Een versteende boom waar Dr. Seuss misschien van heeft gedroomd

In de oude prehistorie van de aarde ligt een hoofdstuk te wachten om verteld te worden, bekend als de Romer Gap. Onderzoekers hebben tussen 360 en 345 miljoen jaar geleden een gat ontdekt in het fossielenbestand van tetrapoden, nadat vissen zich begonnen aan te passen aan het land, en ruim 80 miljoen jaar voordat de eerste dinosaurussen verschenen.

Hoewel er mysteries blijven bestaan ​​over de experimenten van de evolutie met levende organismen gedurende die periode van 15 miljoen jaar, biedt de gefossiliseerde boom die in een nieuw onderzoeksartikel wordt beschreven meer inzicht in een deel van wat er tijdens deze periode in het laboratorium van de natuur gebeurde.

De naam is Sanfordiacolis densifolia, De boom heeft een diameter van vijftien centimeter en heeft een stam van ongeveer drie meter lang, die niet uit hout bestaat, maar uit vaatplantmateriaal, zoals een varen. De kroon had meer dan tweehonderd fijngestreepte samengestelde bladeren die uit de takken tevoorschijn kwamen in een spiraalvormig patroon dat zestig centimeter naar buiten straalde. Robert Gastaldo, hoogleraar geologie aan het Colby College in Maine en auteur van de studie Vrijdag gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology, vergelijk het met een ‘omgekeerde toiletborstel’. Het is waarschijnlijk dat de topzware boom, zelfs de Siosa, rechtop werd gehouden door zijn takken te verweven met die van naburige bomen.

“Dit is een compleet nieuw en ander type plant” dan wat werd gevonden in het laat-paleolithicum, zegt Patricia Gensel, hoogleraar biologie aan de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill en een andere auteur van het onderzoek. “Meestal halen we stukjes en beetjes planten of metalen boomstammen uit het Romer Gap-gebied. We hebben niet veel hele fabrieken die we kunnen herbouwen. Dit is wat we kunnen.”

De boom werd ontdekt in de buurt van Valley Waters, New Brunswick, in een actieve particuliere steengroeve in Canada. Stonehammer UNESCO Mondiaal Geologisch Onderzoek. (Later dit jaar zal er een nieuw fossielenmuseum in het dorp worden geopend.) Het gebied maakt deel uit van de 350 miljoen jaar oude Albert Formation, een geologische laag die ook gefossiliseerde vis- en sporenfossielen heeft voortgebracht. Hoewel er eerder gedeeltelijke fossielen van dezelfde boomsoort zijn gevonden, vertegenwoordigt de nieuwe ontdekking het enige fossiel waarvan de stam en de kroon samen bewaard zijn gebleven.

“Het is zeer zeldzaam om zoiets unieks en goed bewaard gebleven te vinden”, zegt Matt Stimson, een auteur van de studie die werkt aan de Universiteit van Californië, Californië. New Brunswick-museum die S. densifolia voor het eerst opgroef met een andere studieauteur, Olivia King van Saint Mary's University. “Het is alsof je een cactus vindt midden in een Canadees boreaal bos.”

Bomen met sponsachtige, gevasculariseerde stammen verschenen voor het eerst 393 tot 383 miljoen jaar geleden. Hun houtachtige tegenhangers kwamen ongeveer 10 miljoen jaar later in het fossielenbestand terecht. Boomstammen en stammen vormen het grootste deel van de boomfossielen van 398 miljoen jaar tot 327 miljoen jaar geleden, en zijn alleen gevonden in waterrijke kustgebieden.

De steengroeve bij Valley Waters was ooit een tropisch moeras-ecosysteem rond een kloofmeer, een diepe watermassa die zich uitstrekte boven een kloofzone. De afzettingen waren vergelijkbaar met die gevonden in het hedendaagse Victoriameer en het Tanganyikameer in Oost-Afrika. De oever met de boom gleed tijdens een catastrofale aardbeving weg, waardoor de boom op zijn kant op de bodem van het meer terechtkwam. De daaropvolgende modderstromen bedolven de vegetatie snel en vernietigden het waterleven. Sedimenten vullen zich rond de bladeren en behouden de driedimensionale vorm van het exemplaar, dat ergens op het evolutionaire continuüm tussen een houtachtige boom en een megafauna ligt.

S. densifolia evolueerde in een periode waarin de gelaagde structuur van het bos zich nog steeds aan het ontwikkelen was en de planten zich aan het diversifiëren waren, zei mevrouw King. Hij leefde waarschijnlijk onder de hoogste bomen, zoals struikgewas van meer dan 30 meter hoog Lepidodendronmaar boven de lage groei lycopoden En algen.

“De architectuur van deze boom doet vermoeden dat hij in deze ecologische nis groeide: midden in het bladerdak, in een poging zoveel mogelijk zonlicht op te vangen met takken die zich bijna net zo lang uitstrekken als de boom hoog was,” zei mevrouw King.

“Het is een experiment in de plantenbiologie dat een tijdje succesvol was, maar daarna niet meer,” zei Dr. Gastaldo. “We zien zoiets niet in de bossen die we sindsdien hebben kunnen evalueren.”