Hubble viert zijn 34e verjaardag met een prachtig zicht op de Kleine Halternevel

Een gloeiende dipoolbel van een stervende ster breidt zich uit in de ruimte

Viering van de 34e verjaardag van de lancering NASALegendarisch Hubble-ruimtetelescoop Op 24 april 1990 maakten astronomen een momentopname van de Kleine Halternevel. Ook bekend als Messier 76, M76 of NGC 650/651, bestaat het uit een ring, gezien vanaf de rand als de centrale bandstructuur, en twee lobben aan beide ringopeningen.

Voordat de rode reuzenster opbrandde, spuwde hij een ring van gas en stof uit. De ring is mogelijk gevormd door de effecten van een dubbelster. Dit vallende materiaal creëerde een dikke schijf van stof en gas langs het vlak van de baan van de metgezel. De hypothetische begeleidende ster werd niet gezien in de Hubble-opname, dus het is mogelijk dat de centrale ster later werd opgeslokt. De schijf zou forensisch bewijs zijn van astraal kannibalisme.

De fotonische nevel is een favoriet doelwit van amateurastronomen. Professionele astronomen namen het spectrum voor het eerst op in 1891, wat erop duidde dat het om een ​​nevel ging en niet om een ​​sterrenstelsel of sterrenhoop. Ze suggereerden dat M 76 vergelijkbaar zou kunnen zijn met de donutvormige Ringnevel (M57), gezien vanaf de zijkant.

Al meer dan dertig jaar heeft de Hubble-ruimtetelescoop van NASA en ESA een revolutie teweeggebracht in de moderne astronomie, niet alleen voor astronomen maar ook door het publiek mee te nemen op een fascinerende ontdekkingsreis. Elk jaar besteedt Hubble een klein deel van zijn kostbare observatietijd aan het vastleggen van een speciaal jubileumbeeld, waarop bijzonder mooie en betekenisvolle objecten te zien zijn. De 34e verjaardag van de lancering van Hubble wordt herdacht met een opname van de Kleine Halternevel. Afbeelding tegoed: NASA, ESA, STScI, A. Pagan (STScI), N. Bartmann (ESA/Hubble)

Hubble viert zijn 34e verjaardag met een blik op de Kleine Halternevel

Om de 34e verjaardag van de lancering van NASA en de legendarische Hubble-ruimtetelescoop van de European Space Agency op 24 april te vieren, hebben astronomen een momentopname gemaakt van de Kleine Halternevel (ook bekend als Messier 76, M76 of NGC 650/651), gelegen op 3.400 lichtpunten. weg. Jaren in het arctische sterrenbeeld Gallië. De fotonische nevel is een favoriet doelwit van amateurastronomen.

M 76, geclassificeerd als een planetaire nevel, is een uitdijende schil van gloeiend gas dat wordt uitgestoten door een stervende rode reuzenster. De ster stort uiteindelijk in en wordt zeer compact en heet witte dwerg. Planetaire nevels hebben niets met planeten te maken, maar ze hebben deze naam omdat 18e-eeuwse astronomen, die gebruik maakten van telescopen met een laag vermogen, dachten dat dit type object op een planeet leek.

De M76 bestaat uit een ring, gezien vanaf de rand als de centrale bandstructuur, en twee lobben aan beide openingen van de ring. Voordat de ster opbrandt, spuugt hij een ring van gas en stof uit. De ring is waarschijnlijk gevormd door de effecten van een ster die voorheen een dubbelster had. Dit vallende materiaal creëerde een dikke schijf van stof en gas langs het vlak van de baan van de metgezel. De hypothetische begeleidende ster werd niet gezien in de Hubble-opname, dus het is mogelijk dat de centrale ster later werd opgeslokt. De schijf zou forensisch bewijs zijn van astraal kannibalisme.

Op zijn 34e verjaardag heeft de Hubble-telescoop een beeld vastgelegd van de Kleine Halternevel, wat de voortdurende rol ervan in kosmische ontdekkingen en astronomisch onderzoek aantoont. Afbeelding tegoed: NASA, ESA, STScI, A. Pagan (STScI)

De hoofdster stort in en vormt een witte dwerg. Het is een van de heetste sterresten die we kennen, met temperaturen die oplopen tot 120.000 graden Celsius. Celsius24 keer de oppervlaktetemperatuur van onze zon. De zoevende witte dwerg is te zien als een klein stipje in het centrum van de nevel. De ster die zichtbaar is in de projectie eronder maakt geen deel uit van de nevel.

Twee lobben heet gas ontsnappen uit de boven- en onderkant van de gordel, beperkt tot de schijf, langs de rotatieas van de ster, loodrecht op de schijf. Ze worden voortgestuwd door een tornado-achtige stroom materiaal van de stervende ster, die met een snelheid van drie miljoen kilometer per uur door de ruimte raast. Dat is snel genoeg om in iets meer dan zeven minuten van de aarde naar de maan te reizen! Deze overvloedige ‘stellaire winden’ vloeien over in koeler, langzamer bewegend gas, dat al vroeg in het leven van de ster, toen hij nog een rode reus was, werd uitgestoten. Intense ultraviolette straling van de extreem hete ster zorgt ervoor dat de gassen gaan gloeien. Rood is van stikstof, blauw is van zuurstof.

