Londen was bijna binnengevallen door de Nederlanders over de Theems

Londen heeft een lange weg afgelegd sinds het in 43 CE door de Romeinen werd gesticht. Het ontsnapte aan de handen van de oude Britten, de Vikingen en, meest recentelijk, de Blitz in de Tweede Wereldoorlog.

Maar weinigen weten dat Londen ooit vanuit het Kanaal is binnengevallen door onze geallieerde buren, de Nederlanders. In feite vochten Engelsen en Nederlanders in de 17e en 18e eeuw lang met elkaar over maritieme handelsroutes.

De eerste Engels-Nederlandse oorlog begon in 1652. In totaal vochten ze vier oorlogen, waarvan de laatste in 1784. In die 132 jaar stopten de Britten en de Nederlanders slechts drie keer met vechten in een totaal van 12 jaar. .

Bij een bepaalde gelegenheid in 1667, tijdens de Tweede Engelse Oorlog, braken gevechten uit op Britse bodem toen de Nederlanders hun marineschip van het Kanaal de rivier de Theems in duwden.

Lees meer: ​​Hoe Londen bijna viel voor de Vikingen en de koning die hen stopte

De Nederlandse aanval vond plaats terwijl Engeland zijn wonden likte. Koning Karel II kondigde bezuinigingen op de Britse marine aan vanwege budgetbeperkingen, waardoor de Nederlanders de perfecte kans kregen om toe te slaan.

Het brein achter de aanslag was Cornelis de Witt, de broer van Johan de Witt, de oud-politicus achter de aanslag. Ze riepen de hulp in van twee Engelsen, de ene een Engelse dissident Robert Holland en de andere een voortvluchtige ontvoerder.

Ze hielpen de Nederlandse schepen op een mistige zomerochtend door de verraderlijke kusten van de Theems te varen. Toen de mist op 6 juni optrok, voeren voor de Engelse kust voor de Theems zo’n 89 Nederlandse oorlogsschepen. Het omvat 62 oorlogsschepen, 15 lichte schepen en 12 brandweerwagens.

Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws, meningen, features en ideeën in de stad?

De beste nieuwsbrief van MyLondon De 12 staat vol met al het laatste nieuws om u te vermaken, op de hoogte te houden en up-to-date te houden.

Je ontvangt rond 12.00 uur 12 berichten rechtstreeks in je inbox. Dit is de perfecte lunchlezing.

Wat meer is – het is gratis!

Mylandon-crew vertelt Londense verhalen voor Londenaren. Onze journalisten hebben al het nieuws dat u nodig heeft – van het stadhuis tot uw lokale straten, zodat u geen enkel moment hoeft te missen.

Sla geen slag over en post hier voor 12 nieuwsbrieven.

De Britten werden gepakt. Ondanks talloze waarschuwingen uit inlichtingenkringen namen ze de informatie niet serieus en bereidden ze hun verdediging niet voor.

De meeste Engelse oorlogsschepen bevonden zich in Schotland, waardoor er slechts een paar schepen overbleven om de hoofdstad te verdedigen, en de Engelse politicus Sir William Coventry regelde de Nederlandse landing in Londen. Het Engelse leger was klein en verspreid, en het moreel was erg laag omdat veel matrozen al maanden niet waren betaald.

Daarom deden de Nederlanders er vijf dagen over om de kust te bereiken, maar stuitten op geen weerstand. Vanwege het eb bereikten slechts 30 van hun schepen op 9 juni Sherness op Sheppy Island in Kent.

De schepen landden uiteindelijk op het eiland Conway in Essex, tegenover de Shirnas, waar zo’n 1.000 Nederlandse matrozen en landingstroepen aan land gingen. Ze begonnen lokale steden en dorpen te plunderen voordat ze door Britse jagers naar hun schepen werden teruggebracht.

