Het Amerikaanse leger heeft bevestigd dat de eerste bekende interstellaire meteoriet in botsing is gekomen met de aarde

Siraj besloot naar de NASA Center for Near-Earth Object Studies-database te gaan om andere interstellaire objecten te vinden en vond binnen enkele dagen wat hij dacht een interstellaire meteoriet te zijn.

behoefte aan snelheid

De hoge snelheid van de meteoriet trok aanvankelijk de aandacht van Siraj.

De meteoor bewoog met een hoge snelheid van ongeveer 28 mijl per seconde (45 kilometer per seconde) ten opzichte van de aarde, die met ongeveer 30 kilometer per seconde rond de zon beweegt. Omdat onderzoekers hebben gemeten hoe snel de meteoriet bewoog terwijl ze zich op een bewegende planeet bevonden, was 45 kilometer per seconde eigenlijk niet Hoe snel het was.

Heliocentrische snelheid wordt gedefinieerd als de snelheid van een meteoor ten opzichte van de zon en is een nauwkeurigere manier om de baan van een object te bepalen. Het wordt berekend op basis van de hoek waaronder de meteoor de aarde raakt. De planeet beweegt in één richting rond de zon, dus een meteoor kan de aarde frontaal raken, wat betekent tegengesteld aan de richting waarin de planeet beweegt, of van achteren, in dezelfde richting als de aarde.

Aangezien de meteoor de aarde van achteren raakte, zeiden de berekeningen van Siraj dat de meteoor in werkelijkheid ongeveer 60 kilometer per seconde reisde ten opzichte van de zon.

Toen bepaalde hij het pad van de meteoriet en ontdekte dat deze zich in een ongebonden baan bevond, in tegenstelling tot de gesloten baan van andere meteorieten. Dit betekent dat hij, in plaats van om de zon te draaien zoals andere meteorieten, van buiten het zonnestelsel kwam.

“Vermoedelijk werd het geproduceerd door een andere ster, werd het uit het planetenstelsel van die ster verdreven, en het gebeurde gewoon zo dat het zijn weg vond naar ons zonnestelsel en in botsing kwam met de aarde,” zei Siraj.

Moeite met publiceren

Loeb en Siraj konden hun bevindingen niet in een tijdschrift publiceren omdat hun gegevens afkomstig waren uit de CNEOS-database van NASA, die geen informatie onthult zoals hoe nauwkeurig de metingen zijn.

Na jaren van pogingen om de benodigde aanvullende informatie te krijgen, kregen ze de officiële bevestiging dat het in feite een interstellaire meteoriet was, van John Shaw, plaatsvervangend commandant van het US Space Command. Command maakt deel uit van het Amerikaanse ministerie van Defensie en is verantwoordelijk voor militaire operaties in de ruimte.

“Dr. Joel Moser, hoofdwetenschapper bij Space Operations Command, de servicecomponent van de US Space Force van US Space Command, heeft de analyse van aanvullende gegevens die beschikbaar zijn voor het ministerie van Defensie met betrekking tot deze bevinding beoordeeld. Dr. Moser benadrukte dat de snelheidsschatting die aan NASA is nauwkeurig genoeg om dat interstellaire pad aan te geven”, schreef Xu in de brief.

Siraj ging verder met ander onderzoek en vergat bijna zijn ontdekking, dus het document kwam als een schok.

“Ik dacht dat we nooit de ware aard van deze meteoriet zouden leren kennen, dat hij na onze vele pogingen ergens in de regering was verboden, dus het was een heel cool moment om die boodschap van het ministerie van Defensie met mijn eigen ogen te zien”, zei Siraj.

Tweede kans

Sinds hij de bevestiging ontving, zei Siraj dat zijn team heeft gewerkt aan het opnieuw indienen van hun bevindingen voor publicatie in een wetenschappelijk tijdschrift.

Siraj zou ook graag een team samenstellen om te proberen een deel van de meteoriet die in de Stille Oceaan is geland te herstellen, maar gaf toe dat dit vanwege de enorme omvang van het project een onwaarschijnlijke mogelijkheid zou zijn.

Siraj zei dat als onderzoekers de ‘heilige graal van interstellaire lichamen’ in handen zouden kunnen krijgen, het een wetenschappelijke pionier zou zijn in het helpen van wetenschappers om meer over de wereld buiten ons zonnestelsel te ontdekken.

NASA en US Space Command reageerden aanvankelijk niet voor commentaar.