Gezien het feit dat ons zonnestelsel 4,6 miljard jaar oud is, is de hele nevel een flits in de pan met kosmische tijdwaarneming. Het zal over ongeveer 15.000 jaar verdwijnen.

Hubble breekt records in wetenschappelijke productie

Sinds de lancering in 1990 heeft Hubble 1,6 miljoen waarnemingen gedaan van meer dan 53.000 astronomische objecten. Tot nu, Mikulski-archief van ruimtetelescopen Het Space Telescope Science Institute in Baltimore, Maryland bevat 184 terabytes aan verwerkte gegevens, klaar voor wetenschappelijk gebruik door astronomen over de hele wereld voor gebruik in onderzoek en analyse. De European Public Data Mirror wordt gehost in het European Space Astronomy Centre (ESAC) van de European Space Agency, in Wetenschappelijk archief Europese Hubble-ruimtetelescoop (eHST)..

Sinds 1990 zijn er 44.000 wetenschappelijke artikelen gepubliceerd op basis van Hubble-waarnemingen. Dit omvat een recordaantal van 1.056 artikelen die in 2023 zijn gepubliceerd, waarvan 409 onder leiding van auteurs in ESA-lidstaten. De vraag naar het gebruik van Hubble is zo hoog dat deze momenteel met een factor zes wordt overschreden.

Gedurende het afgelopen jaar van wetenschappelijke activiteiten zijn er onder meer nieuwe ontdekkingen gedaan met Hubble, waaronder het vinden van water in de kleinste atmosfeer Exoplaneet Tot nu toe hebben we een vreemde kosmische explosie ontdekt, ver buiten welk sterrenstelsel dan ook, waarbij we de spaken van de ringen van Saturnus hebben gevolgd en de onverwachte thuisbasis hebben gevonden van de verste en krachtigste snelle radioflits die tot nu toe is gezien. Hubble's onderzoek naar de asteroïde Demorphos, die in september 2022 het doelwit was van een opzettelijke botsing door een NASA-ruimtevaartuig om zijn traject te veranderen, wordt voortgezet, met de ontdekking van gesteenten die vrijkomen bij de inslag.

Deze video neemt de kijker mee op reis naar het beeld van de 34ste verjaardag van de lancering van de legendarische NASA/ESA Hubble-ruimtetelescoop: de Kleine Halternevel (ook bekend als Messier 76, M76 of NGC 650/651). Het object bevindt zich op 3400 lichtjaar afstand in het noordpoolsterrenbeeld Perseus. De fotonische nevel is een favoriet doelwit van amateurastronomen. Bron: NASA, ESA, STScI, A. Pagan (STScI), Dankbetuigingen: D. Crowson, A. Fujii, Digital Sky Survey

Hubble blijft ook verbluffende beelden leveren van hemellichamen, waaronder spiraalstelsels, bolvormige sterrenhopen en stervormende nevels. De nieuw gevormde ster was de bron van A Kosmische lichtshow. De Hubble-beelden werden ook gecombineerd met infraroodwaarnemingen van de James Webb-ruimtetelescoop van NASA/ESA/CSA om een ​​van de meest uitgebreide beelden van het universum ooit te creëren: een afbeelding van de cluster MACS 0416.

De meeste ontdekkingen van Hubble werden niet vóór de lancering verwacht, zoals superzware zwarte gaten, exoplanetaire atmosferen, zwaartekrachtlenzen van donkere materie, de aanwezigheid van donkere energie en de frequente vorming van interstellaire planeten. Hubble zal het onderzoek op deze gebieden voortzetten en zijn unieke ultraviolette kracht benutten om zaken als zonnestelselfenomenen, supernova-explosies, de samenstelling van exoplanetaire atmosferen en dynamische emissies van sterrenstelsels te bestuderen. Hubble's onderzoeken blijven profiteren van een lange basislijn van observaties van objecten in het zonnestelsel, variabele sterverschijnselen en andere exotische astrofysica van het universum.

De prestatiekenmerken van de James Webb-ruimtetelescoop zijn ontworpen om de Hubble-telescoop op unieke wijze aan te vullen en niet te vervangen. Toekomstig Hubble-onderzoek zal ook profiteren van de mogelijkheid om samen te werken met Webb, dat het universum in infrarood licht waarneemt. Gecombineerd breidt de complementaire golflengtedekking van de twee ruimtetelescopen baanbrekend onderzoek uit op gebieden zoals protostellaire schijven, de vorming van exoplaneten, ongebruikelijke supernova's, galactische kernen en de chemie van het verre universum.

De Hubble-ruimtetelescoop is al meer dan dertig jaar in gebruik en blijft baanbrekende ontdekkingen doen die vorm geven aan ons fundamentele begrip van het universum.

Hubble is een project van internationale samenwerking tussen NASA en de European Space Agency (ESA).Europese Ruimtevaartorganisatie). NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland, beheert de telescoop- en missieoperaties. Lockheed Martin Space, gevestigd in Denver, Colorado, ondersteunt ook missieoperaties in Goddard. Het Space Telescope Science Institute in Baltimore, Maryland, beheerd door de Association of Universities for Research in Astronomy, voert Hubble-wetenschappelijke operaties uit voor NASA.