Het Nationale Ballet barst los met opzwepende Forsythe triple bill – recensie

Balletgezelschappen worden vaak beoordeeld op hoe goed ze 19e-eeuwse klassiekers kunnen dansen. Tegenwoordig is het echter even nuttig om ernaar te kijken in de balletten van William Forsythe. Het zijn complete puzzels voor het lichaam en de hersenen; Als dansers ze eenmaal onder de knie hebben, kunnen ze ze niet meer inhalen.

Deze maand is Het Nationale Ballet aan de beurt om zijn hoed in de Forsyth-ring te gooien als onderdeel van het Holland Festival. Het gezelschap had misschien een vlottere rit verwacht: verwondingen aan verschillende opdrachtgevers, waaronder de Russische ballerina Olga Smirnova, gedwongen castingshuffles. Er kwamen nog jongere dansers en Forsythe kreeg de kans om een ​​van zijn beste werken te gebruiken.

De duizelingwekkende sensatie van precisie (1996), geproduceerd toen Forsyth directeur was van het Frankfurt Ballet, bevat doorgaans drie vrouwen en twee mannen. Hier vermeldt het castformulier zes vrouwen naast twee mannen – en dat is geen typografische fout. Toen de dansers in- en uitstapten, werd het duidelijk dat de choreografie, een kleine oefening in Marine-foot bravoure, werd afgewisseld tussen meer solo’s.

Hierdoor konden de acteurs instorten zonder tekenen van vermoeidheid. Nina Donnolly en Kira Hilli buigen en strekken de verticale as van ballet. Pas in de finale verzamelen alle zes vrouwen zich op het podium, wat een gevoel van crescendo toevoegt aan Schuberts partituur.

Forsyth heeft de gewoonte om werken uit het verleden aan te passen aan nieuwe dansers, en een deel van het plezier van het opnieuw bezoeken van zijn repertoire is het ontdekken van deze veranderingen. Gemaakt voor het Parijse Opera Ballet in 1999, Bas/Parts 20 jaar later herwerkt voor Boston Ballet. hernoemd Pas/Onderdelen 2018In Amsterdam klonk het wat tam, al genoten velen op het podium van de precieze lijnen en het geestige, wervelende tempo van Thom Willems’ partituur.

Forsyth is Pest werkt De serie, geïnspireerd door componist James Blake, heeft de nodige doorbraken gekend: vorige maand verscheen La Scala Ballet. Plague Works vEen nieuwe variant. Pest werkt i In 2016 keerde Forsyth na een lange onderbreking terug naar ballet, en het voelt nog spannender bij de Nederlandse première.

Een zee van blauw die danst terwijl het gordijn omhoog gaat, doet denken aan Balanchine Serenade, maar in plaats van Tsjaikovski, een duidelijke knal “Woo!” Zet ze in beweging vanaf de plaquette. Voor nummers van Blake’s album Kleur alles in, spant Forsyth zijn klassieke spieren met vloeiendheid en muzikaliteit. Niemand minder dan Riho Sakamoto, een danseres die schijnbaar in de lucht van richting kan veranderen. Forsythe heeft een manier om deze kwaliteiten naar boven te halen – en ervoor te zorgen dat je helemaal opnieuw verliefd wordt op ballet.

★★★★☆

Tot 27 juni operaballet.nl