie in onderzoeksfaciliteiten op Antarctica. Het lange rapport, gepubliceerd in augustus 2022, bevat schokkende beschuldigingen van mishandeling, stalking en intimidatie. Brett Barquist, de voormalige brandstofvoorman, stond onder McMurdo's contract bij een bedrijf dat nu Amentum heet. Ze hield toezicht op een bemanning van ongeveer twintig mensen die het gevaarlijke werk verrichtten: het hanteren en schoonmaken van diesel- en benzinetanks. Ze vertelde me dat ze op een dag eind november 2017 aan een tafel zat naast een man in een hogere functie bij Leidos, het bedrijf dat Antarctische onderzoeksstations runt. Hij was bezig met een personeelsbriefing toen hij haar in het volle zicht aanraakte.

Toen ze erover sprak met haar supervisor, zei hij dat hij een deel van het incident zelf had meegemaakt. Zijn baas rapporteerde de zaak aan de HR-afdeling van Amentum. “Ik vertelde HR dat ik nergens meer bij hem in de buurt wilde zijn. 'Ik ben bang voor deze persoon', en hij zei: 'Oké'”, zegt Barquist.

Maar in 2020, tijdens een nieuwe periode waarin ze met een McMurdo-aannemer werkte, kreeg ze te horen dat ze wekelijkse virtuele vergaderingen met dezelfde hoge functionaris zou bijwonen. Barquist, die de baan nodig had, bagatelliseerde het belang ervan voor zichzelf. “Het was walgelijk en verschrikkelijk om naar zijn gezicht te kijken en naar hem te luisteren terwijl ik hem als een normale man behandelde, terwijl ik in mijn hoofd zei: deze man is een roofdier”, zegt ze. . Waarom gedraagt ​​iedereen zich als een normaal mens?

Het jaar daarop, aan het einde van bijna drie weken quarantaine vanwege het coronavirus met een bemanning in Nieuw-Zeeland, scande ze het manifest voor een aanstaande vlucht naar Antarctica en zag de naam van de hoge functionaris erop staan. Toen ze haar personeelsafdeling belde om te klagen over gebrekkige communicatie, zei ze dat ze op koppigheid werd onthaald door twee bestuurders, van wie er één werd voorgesteld als pleitbezorger van slachtoffers.

“Ik zei dat ik nog steeds niet bij deze man wilde zijn,” vertelde ze me, “maar ze zeiden: 'Dus hoe stel je voor dat we dit aanpakken?'” Barquist werd emotioneel toen ze terugdacht aan haar gesprek met de twee vrouwen. Van haar werkgever. ‘Ik dacht dat ze aan mijn kant zouden staan’, zegt ze. In plaats daarvan bleven ze haar onder druk zetten omdat ze bang was om bij hem in de buurt te zijn.

“Uiteindelijk zei ik: 'Ja, ik voel me onveilig als ik alleen met hem in de kamer ben!'” zegt ze. Toen ging het signaal uit en kon ze nooit meer verbinding met hen maken. Barquist keerde terug naar Antarctica, waar ze de hoge ambtenaar probeerde te ontwijken. Maar omdat de veiligheid van haar team afhing van haar bijna dagelijkse communicatie met hen, gaf ze uiteindelijk toe.