Het Super Bowl-plan van Shawn McVeigh mislukt. De rammen wonnen zodra ze zich hadden aangepast.

Ik zal je een klein geheimpje verklappen. Tijdens de Super Bowl van zondag hebben wij allemaal, voetbalschrijvers, tijd besteed aan het nadenken over hoe de uitkomst van het spel de toekomstige verhalen zal bepalen. Hoe kunnen we? In plaats van te wachten om te zien wat er gebeurt nadat de Rams of de Bengals winnen, gooiden we de claim naar onszelf: Als Team X een manier vindt om dit voor elkaar te krijgen, betekent dat: [insert take here].

Halverwege het laatste kwartier van de 23-20 overwinning van de Rams betekende dat de focus op Shawn McVeigh. Hij was de coach van Los Angeles de een verhaal. L.A. stond 20 tegen 16 achter en hun aanval was net voor de derde keer op rij mislukt met drieënvijftig – van wie er twee dicht bij de 50-yard-lijn waren begonnen. McVeigh McVeigh stond aan de vooravond van een tweede Super Bowl-transplantatie. Dat was niet zo slecht als het totaal van drie punten van Los Angeles tegen de Patriots in Super Bowl LIII, maar hun driepuntsscore in de tweede helft tegen de Bengals was nog steeds behoorlijk slecht.

De verwoestingen van de aanvallende rammen in de tweede helft hadden een gemakkelijke verklaring: een blessure. Odell Beckham Jr., de ontvanger op sterniveau, die het meest productieve doelpunt van Kames in de eerste helft was, blesseerde zijn knie laat in het tweede kwart en kwam nooit meer terug. Zijn afwezigheid, samen met het ontbreken van een strakke start voor Tyler Higby, liet de Rams achter met vier actieve brede ontvangers en twee actieve strakke uiteinden. -stringer Brian Hopkins om centrum te spelen. De eerste drie leiders van het team zonder Blanton? Alle drie en pan.

Met zowel Beckham als Blanton aan de kant, waren de Rams mager in de pashouders. Maar passen was de enige manier om de bal te verplaatsen. Nadat die derde triatlon iets meer dan 10 minuten geleden in het vierde kwartaal eindigde, scoorden de Rams 11 punten in de wedstrijd. Ze hebben de bal 18 keer gedragen – en geen enkele run heeft geresulteerd in een positieve EPA. Met andere woorden: elke Ramez-dashpoging maakt het Bengaalse team waarschijnlijker om het spel te winnen. Verrassend genoeg was dit niet de eerste wedstrijd waarin het team er niet in slaagde een positieve prestatie neer te zetten. Maar het was de eerste keer dat de coach niet stopte met het vragen om spelen in het aangezicht van zo’n slechte prestatie.

McVeigh vond het waarschijnlijk nodig om de bal te rennen, gezien de verwondingen van de passvangers. Misschien had hij het gevoel dat hardlopen – zelfs ineffectief – de komende theateropnamen zou bepalen. Hoe dan ook, McVeigh had het mis. Het hardloopspel van de Rams hielp alleen de Bengalen.

Dat kunnen we zien aan de reactie van Cincinnati op de haastige aanval in Los Angeles. De Rams wilden geen gecondenseerde formaties meer hebben, waardoor de ontvangers strak de aanvalslinie moesten betreden om nog een blocker te leveren. De Rams speelden dit seizoen zelden in iets anders dan 11 (een groep met één running back, narrow end en drie wide receivers). Om deze strategie levensvatbaar te maken, brede ontvangers in Los Angeles Moeten Draag als blokkers bij aan het hardloopspel.

Het probleem op zondag was tweeledig. Ten eerste zouden de rammen zonder Higbee en Blanton geen strak einde hebben gehad. Hopkins, gedwongen om te spelen, is meer dan een ontvanger van meer dan 1,80 meter breed. Noch hij, noch Blanton zagen een kans in het reguliere seizoen, en beiden hadden moeite om zich te identificeren, verbinding te maken en synergie te creëren bij het werken met de rest van het Rams-offensief om de Bengals-fronten te verstoren.

