Israëlische aanvallen schudden Libanon terwijl de Iraanse leider waarschuwt: live updates

“Niemand die ik ken heeft zich voorbereid op een mogelijke oorlog”, zei Mahdia, 41, een ingenieur in Teheran, in een telefonisch interview. “We zijn het oneens. Laten we ons normale leven leiden. We zijn niet klaar of willen een tijdperk van oorlog ingaan.” Ze vroeg om haar achternaam niet te publiceren uit angst voor vergelding noodtas met daarin hun documenten voor het geval ze Teheran moesten verlaten.

Een bericht dat door veel Iraniërs op grote schaal op sociale media werd verspreid luidde: “Nee tegen oorlog” en “Welke bunkers gaat u gebruiken om mensen te beschermen? Hoe zal de beschadigde infrastructuur worden gerepareerd? Er zit niets goeds in oorlog, vernietig Iran niet.”

Iran heeft maandag 180 ballistische raketten op Israël afgevuurd als vergelding voor de moord door Israël op zijn grootste regionale bondgenoot, Hezbollah-leider Hassan Nasrallah, een Iraanse topgeneraal in Beiroet, en de politieke leider van Hamas in Teheran. Israël zei dat het van plan is te reageren door Iran aan te vallen; Mogelijke doelwitten zijn onder meer de militaire bases van de Revolutionaire Garde en olieraffinaderijen.

De Iraanse president Masoud Pezeshkian reisde woensdag naar Qatar om een ​​conferentie van de Organisatie van Islamitische Landen bij te wonen, waar hij zei dat Iran geen oorlog zocht en zei: “Er zijn geen winnaars in oorlog, dat weten we.” Vervolgens waarschuwde hij: “Iran zal krachtiger reageren als Israël ook maar de geringste fout maakt.”

De Iraanse missie bij de Verenigde Naties zei in een verklaring dat Teheran en Washington berichten uitwisselden via hun officiële bemiddelaar in Teheran na de aanval op Israël. In de verklaring stond dat Iran elk land dat Israël helpt Iran aan te vallen als “een partner en een legitiem doelwit” beschouwt.

Volgens Iraanse functionarissen, bekend met oorlogsplanning en niet bevoegd om in het openbaar te spreken, heeft Iran Rusland vóór de Israëlische aanval gevraagd om samen te werken met ruimte-inlichtingendiensten.

Maar ondanks de officiële bevingen worden zelfs sommige regeringsaanhangers die de aanvallen op Israël toejuichten nu geconfronteerd met de realiteit van een totale oorlog die de infrastructuur zou kunnen vernietigen en de economie zou kunnen schaden. Geconfronteerd met deze mogelijkheid zeiden sommigen dat ze hoopten dat de reactie van Israël beperkt zou zijn en dat eventuele tit-for-tat-aanvallen snel zouden eindigen.

“We moesten haar een klap geven [Israel] “In het gezicht, anders zal het vooruit blijven gaan”, zei Hamid Reza Jalayipour, een prominente socioloog die dicht bij de reformistische fractie staat, in een discussie over de Clubhouse-app. “Als er oorlog komt, zal die ons opgedrongen worden.”

Glaibour zei dat hij verwachtte dat in geval van oorlog de meerderheid van de Iraniërs zich achter de vlag zou scharen om hun land krachtig te verdedigen en verdeeldheid opzij te zetten.

Maar de ontevredenheid tegen de regering zit diep, en in golven van protesten, vooral tijdens de door vrouwen geleide opstand in 2022, hebben demonstranten opgeroepen tot de omverwerping van de heersende geestelijken. De loyaliteit en het ideologische vuur van de beginjaren van de revolutie – toen zelfs tieners zich vrijwillig aan de frontlinie van de achtjarige oorlog meldden die het land toen met Irak vocht – maakten plaats voor wanhoop en frustratie over de status quo.

Sommige tegenstanders van de regering zeiden dat ze boos waren omdat Iran Israël überhaupt had getroffen, waardoor de levens en veiligheid van zijn burgers in gevaar waren gebracht voor een zaak buiten zijn grenzen. Bij anti-regeringsprotesten in voorgaande jaren scandeerden mensen: “Nee tegen Gaza, nee tegen Libanon, mijn leven is voor Iran.”

Nu Israëlische aanvallen waarschijnlijk en dreigend lijken, heeft de regering geen noodmaatregelen aangekondigd om de bevolking voor te bereiden op oorlog.

De meesten van ons zijn ontevreden over de interventie van de Islamitische Republiek in de regio en haar vermeende bondgenoten. “Mensen willen hun nationale middelen niet in het buitenland uitgeven”, zegt Mahan, een 50-jarige arts in de noordelijke stad Rasht. “Het meest urgente gevoel tegenwoordig voor mij en voor de meerderheid van de vrienden en mensen die ik ken, is de angst voor oorlog.”