Een kosmische straal werpt nieuw licht op een 7000 jaar oude oude Griekse nederzetting

Onderzoekers van de Universiteit van Bern hebben met succes een prehistorische agrarische nederzetting in Noord-Griekenland gedateerd tussen 5328 en 5140 v.Chr., met behulp van dendrochronologie en een radiokoolstofpiek in 5259 v.Chr. van een kosmische gebeurtenis die bekend staat als de Miyake-gebeurtenis. Deze prestatie biedt een nauwkeurige chronologische referentie voor andere archeologische vindplaatsen in Zuidoost-Europa, en vertegenwoordigt een paradigmaverschuiving in de manier waarop prehistorische data worden bepaald, vooral in gebieden zonder een consistente chronologie van boomringen.

De onderzoekers gebruikten dendrochronologie en radiokoolstof uit 5259 v.Chr. om een ​​prehistorische Griekse nederzetting meer dan 7.000 jaar geleden te dateren. Deze nieuwe methode maakt nauwkeurige datering van andere archeologische vindplaatsen in Zuidoost-Europa mogelijk.

Onderzoekers van de Universiteit van Bern zijn er voor het eerst in geslaagd de prehistorische nederzetting van vroege boeren in Noord-Griekenland, meer dan 7.000 jaar geleden, nauwkeurig te dateren. Ze bereikten dit door jaarlijkse jaarringmetingen aan houten bouwelementen te combineren met een piek in kosmische radiokoolstof die dateert uit 5259 voor Christus. Deze methode biedt een betrouwbaar chronologisch referentiepunt voor veel andere archeologische vindplaatsen in Zuidoost-Europa.

Dateringsvondsten spelen een grote rol in de archeologie. Het is altijd nodig om de ouderdom van een graf, nederzetting of afzonderlijk object te weten. Het bepalen van de ouderdom van prehistorische vondsten is pas sinds enkele decennia mogelijk. Hiervoor worden twee methoden gebruikt: dendrochronologie, die datering mogelijk maakt op basis van de volgorde van jaarringen in bomen, en radiokoolstofdatering, die de geschatte ouderdom van vondsten kan berekenen aan de hand van de snelheid van het verval van radiokoolstofisotoop. ¹⁴C gevonden in boomringen.

Een team onder leiding van het Instituut voor Archeologische Wetenschappen in Universiteit van Bern Ze is er nu in geslaagd hout nauwkeurig te dateren van de archeologische vindplaats Despilio in Noord-Griekenland, waar datering op jaarbasis voorheen niet mogelijk was, naar verschillende bouwactiviteiten tussen 5328 en 5140 voor Christus. De onderzoekers gebruikten hoogenergetische deeltjes uit de ruimte, die betrouwbaar kunnen worden gedateerd op 5259 voor Christus. Hun onderzoek werd op 20 mei gepubliceerd in het tijdschrift Natuurcommunicatie.

Chronologie van de boomringen en ¹⁴De C-methode heeft zijn beperkingen

Dendrochronologie maakt gebruik van verschillende patronen van brede en smalle jaarringen in hout, die worden beïnvloed door klimatologische omstandigheden. Hierdoor kan een logboek worden gedateerd door de breedte van de jaarringen te vergelijken met een reeds bestaande standaard- of regionale chronologie.

“In Midden-Europa bestaat er een jaarringchronologie die ongeveer 12.500 jaar teruggaat in het verleden – tot 10.375 v.Chr. Deze chronologie is echter alleen van toepassing op bepaalde regio’s .”

Daarom moet de dendrochronologie van dit gebied worden geclassificeerd als ‘zwevend’ met behulp van radiokoolstofdatering. Zolang de boom leeft, absorbeert hij radioactieve isotopen ¹⁴C (radiokoolstof) aanwezig in de atmosfeer van de aarde via Fotosynthese. Wanneer het sterft, wordt het niet langer geabsorbeerd ¹⁴C; De isotoop vervalt met een halfwaardetijd van 5.730 jaar. Vervolgens kan een laboratoriummeetmethode worden gebruikt om de hoeveelheid te bepalen ¹⁴C is nog steeds aanwezig in een bepaalde boomring, dus het geschatte tijdstip van boomsterfte wordt berekend over de bekende halfwaardetijd. “Echter, Nauwkeurigheid “Dergelijke classificaties liggen op zijn best in de orde van decennia”, zegt Maczkowski.

