Hoe is de tijd begonnen en hoe zal deze eindigen?

“We bevinden ons er gewoon in [universe] ‘Universums die in het begin een lage entropie hadden’, zegt Adlam. Universums die begonnen met een hoge entropie zouden geen leven ondersteunen, dus zou er niemand zijn die deze vraag zou stellen.

Dit houdt echter in dat we uitgaan van het bestaan ​​van andere universums, wat een grote sprong is. Adlam geeft dus de voorkeur aan een andere aanpak. “Mijn voorkeur gaat uit naar het in twijfel trekken van het interpretatiemodel dat we hier gebruiken”, zegt ze.

Intuïtief leggen we uit wat er nu gebeurt door te verwijzen naar wat er eerder is gebeurd: de gebeurtenissen van dinsdag verklaren de gebeurtenissen van woensdag. Maar dit schept een probleem als we aan de oerknal en het vroege heelal denken. “We kunnen dingen alleen verklaren door naar eerdere dingen te kijken, dus je kunt de oorspronkelijke toestand natuurlijk niet verklaren”, zegt Adlam.

Het allerbelangrijkste, zegt Adlam, is dat de geschiedenis van het universum consistent is, zonder inconsistenties of paradoxen, zoals mensen die teruggaan in de tijd en hun voorouders vermoorden (zie De gevaren en paradoxen van tijdreizen). Dit is nog een reden waarom we de tijd slechts in één richting ervaren: het verkleint de kans dat dergelijke paradoxen zich voordoen. Maar de fundamenten van deze intern consistente geschiedenis kunnen contra-intuïtief zijn.

Mensen denken vaak dat het universum stap voor stap van het verleden naar de toekomst beweegt. ‘Je geeft het een rauwe staat’, zegt Adlam. Vervolgens berekent en produceert hij, net als een computer, de datum stap voor stap, in een soort georganiseerd proces.

Maar misschien is dat niet hoe de dingen werken. ‘Waar je echt over wilt nadenken, is dat het universum in één keer over de hele geschiedenis beslist’, zegt Adlam. Met andere woorden: niet alleen het verleden ligt vast: de toekomst ligt ook vast, maar we weten nog niet wat die is.

Adlam vergelijkt dit met het oplossen van een spelletje Sudoku. In deze populaire puzzels moeten getallen in een raster van negen bij negen worden geplaatst, zodat elke rij, elke kolom en elk vierkant van drie bij drie de getallen één tot en met negen bevat.

“Bij Sudoku begin je niet aan de ene kant en werk je je een weg naar de andere kant”, zegt Adlam. “Je kiest de oplossing gewoon op een manier die aan alle regels voldoet en consistent is. Denk erover na dat het universum dat doet.”

Als deze kijk op tijd juist is, “heeft het geen bijzonder voordeel om dingen uit te leggen aan de hand van dingen uit het verleden”, zegt Adlam. In plaats daarvan zijn het heden, de toekomst en het verleden van elkaar afhankelijk op manieren die wij niet begrijpen.

Onze taal laat ons hier in de steek, omdat ze te sterk leunt op de veronderstelling dat de tijd in één richting stroomt. De bovenstaande verklaring suggereert dat het universum een ​​enorme berekening heeft uitgevoerd, alsof er een tijd was waarin dit niet het geval was, en een later tijdstip waarop dit wel het geval was. Maar als deze interpretatie correct is, zijn begrippen als ‘voor’ en ‘na’ niet echt van toepassing.

Het kan zijn dat u hier even bij moet blijven zitten.

Laten we nu naar het andere uiteinde van de tijdlijn gaan en nadenken over het einde van het universum. Hoe zou het universum kunnen eindigen, en wat zou er met het verloop van de tijd gebeuren?