Op dezelfde dag werd gemeld dat een andere Nederlandse roeiploeg was geland op het schiereiland Isle of Crane, waar de Theems de Medway ontmoet. Maar tot de middag van 10 juni beval koning Charles II hertog-admiraal George Monk van Albuquerque om naar Satam in Kent te gaan en de situatie onder controle te houden.

Op weg naar Saddam stond admiraal in de Gravescent, waar hij merkte dat de Gravescento of Dilberio, tegenover de Theems, niet genoeg vuurkracht had om te voorkomen dat de Nederlanders Londen binnenkwamen. Overgedragen aan Gravescent. Toen hij bij Saddam aankwam, zag hij dat de situatie nog erger was, dus verplaatste hij de artillerie terug naar de Nederlandse stellingen.

Een verdedigingsketen, bekend als de ‘Killingham Line’, gelegen bij Gillingham, moest een beschermingslaag bieden voor de rivier de Medway, maar het zonk ongeveer drie meter onder het water, wat betekent dat lichtere schepen het nog steeds konden breken. Peter, Pete, die de tweede burgerschapscommissaris van de Noise Dockyard was, gaf opdracht tot het opzettelijk tot zinken brengen van 14 Engelse schepen om een ​​extra barrière te creëren om verdere Nederlandse reizen te voorkomen.

Volgens Betty’s plan zouden de Engelse zeelieden aan boord gaan van kleine schepen en grote en waardevolle schepen laten vallen om ze te laten zinken. Maar op 12 juni vonden de Nederlanders een manier en begonnen ze schepen en forten op de Medway aan te vallen.

Alles wat niet door de Nederlanders was vernietigd, werd gevangen genomen en teruggebracht naar Nederland, inclusief de schepen die ze konden veroveren, waaronder HMS Royal Charles, de chef van de Engelse marine. Ze verbrandden wat ze niet terug konden nemen.

Admiraal George Monk realiseerde zich dat de Britse verdedigingsoperatie een complete ramp was en beval het tot zinken brengen van de resterende 16 Engelse schepen die niet waren buitgemaakt om te voorkomen dat de Nederlanders met hen mee zouden varen.

Een dag later verspreidde het nieuws van de nederlaag zich naar Londen, waar de angst voor een grootschalige invasie van Nederlandse en Franse troepen zich verspreidde. De superrijken van Londen bonden snel hun bezittingen vast en verlieten de stad in een poging om zoveel mogelijk te redden. Koning Charles II beval admiraal prins Rupert om de beveiliging in Wolfwich te regelen, maar toen was het te laat.

De Nederlanders accepteerden hun buit en besloten terug te keren, maar het experiment werd als een succes beschouwd. Op 27 juni was er nog een poging om de rivier de Theems binnen te gaan, maar deze keer maakten de Britten zich klaar en waren er veel obstakels om verdere vooruitgang te voorkomen.

Desalniettemin was de Nederlandse aanval een grote schande voor de Britten en ging de geschiedenis in als een van de ergste nederlagen die de Royal Navy ooit heeft geleden. Het feit dat het in zijn eigen territorium gebeurde, maakte het nog angstaanjagender voor koning Karel II.

Samuel Pepis, de toenmalige secretaris van de Naval Board, hoopte dat de nederlaag het einde zou betekenen van het bewind van koning Karel en een revolutie zou uitlokken. Hij schreef: “De harten van ons allemaal zijn nu verheugd; het is waar dat de Nederlanders de ketting hebben verbroken en onze schepen hebben verbrand, vooral ‘The Royal Charles’, ik ken de andere details niet, maar zeker erg verdrietig. En de de waarheid is dat ik heel erg bang ben dat het hele koninkrijk zal vergaan. Ik heb vanavond besloten dat ik met mijn vader en vrouw moet studeren, wat ik moet doen met het geld dat ik heb.

Wil je het laatste misdaad-, sport- of belangrijk nieuws in Londen rechtstreeks in je inbox ontvangen? Pas uw behoeften aan uw wensen aan Hier.