Ik probeerde het Nederlandse tijdverdrijf van modderwandelen over de zee – hier kan het

Staande op de laatste vaste grond voor de Waddenzee zette ik me schrap. Ik verwachtte dat de modder koud zou aanvoelen toen hij mijn kaak raakte. Integendeel, de Glad, zoals de Nederlanders de modder hier noemen, is zijdezacht en warm. Ik haalde diep adem en zette toen koers naar mijn volgende stap, de oceaan oversteken.

Ik kom naar de noordkust van Nederland om deel te nemen aan dit oer-Hollandse tijdverdrijf wadlopen, of wandelen op de bodem van de Waddenzee. De zee, zo’n 500 kilometer uit de kust van Nederland, Duitsland en Denemarken, is het grootste wadplatensysteem ter wereld. UNESCO werelderfgoed. De ondiepe wateren wemelen van het waterleven en bieden een rijke habitat voor trekvogels. Bij eb kan men er een heel eind overheen lopen als het water zich terugtrekt – zoals ik van plan was te doen. 70.000 mensen maken elk jaar trektochten van verschillende lengtes, meestal in de zomer, terwijl hardcore-enthousiastelingen het hele jaar door op verkenning gaan.

Ik begin mijn dag voor 7:00 uur op het Waddeneiland Ameland, de bestemming van mijn reis van 14 kilometer. (Er zijn verschillende manieren om naar de kust van het vasteland en andere eilanden te komen. Ik koos voor Ameland en nam de veerboot naar het vasteland om terug te keren naar het eiland.) Ik zette me schrap voor de koude, motregen. Juniochtend met een espresso en “Strange Light” van The Bangles op de platenspeler Van Heekeren Hotel (Waar ik de vorige nacht verbleef) aanbiedingen in elke kamer.

Op de veerboot naar het vasteland was het water troebel en donker, en ik merkte met bezorgdheid op dat er veel leek te zijn. Aan de kade was mijn collega gemakkelijk te herkennen Wadlopers, in regenjassen, korte broeken en aanbevolen schoenen: Converse van hoge kwaliteit of, in mijn geval, namaak. Lichtgewicht schoenen met stevige veters rond de enkels, zodat ze niet in de modder doordringen en niet worden belast door modder en water zoals wandelschoenen.

Herman van der Geest, coördinator Wadloopcentrum Fryslan’s Ameland Tour, begroette me. Lang, gebruind en met een grote glimlach verkent van der Geest al van kinds af aan de Waddenzee. Hij zal een van de vijf vrijwillige gidsen zijn die onze groep van 54 door de Waddenzee leiden. Hoewel gidsen GPS en kompassen bij zich hebben, navigeren ze meestal door ervaring. Ze lopen met een lange wandelstok om de diepte van het water te testen.

Watlopan Een gids nodig. De zeebodem verandert regelmatig, waardoor aanpassingen aan de bestrating nodig zijn. Trektochten worden getimed door getijden, en met het volgende hoogwater dat altijd maar een paar uur verwijderd is, kan gedesoriënteerd raken al snel gevaarlijk worden.

“Je hebt een beetje tijdsdruk”, merkte Van der Geest op toen ik vroeg waarom hij het wilde. “Je moet gaan. Soms is er geen terugkeer.

Na een uur lopen over land naar het vertrekpunt, begonnen we aan de oversteek. Eerst de kwelder. Johannes Herder, de instructeur van de training, pakte een handvol dunne blaadjes uit het hoge gras om te proeven: Lampsur, of zee-lavendel, zoals zoute babyspinazie. Toen het groen schaars werd, plukte hij een malse groene scheut Ziegler, een succulent die soms zeekraal wordt genoemd, vergelijkbaar met mini-asperges. Restaurants houden van de krokant gezouten speren, vertelde hij me.

Verwant: Nederland heeft een strandbestemming waar je misschien nog nooit van hebt gehoord

Daarna, de Glad. In het begin was het gemakkelijk om door de enkeldiepe slurry, houtskoolas en zwavelgeur te lopen. Maar eerder verliet het team de line-up. Ik kon aan het ongemakkelijke gegiechel en het zwaaien met de hand zien dat het moeilijk zou worden.

Bij elke stap zakte ik bijna kniediep weg in de dikke modder. Is het gemakkelijker om in andermans voetsporen te treden of mijn eigen pad te breken? Grote stappen of snelle passen? Ik zag een trommel snel over de ongebroken modder bewegen. “Zoals schaatsen,” merkte een andere wadlooper op terwijl we over het ondiepe water schaatsten.

Een half uur later staken we het water over dunne modder over. Overal om ons heen glinsterden de zee en de wolken samen. Verderop, boven het nu diepe water, was iets vasts, als een luchtspiegeling. Oesterbanken, vertelde een gids me. We kwamen rotsen tegen met schelpen van kokkels, oesters en kokkels. Onder elke trede brokkelde de grond af.

Van der Geest verzamelde een paar oesters. Hij opende ze met een klein mesje, liet ze rondgaan en haalde een citroenvormige knijpfles tevoorschijn om te garneren. Hij maakte het vlees los met een scherp traanblad en presenteerde me de meest perfecte oester die ik ooit had gezien. Ik dronk het en proefde de frisse smaak van de zee terwijl ik er middenin stond.

Het pad wisselde af tussen kanalen van hard zand en stromend zeewater, soms tot aan je middel. Een zeilboot met platte bodem liep aan de grond op een oever en zonk tot het tij keerde. In de buurt was een zegel gestempeld.

Toen we de groene heuvels van Ameland naderden, begon het licht te regenen. Ik stopte mijn zoute vingers in mijn mouwen en navigeerde door het laatste stuk ondiepe modder. Toen ik op het gras stapte, brak de zon door en geurden wilde rozen aan de kust.

We staken het smalle eiland over en kwamen bij het zandstrand aan de noordkust en waste onze voeten in het schone zeewater. Wandelaars op blote voeten stapelden zich op op een tractor gemonteerde houten aanhangers, kletsend terwijl onze jonge chauffeur over het strand naar het midden van het eiland snelde. Van daaruit keerde ik terug naar mijn accommodatie in Ness Village.

Tussen eeuwenoude bakstenen huizen en agrarische landschappen was de Waddenzee al ver weg. Maar die avond tijdens het avondeten pinneOnder een stuk zeebaars vond ik takjes zeekraal, zijdezacht en fris, alsof ik ze had geproefd tijdens het oversteken van de zee.