Hoopveld in Dispilio. Bijna 800 palen, voornamelijk gemaakt van jeneverbes en eiken, werden bemonsterd en gemeten op ouderdom. Deze gegevens vormen de basis voor de hoge resolutie datering van deze site. Despilio is de eerste archeologische vindplaats die in een specifiek jaar wordt gedateerd met behulp van de Miyake-gebeurtenis van 5259 voor Christus. Credit: paleontologisch archief Dispilio

“Tot voor kort werd gedacht dat dendrochronologische datering van het jaar alleen mogelijk was als er een continue regionale jaarringchronologie beschikbaar was, wat het geval is voor prehistorische perioden in slechts drie regio’s over de hele wereld: dit zijn het zuidwesten van de Verenigde Staten, het noordwesten van de Verenigde Staten. Staten “De uitlopers van de Alpen en Engeland/Ierland”, legt Albert Hafner uit, hoogleraar prehistorische archeologie aan de Universiteit van Bern en hoofdauteur van het onderzoek.

Een kwalitatieve sprong voorwaarts dankzij de Japanse natuurkundige

In 2012 kwam er een oplossing voor dit probleem naar voren: de Japanse natuurkundige Fusa Miyake ontdekte dat een enorme toestroom van kosmische straling, hoogstwaarschijnlijk als gevolg van zonnevlammen, een lichte toename van de atmosfeer zou kunnen veroorzaken. ¹⁴C-gehalte, dat wordt afgezet in de ringen van de betreffende jaarboom. Deze stijgingen kunnen nauwkeurig worden gedateerd op basis van lange jaarringchronologieën, en omdat het mondiale gebeurtenissen zijn, vertegenwoordigen ze belangrijke ankerpunten, vooral in regio’s die geen consistente jaarlijkse jaarringchronologieën hebben.

“Miyake identificeerde de eerste steunpunten van dit soort en creëerde zo een paradigmaverschuiving in de prehistorische archeologie”, zegt Albert Haffner. Tegenwoordig zijn dat er tientallen Miyake-evenementen De twee belangrijke gebeurtenissen in 5259 en 7176 voor Christus waren bekend tot 12.350 voor Christus en werden pas in 2022 ontdekt door onderzoekers van de ETH Zürich. Dergelijke gebeurtenissen van vergelijkbare omvang zijn de afgelopen eeuwen niet geregistreerd. Als zich vandaag de dag een gebeurtenis van deze omvang zou voordoen, zoals in 5259 v.Chr., zou dit waarschijnlijk catastrofale gevolgen hebben voor de communicatie en de elektronica.

Miyake-evenement maakt daten in Dispilio mogelijk

Het onderzoeksteam van het EXPLO-project onder leiding van de Universiteit van Bern is erin geslaagd een chronologie vast te stellen van de jaarlijkse groeiring van 303 jaar, eindigend in 5140 voor Christus, door 787 stukken hout te analyseren van de archeologische vindplaats Despilio aan het Oristida-meer in Noord-Griekenland. . . De geïdentificeerde nederzettingsfasen laten verschillende woningbouwactiviteiten zien gedurende een periode van 188 jaar tussen 5328 en 5140 voor Christus. Deze precieze datering is mogelijk omdat er in deze periode in 5259 voor Christus een bekende Miyake-gebeurtenis plaatsvond.

Onderzoekers van de ETH Zürich konden gedurende deze periode een aanzienlijke stijging van het radiokoolstofgehalte detecteren door middel van radiokoolstofdatering van verschillende individueel geïdentificeerde jaarringen. Het was dus een kwestie van het reproduceren van deze piek, die globaal wordt weerspiegeld in de jaarringchronologie van Siberische den, Amerikaanse lariks en Europese eik, in de jaarringchronologie van Dysplio in Griekenland en deze te koppelen aan het fixatiepunt van 5259 v.Chr. . . “De Balkan is daarom de eerste regio ter wereld die profiteert van deze paradigmaverschuiving en die met succes de absolute datum kan bepalen, onafhankelijk van een vaste kalender”, zegt Albert Haffner.

Andrzej Maczkowski voegt hieraan toe: “We verwachten dat andere chronologieën van de regio uit deze periode nu snel achter elkaar aan de ‘Dispilio Chronologie’ zullen worden gekoppeld. Dit maakt de weg vrij voor de ontwikkeling van de regionale diachronologie van de Zuidelijke Balkan.” nederzettingen aan het meer in Europa, die teruggaan tot de vindplaatsen. De vindplaatsen dateren van na 6000 voor Christus. De regio speelde een belangrijke rol in de uitbreiding van de landbouw in Europa.

Referentie: “Absolute datering van het Europese Neolithicum met behulp van snelle 14C-excursie in 5259 v.Chr.” door Andrzej Maczkowski, Charlotte Persson, John Francouz, Tryvon Giagkulis, Sonke Szydat, Lukas Wacker, Matthias Bolliger, Kostas Koutsakis en Albert Hafner, 20 mei 2024, Natuurcommunicatie.
doi: 10.1038/s41467-024-48402-1