Hoe Nederlanders voorop liepen in voedseltechnologie en duurzaamheid

Het kleine Nederland loopt voorop in de ontwikkeling van technologie voor duurzame landbouw. Het wordt niet alleen een belangrijke exporteur van voedsel in Europa, maar het is ook een voorbeeld voor andere landen wat betreft het verminderen van afval en watergebruik, zei Laura Reilly, die verslag doet van de voedingsindustrie voor The Washington Post.

“Marktplaats”-presentator Guy Rystel sprak met Reilly over de Nederlandse vooruitgang op het gebied van verticale landbouw en het verbouwen van gewassen en vee met een lage CO2-uitstoot. Hieronder is een bewerkt transcript van hun gesprek.

Guy Ristel: Nou, dit is een verhaal over eten. Ja. Maar echt, dit is een technisch verhaal. Het is een gekke technologie van een voedselverhaal.

Laura Reilly: Absoluut, een smorgasbord van shock en ontzag.

Ristel: Nou, vertel me hoe je aan dit verhaal kwam, want we moeten eerder zeggen, je weet nogal wat over eten. Ik bedoel, je was een professionele chef-kok, weet je, kreeg prijzen en al die jazz. Hier doe je er nu verslag van. Wat inspireerde je in dit verhaal?

Reilly: Ik reed op de kleding van deze geweldige Nederlandse fotograaf, Kadir Van Lohuizen. ‘We doen aan veeteelt, groenteteelt en zaadproductie op een heel klein stukje grond.

Ristel: Ja, we moeten hier duidelijk zijn, dit is in het ag-bereik, toch? Zoals je zei, het is vee, het zijn siergroenten en zaden. Ik bedoel, dat is alles wat ze doen. Ze maken er, om hier niet te kleineren, een landzegel van relatief postzegelformaat.

Reilly: Ja, weet je, de helft van het land in het land is gewijd aan ag. Maar een interessant ding is dat ongeveer 24.000 hectare – twee keer de grootte van Manhattan – onder glas ligt, en het zijn kassen. Ik bedoel, als je ooit in het noordelijke deel van het land hebt gevlogen, niet ver van Amsterdam, dan weet je dat het net ‘Blade Runner’ is, met ongelooflijke uitzichten op gloeiende spiegels. Dus wat ze doen is wat we nu de interieurverticaal noemen – daar zijn verschillende termen voor. Wat ze doen, is ook technologie ontwikkelen die naar andere plaatsen kan worden geëxporteerd. Het mooie ervan is dat het boerderijen kan bouwen dichtbij waar mensen wonen en in delen van de wereld waar geen bouwland is.

Ristel: Ja. Grote multinationals gaan daarheen om uit te zoeken hoe het moet.

Reilly: Absoluut. Ik bedoel, ik denk dat er op dit moment veel interesse is in termen van technologie, veel VC-geld en voedseltechnologie, in termen van het verbeteren van ons spel. Maar in Nederland een soort old school, recycling, of, je weet wel, het verminderen van afval en watergebruik. Het is dus een heel soort klimaatvriendelijk, hightech landbouwbedrijf.

Ristel: Vertel me daar meer over, wil je? Omdat ze onder andere al deze productie doen zonder het aardgasverbruik te vergroten, zonder de CO2 te verhogen, zonder de kunstmest te verminderen, dit alles gebruiken, weet je, en dat is belangrijk als we proberen het hoofd te bieden. Met een opwarmende planeet.

Reilly: Zeker. Ze zijn dus grote producenten van uien en tomaten, en ze kunnen een pond tomaten produceren die een halve liter water nodig hebben. En het wereldwijde gemiddelde is 28 gallons. Dus je ziet een echte paradox –

Ristel: Zeg dat nog eens, want het is wild.

Reilly: Ja, er is 28 liter water nodig om wereldwijd een gemiddeld pond tomaten te produceren. In Nederland is dat een halve gallon, dus dat water gaat niet verloren. En de ironie is, weet je, een generatie geleden hadden ze een verschrikkelijke reputatie. Het zijn van die harde kogelballen die niemand wil eten. Dus ze veranderden eigenlijk hun reputatie. En niet alleen aan de plantaardige kant, maar ook aan de dierlijke kant. Dus, kippen, vleesvarkens, zij zijn de grootste exporteurs, nu de grootste Europese exporteur, en veel van die ribben komen naar middelgrote restaurantketens in de Verenigde Staten. Dus je waarschijnlijk – ik ga geen namen noemen, maar je hebt er waarschijnlijk een paar gegeten zonder het te weten.

Ristel: Kijk, ik bedoel, je moet een heel dier gebruiken, toch? Laat me je dit vragen: je hebt zeker de California Central Valley op en neer gereden, toch? Ik heb daar alle landbouw gezien, ja?

Reilly: Absoluut. Ja.

Ristel: Alles is in orde. Dus, hoe lang denk je dat het de grote aandacht zal krijgen in de VS, en hoe diepgeworteld is het – dat kleineer ik niet, toch? Daar kun je zoveel nare dingen over zeggen. Maar het is waar dat dit land een grootschalige landbouw op industriële schaal heeft. Hoe lang denk je dat dit gaat duren, of denk je dat de Amerikaanse landbouw in de buurt komt van de Nederlandse landbouw?

Reilly: Ik denk dat het verplicht is. We hebben veel mislukkingen gehad met enkele van de duurdere indoor vertical farms in deze grotere indoor variëteiten. Een deel daarvan komt doordat de opstartkosten zo onbetaalbaar zijn, maar zodra we die opstartkosten buiten beschouwing laten, is er veel reden om te denken dat het zeer efficiënt is. En naarmate de LED-lamptechnologie vordert, wordt het goedkoper om op die manier te boeren en is er zeker minder water nodig.

Ristel: Ja, de verlichting in sommige van die scènes, sommige foto’s in dit artikel waren wild. Nou, je bent een meisje dat weet wat eten is. Je bent een opgeleide chef-kok en je doet dit al een hele tijd. Ik hoop dat je een aantal van deze producten hebt geproefd –

Reilly: Nou, dat heb ik zeker. Ja, ik denk dat ik het verschil proef tussen bladgroenten en kruiden. Het grootste soort conflict gaat altijd over nutriëntendichtheid. Natuurlijk hebben vuilboeren een beetje een stank over de vraag of dit spul goed voor je is. Er zijn wat mensen voor nodig die geen huid in het spel hebben om wat meer te testen, maar zeker voor bladgroenten en kruiden en dat soort dingen, is het veel slimmer om het te laten groeien in de buurt van waar mensen het consumeren dan om het 3.000 mijl te vervoeren.