Hoe de Artemis-akkoorden van NASA de basis leggen voor mondiale ruimtevaartsamenwerking | NASA

IHet was een eenvoudige belofte die werd gedaan te midden van de opwinding van een historisch moment in de ruimteverkenning: ‘We gaan samen’, zei NASA-beheerder Bill Nelson. Beloof de wereld Terwijl het agentschap zich voorbereidt op de lancering van Artemis 1, de eerste raket die in meer dan een halve eeuw de maan kan bereiken.

Nu, bijna twee jaar na die succesvolle onbemande missie, en nu de Verenigde Staten – zij het met vertraging – dichter bij het zetten van mensen op de maan voor het eerst sinds 1972 komen, vindt Nelsons boodschap duidelijk weerklank.

NASA heeft zijn gigantische sprongen in de ruimte gecombineerd met kleinere, maar even belangrijke stappen op aarde, waardoor bijna een kwart van de landen ter wereld aan de top deelnam. Artemis-akkoordenHet is een mondiale alliantie die richtlijnen opstelt voor toekomstige vreedzame verkenning van de diepe ruimte.

De uitbreiding van zijn diplomatieke bereik is de afgelopen maanden aanzienlijk versneld en omvat nu twaalf landen 45 locaties Sinds januari lid. Estland werd de nieuwste Deze week brengt Nelson op het International Astronautical Congress, de grootste ruimtevaartconferentie ter wereld, in Milaan het weekend door in Bulgarije en Roemenië, twee andere leden van wat hij de Artemis-generatie noemt, in gesprek met ruimtevaart- en overheidsfunctionarissen.

Experts zeggen dat een diverse groep partners cruciaal zal zijn voor de plannen van NASA om een ​​bemanning, inclusief een ruimtevaartuig, te sturen De eerste vrouw en de eerste gekleurde persoon Op de maan in 2026 en zijn langetermijnambities om Mars te bereiken. Eerdere samenwerking tussen landen leidde tot de oprichting van het Internationale Ruimtestation, maar de omvang van het Artemis-project was ongekend.

“Dit zijn de Verenigde Staten die een mondiale inspanning faciliteren om ervoor te zorgen dat we met Artemis niet alleen betere technologie bouwen, maar ook een betere toekomst opbouwen”, zegt Michael Gould, NASA’s voormalige associate administrator voor Space Policy and Partnerships die haar team leidde. Bureau voor Internationale en Interagency Betrekkingen.

“In de kern vertegenwoordigen de Artemis-akkoorden een preventieve aanval op conflicten en om ervoor te zorgen dat we een vreedzame toekomst hebben. Toen we ze opstelden, wilden we ervoor zorgen dat ze zo alomvattend mogelijk waren, en dat elk land dat dat wilde steunen verantwoorde, veilige en duurzame exploratie zou dit kunnen bewerkstelligen.

“Het is belangrijk dat we niet alleen astronauten de ruimte in nemen, maar dat we onze waarden van vrede, respect voor de rechtsstaat, open wetenschap en duurzame activiteiten bevorderen. Dit is waar de overeenkomsten voor staan, en dat is iets dat de Verenigde Staten of geen enkel land op eigen kracht kan slagen.”

Opvallend afwezig op de lijst van ondertekenaars zijn China en Rusland, die samenwerken om tegen 2035 een voorgesteld International Lunar Research Station (ILRS) voor de zuidpool van de maan op te richten. Nelson waarschuwde dat China zijn militaire ambities in de ruimte maskeert met een civiel programma . Veel waarnemers zien de uitnodiging van het land aan 50 landen, Inclusief westerse landenom zich aan te sluiten bij het ILRS-project, als een directe uitdaging voor de Artemis-akkoorden.

Gould, die nu Chief Growth Officer is bij Redwire, een toonaangevende in Florida gevestigde leverancier van infrastructuur voor de commerciële ruimtevaartindustrie, ziet subtielere boodschappen in de aanpak van NASA.

“De ruimte is inherent mondiaal. Er is meer dat ons verenigt dan verdeelt, zowel voor de ondertekenaars als voor de niet-ondertekenaars.”

“Vergeet niet dat de overeenkomsten bedoeld zijn als het begin van de discussie, niet als het einde. Ze zijn enorm effectief geweest in het creëren van momentum voor dialoog en gedragsregels in landen als de Verenigde Naties, waartoe ook China en Rusland behoren.

“En omdat de verdragen door 45 landen zijn ondertekend, heb je, als een land handelt op een manier die in strijd is met hun waarden, op zijn minst een context gecreëerd waarin dit soort activiteiten zullen worden veroordeeld en gezien als een schending van wat normaal is. dat snel conventioneel internationaal recht wordt.

“Dus zelfs voor landen die de overeenkomsten niet hebben ondertekend, hebben de overeenkomsten een reële, inhoudelijke impact. Je kunt geen enkel land dwingen om te ondertekenen, maar wat we wel kunnen doen is een voorbeeld stellen, laten zien hoe goed het eruit ziet Ik denk dat dat een triviale impact heeft.”

Giovanni Zanalda, directeur van het Rethinking Diplomacy-programma van Duke University en medeoprichter van het Space Diplomacy Lab, zei dat NASA bijzonder succesvol is geweest in het aantrekken van kleine landen die voorheen geen duidelijke interesse in de ruimte hadden.

Hij voegde eraan toe: “Sommigen hebben nog geen ruimtevaartmogelijkheden, maar ze zijn geïnteresseerd en enthousiast om mee te doen en deel uit te maken van de dialoog.”

“Zelfs kleine landen realiseren zich dat ze om verschillende redenen afhankelijk zijn van middelen in de ruimte, satellietgegevens en -beelden, landbouw, weergerelateerde kwesties, het controleren van ontbossingtrends de maan, het is een situatie anders, het is een compleet andere wereld.

Zanalda zei dat de groei van de particuliere ruimtevaartindustrie, van grote spelers als SpaceX tot kleine startups die strijden om een ​​aandeel, de markt mondialer heeft gemaakt, wat volgens hem de dringende behoefte aan internationaal aanvaarde principes heeft aangewakkerd.

“Sommige regeringen investeren steeds meer in deze activiteiten, wat logisch is omdat een groot deel van ons dagelijks leven, of we ons nu in de Verenigde Staten, Italië, Rwanda of de Filippijnen bevinden, afhankelijk is van bezittingen in de ruimte gaan over toekomstige regels en voorschriften voor activiteiten Zeker.

“Het doel van een terugkeer naar de maan is dichtbij, en de technologie, wetenschappelijke kennis en training zijn aanwezig, zowel in termen van astronauten als in termen van particuliere bedrijven die in staat zijn om alles te bieden wat ze nodig hebben op de maan.

“De urgentie is dus aanwezig. De snelle toename van het aantal landen dat zich bij de overeenkomsten aansluit, evenals de geografische spreiding, zijn het resultaat van consistent diplomatiek werk van NASA, het ministerie van Buitenlandse Zaken en andere Amerikaanse overheidsinstanties in de afgelopen twee jaar. .

“Persoonlijk zie ik de overeenkomsten, evenals andere diplomatieke initiatieven, als een praktische benadering om de huidige en toekomstige mondiale uitdagingen aan te pakken. [There’s a] “De behoefte aan flexibele diplomatie.”