Ten tweede veranderden de Bengalen opzettelijk het beeld dat ze gaven van de rij rammen. Door het front te verkleinen (verdedigingslijnwachters dichter bij het midden van de formatie te plaatsen) of directe aanvallende aanvallen uit te voeren bij de blitz, creëerden de Bengals verwarring en hoeken die gunstig waren voor hun lijnspelers en hun veiligheid. Voor Los Angeles is het implementeren van dubbele teams of het coördineren van samengestelde blokken ineens moeilijker geworden.

Terwijl de Rams in het begin succes vonden in het passingspel van intense combo’s – quarterback Matthew Stafford had 4 van de 5 passen voor 54 yards met een touchdown in het midden, waardoor het spel in de eerste helft stopte – worden de Bengals aangepakt met late aanvallen om het drukken te verbergen pakketten en stelen Stafford nam de tijd om zich voor te bereiden op diepe schoten. Terwijl de Rams in hun intense groepen zaten, slaagden de Bengals erin om zoveel lichamen in de formatie te brengen, dat het zelfs voor een veteraan als Stafford moeilijk was om te bepalen welke speler de flop was. Onderstaande clips laten zien hoe dit werkt: Bij het eerste schot in deze cut komt de hole-schutter achter Stafford aan en zorgt voor een snelheids- en check-up. Bij het tweede schot in deze snede stopt de schutter van de sleuf, mengt zich terug in bescherming en vult het screeningvenster.

Brahms’ running game werkte niet. Het Rams pass-spel werkt ook niet meer. Los Angeles had geen subs in een brede ontvanger of een smal uiteinde. En de wijdverbreide ster Cooper Cope – die onlangs werd uitgeroepen tot de meest waardevolle speler van de NFL – wordt op de een of andere manier passief gemaakt. Hij zag geen doel in het vierde kwart van de Rams. McVeigh, een van de meesterbreinen van de moderne aanval, zou opnieuw hebben verloren, omdat de basisprincipes van zijn schema (intensieve combo’s, scrollen in het spel) waren verwijderd. Zestien punten in 11 vluchten. Het verhaal begon te stabiliseren.

Toen vond de Rams 12-campagne plaats.

Het eerste wat Los Angeles deed, was uitbreiden. Volgens Keegan Abdoo van Next Gen Stats was de breedte van de Rams-formatie gemiddeld in hun 12e rit 26,5 meter – een grote sprong van 23,1 meter die ze gemiddeld in de eerste 11. Het was een verstandige verandering, en zelfs duidelijk aan de oppervlakte: de Rams bedreigden niet langer het punt, want ze kregen de bal met nog iets meer dan zes minuten te gaan en hadden een touchdown nodig om de leiding te nemen.

Dit was ook een daad van imitatie. Een uitloper van de McVay-coachingboom, Bengals-coach Zach Taylor breidde snel zijn ploeg uit toen hij de Bengals-baan overnam. Je kunt Cincinnati’s sprong zien met het oog op de formatie nadat het team een ​​stadsdeel had opgesteld.

Verspreide formaties dwingen de verdediging om zich met hen uit te spreiden, waardoor het voor slimme quarterbacks zoals Burrow en Stafford gemakkelijker wordt om pre-match metingen te doen of dekkingsschalen te diagnosticeren. Nadat ze deze formaties waren binnengegaan, verwachtten de Rams dekking van het gebied van de Bengals-verdediging te zien – en ze kregen het. Terug van Keegan Abdoo bij Next Gen Stats: In de eerste 11 runs van zondag bevonden de Rams zich in 3×1-formaties in 54 procent van de aanvallende schoten. Dat aantal zakte in de twaalfde rit naar 33 procent. Deze plectrums werden vervangen door 2 × 2 formaties met vier ontvangers (drie conventionele brede en Hopkins, smalle flex-end). Los Angeles gebruikte deze formaties in 16 procent van de schoten op de eerste 11 drive en 40 procent van de schoten op de 12e drive.

Het waren niet alleen de nieuwe formaties die hielpen. Het was ook het ritme waarmee de Rams in die looks kwamen. De Rams hoefden geen nieuwe spelers te vervangen, dus haastten ze zich naar de rij en dwongen de Bengals om snelle en eenvoudige verdedigende beslissingen te nemen om hun defensieve tempo te behouden. Die defensieve oproepen boden de Rams dekking van het gebied, dat ze konden anticiperen en exploiteren. “We hadden zo’n haast deze hele laatste reis”, zei Cobb na de wedstrijd. “Om te voorkomen dat ze een paar lunges doen, maar ze ook in de buurt houden, waar je wat druk op ze kunt uitoefenen en telefoontjes kunt krijgen, voelen ze zich op hun gemak bij het spelen en afzetten van sommige dingen en laten Matthew en ik daar wat zwakke plekken vinden.”

