Michael McGrath, Tony Winner en ‘Spamalot’-veteraan, is op 65-jarige leeftijd overleden

Michael McGrath, winnaar van de Tony Award 2012 voor zijn werk in de musical Nice Work if You Can Get It, was een vaste gast in Broadway-, Off-Broadway- en regionale theaterproducties, en staat vooral bekend om zijn komische rollen en zijn vermogen om te toveren Mensen als Groucho Marx, George M. Cohan en Jackie Gleason stierven donderdag op 65-jarige leeftijd in zijn huis in Bloomfield, New Jersey.

Zijn familie maakte zijn dood bekend via publicist Lisa Goldberg. Er werd geen reden gegeven.

De heer McGrath was een van die theateracteurs die zelden op straat worden herkend, en die toch al tientallen jaren gestaag doorwerken en al die tijd de aandacht trekken. Hij deed een groot deel van zijn vroege werk in Theatre by the Sea in Matunuck, Rhode Island, waar hij van 1977 tot 1991 regelmatig optrad, waaronder de titelrol in een productie uit 1989 van “George M!” De musical over Cohan, het bekende lied. -en-dansende man.

“Het straalt vertrouwen en manische energie uit”, schreef Michael Burlingame in een recensie in The Day of New London, Conn., “McGrath paradeert en kreunt als een krielhaan.”

Tegen het einde van de jaren tachtig was hij te zien in shows in New York, waaronder ‘Forbidden Christmas’, een kerstversie uit 1991 van de langlopende satire ‘Forbidden Broadway’; In één schets ‘draagt ​​Luciano Pavarotti’, zoals Mel Gussow in een recensie in de New York Times schreef, ‘een wit overhemd ter grootte van een laken.’

Een jaar later maakte hij zijn Broadway-debuut in My Favorite Year, een musical achter de schermen gebaseerd op de film uit 1982 over de Gouden Eeuw van de televisie. Deze show sloot na een maand, maar markeerde het begin van het reguliere werk van meneer McGrath op Broadway – soms als understudy of stand-in, soms in hoofdrollen.

Hij speelde drie verschillende rollen in ‘Monty Python’s Spamalot’, de hitmusical uit 2005 geïnspireerd door ‘Monty Python and the Holy Grail’, waaronder Patsy, een meid die kokosnoten tegen elkaar sloeg om het geluid van een galopperend paard te imiteren. Zijn optreden leverde hem een ​​Tony-nominatie op voor Beste Mannelijke Bijrol in een Musical.

Zijn Broadway-run ging verder met het nummer “Is He Dead?” (2007), ‘Memphis’ (2009) en ‘Born Yesterday’ (2011). Toen, in 2012, kwam zijn Tony Award-winnende rol in ‘Nice Work if You Can Get It’, een musical met liedjes van George en Ira Gershwin. Matthew Broderick en Kelli O’Hara kregen de meeste aandacht in de hoofdrollen, maar het waren Mr. McGrath (als smokkelaar) en Judy Kaye (als matigheidsleider) die de Tony Awards voor beste acteur en actrice in de serie mee naar huis namen. . Hoofdrol in een musical.

Meest recentelijk nam Mr. McGrath op Broadway deel aan onder meer “She Loves Me” (2016) en “Tootsie” (2019). Tussen de rollen op Broadway door werkte hij buiten Broadway en in regionale huizen. Hij bleef ook optreden in producties van “Forbidden Broadway” en, in 1996, in een spin-off van de “Forbidden Hollywood”-films, waar hij John Travolta speelde in “Pulp Fiction” en Tom Hanks’ “Forrest Gump.”

Datzelfde jaar maakte hij gebruik van zijn innerlijke Groucho in The Cocoanuts, een heropleving van een oude show van Marx Brothers, uitgevoerd in het American Jewish Theatre in Manhattan. Het is altijd bekend dat meneer McGrath af en toe vervelende advertenties maakt. (“Het bracht me in de problemen met auteurs”, gaf hij toe in een interview in 1996 met The Times. “Veel van hen houden er niet van om van het script af te wijken.”) Maar in “The Cocoanuts” ad-libs, Groucho-stijl, waren voorspelbaar.

“Er zijn veel jongens die het beter doen dan Groucho, maar Groucho en ik delen hetzelfde gevoel voor humor, dus ik vind het heel gemakkelijk om net als hij te liegen”, vertelde de heer McGrath aan The Times. “Ik kan niet zeggen dat mijn timing geweldig was, maar we zitten op hetzelfde terrein.”

Hij bracht een ander beroemd personage tot leven in 2017, toen hij Ralph Kramden speelde, gespeeld door Jackie Gleason, in een muzikale versie van ‘The Romantische mensen’ in het Paper Mill Playhouse in New Jersey.

Als meneer McGrath geen ster op de A-lijst was, zou hij er soms voor invallen. Op Broadway had Martin Short tweemaal te weinig aandacht, in ‘The Goodbye Girl’ in 1993 en ‘Little Me’ in 1998. Een Times-verslaggever zat in het publiek voor ‘Little Me’ in december 1998 toen de heer McGrath de heer Short verving, die last van de kou. Velen waren aanvankelijk misschien teleurgesteld toen ze meneer Short niet zagen, maar tegen het einde van de show, zo meldde de Times, gaven theaterbezoekers ‘meneer McGrath een speciaal applaus voor mensen die op volle snelheid in onmogelijke situaties springen en omhoog vliegen.’

“Ze stonden op en riepen: ‘Bravo! Ik heb het goed gedaan!'”

Michael McGrath werd geboren op 25 september 1957 in Worcester, Massachusetts. Nadat hij daar zijn middelbare school had afgerond, studeerde hij kort aan het Boston Conservatorium in Berkeley, maar vertrok na drie maanden om aan zijn acteercarrière te beginnen.

Onder zijn medespelers in de serie “Forbidden Broadway” was Tony De Bono. In de 1988-versie van de show parodieerde hij het “Cabaret” -personage van Joel Grey; Ze deed hetzelfde met Patti LuPone en zong ‘I Get a Kick Out of Me’. Mevrouw De Bono en de heer McGrath trouwden later.

Zij overleeft hem, net als hun dochter Katie (Claire McGrath).

In een interview uit 2012 met The Cape Codder uit Massachusetts sprak de heer McGrath over Cookie, het personage dat hij speelde in zijn Tony Award-winnende rol in ‘Nice Work if You Can Get It’.

‘Er zit een klein beetje Gleason in alles wat ik doe,’ zei hij. “Voor het koekje heb ik ook elementen van Groucho Marx, Moe Howard van de Three Stooges, Skip Mahoney van de Bowery Boys en zelfs een beetje Bugs Bunny verwerkt.”