Zet de 4D-spreads en configuraties even opzij. Het ritme was de druppel die de drank bewoog. Na de wedstrijd zei Stafford dat de Bengals “een stel covermannen speelden, de fold van het spel verdubbelden op elke drie punten, en weet je, we hebben hier en daar een paar plays verloren die grote plays voor ons zouden zijn geweest. En op die laatste reis vond ik dat Sean ongelooflijk goed werk heeft geleverd door ons naar buiten te laten gaan en met een bepaald ritme te spelen.”

De quarterback Chidubi Ozzi van Bengalen zei dat de Rams “op de bal liepen, ze liepen snel en we waren niet echt in staat om te profiteren zoals we altijd doen.” De verdediging van Cincinnati Sam Hubbard zei dat de Bengals verwachtten dat de Rams op een gegeven moment snel zouden gaan, maar dat was niet genoeg. “Ze hebben geweldig werk geleverd door op het meest kritieke moment 15 toneelstukken of zoiets samen te stellen”, zei hij. “Matt Stafford is een ongelooflijke middenvelder, dus dankzij hen gingen ze ten onder en wonnen de wedstrijd, en we moesten ze stoppen.”

Gedurende de hele wedstrijd verdedigden de Bengals de aanval van McVay – totdat ze dat plotseling niet meer deden. Ze verdedigden Taylor’s aanval in termen van snelle formaties en worpen. Toen McVay de Bengals met deze aanpak eenmaal op hun achterste been had gezet, stopte hij nooit om ze te laten herstellen. De winnende campagne van Ramez in het spel was verre van perfect. LA moest vierde en 1 omzetten na de derde en één run van een intense groep slaagde er niet in om een ​​centimeter te winnen. Maar het heeft de klus geklaard: gemakkelijk, de onderste worpen werden veel meer beschikbaar.

Deze impuls werd vooral gedreven door Stafford. Het moment was een definitieve herinnering aan waartoe hij altijd in staat was geweest, maar werd constant genegeerd tijdens de zinloze wedstrijden van het reguliere seizoen in Detroit. In een cruciale volgorde op zondag, na voorzichtig de aanval van de Rams op het veld te hebben verplaatst, trok Stafford von Bell ver genoeg uit zijn gebiedsraam om Cobb met grote stappen een krachtige slag over het midden te geven. Het was een winst van 22 yards – de enige wedstrijd van meer dan 20 yards die de Rams speelden nadat Beckham zijn blessure had achtergelaten. Hij was de enige die ze nodig hadden.

De twaalfde rit stond in het teken van verandering voor McVay. Niet alleen de verandering in quarterback, want de ruil van de Rams voor promotie van Jared Goff naar Stafford was de bepalende stap in hun laatste seizoen. Niet alleen een personeelswisseling, Rams moest in de aanloop naar en tijdens de Super Bowl talloze blessures overwinnen. Het ging ook over de tactische veranderingen binnen het spel die hij niet maakte in zijn eerste Super Bowl-optreden. De verdediging van de tegenstander verwijderde wat hij wilde doen, maar in tegenstelling tot het 13-3 verlies voor de Patriots, paste hij zich aan. Het was niet mooi, en het was niet instant. Het was nog steeds genoeg om het verhaal te veranderen.

Er zijn tal van universa waarin de Twelfth Rams Engine niet voorkomt. Heck, er zijn tal van universums waar de Rams geen velddoelpunten van de laatste seconde maken tegen de Pirates of 49ers, en waar Bengals er niet in slagen het op te nemen tegen Titans of bazen. Dit was een rommelige play-off, en uit die puinhoop gaan we veel verhalen halen en extraheren. Ondanks alle focus op de allesomvattende aanpak van Stafford en Rams, is het NFL-seizoen teruggebracht tot één voorsprong. McVay had het talent en de middelen om zich aan te passen, en als gevolg daarvan zijn de Rams Super Bowl-kampioenen.