Michel Sivry sterft op 85-jarige leeftijd; Hij daalde af in grotten om de menselijke geest te bestuderen

Op de ochtend van 14 september 1962 Verslaggevers en toeschouwers begonnen zich te verzamelen In een gat in de grond, in een afgelegen gebied in de Maritieme Alpen, tussen Frankrijk en Italië. Na een paar uur bonden de arbeiders in het donker een touw vast; Ze waren al snel in staat om een ​​kleine, forse man genaamd Michel Sivry terug te halen.

Hij bevond zich 63 dagen lang in de grot, 120 meter onder de grond, met slechts een lamp van vier volt als verlichting. Hij droeg een donkere bril om de schittering van de zon te verminderen en moest worden overgebracht naar een wachtende helikopter.

Dit was geen redding: meneer Savery, een geoloog, voerde een experiment met zichzelf uit om te zien wat er met zijn tijdsbesef zou gebeuren als hij zich zou afsluiten van de normale stroom van dag- en nachtleven aan de oppervlakte.

Het blijkt dat er veel dingen aan de hand kunnen zijn: hij zei dat de tijd waarin hij leefde ‘verweven’ was met de tijd waarin hij leefde. Zijn dagelijkse ritme van waken en slapen strekte zich uit van 24 tot ongeveer 25 uur. Wat voor hem één maand leek, was aan de oppervlakte eigenlijk twee maanden.

“Na een dag of twee weet je niet meer wat je een dag of twee geleden hebt gedaan”, zei hij Al Khazanah Magazine, een kunst- en cultureel tijdschrift, in 2008“Het enige dat verandert, is wanneer je wakker wordt en wanneer je naar bed gaat. Bovendien is alles helemaal zwart. Het lijkt wel een lange dag.”

De heer Sivry, die op 25 augustus in Nice stierf, was een pionier op het gebied van de chronobiologie, de studie van hoe het menselijk lichaam tijd begrijpt. Eerdere wetenschappers hadden gespeculeerd dat onze interne klokken, in tegenstelling tot het toen heersende idee, onafhankelijk waren van de zonnecyclus, zelfs als we ons normaal gesproken aanpassen aan de invloed ervan. Door tientallen jaren van experimenten, te beginnen met zijn afkomst in 1962, bewees Sivry dit.

Zijn overlijden werd eerder aangekondigd De familie in een verklaringIn een aparte verklaring Dat heeft de Franse Vereniging van Ontdekkingsreizigers gezegd De oorzaak was een longontsteking en hij was 85 jaar oud.

De heer Savery heeft voor zijn werk inspiratie gehaald uit de Koude Oorlog en de Space Race, en vervolgens uit overheidsfinanciering. Zijn avontuur in 1962 kwam vlak voor de Cubaanse rakettencrisis, die Amerikanen ertoe aanzette schuilplaatsen te graven ter bescherming tegen nucleaire straling op de binnenplaats van hun huizen en zich af te vragen over het nieuwe leven dat ze ondergronds zouden kunnen genieten.

Het Franse leger wilde weten of het soldaten langer wakker kon houden. NASA wilde weten hoe de slaapcycli van astronauten zouden worden beïnvloed tijdens een missie naar Mars of verder. Beiden steunden zijn latere onderzoek.

In de jaren zestig hield de heer Savery toezicht op meer ondergrondse excursies door vrijwilligers, allemaal op dezelfde manier geïsoleerd. Hij koos bijvoorbeeld voor grotten zonder vleermuizen, omdat hun nachtelijke gewoonten een aanwijzing vormden voor het tijdstip van de dag.

Zijn experimenten gingen steeds langer door en de resultaten waren verbazingwekkend. Zonder de invloed van de zon zouden de deelnemers aan het experiment aanzienlijk verschillende circadiane ritmes hebben; Sommigen van hen sliepen 12 uur en hadden er daarna geen probleem mee om 36 uur wakker te blijven – ook al beschouwden ze die 48 uur als 24 uur.

Hij keerde in 1972 terug naar de grond en verbleef zes maanden in een grot in Zuid-Texas. Er werden elektroden op zijn borst en hoofd bevestigd om verschillende vitale statistieken te meten, en hij bracht zijn tijd door met het uitvoeren van een lang protocol van tests op zichzelf.

Op een gegeven moment kreeg de eenzaamheid de overhand, dus deed hij de sensoren af ​​en brak de missie bijna af. Na tien dagen kalmeerde hij, maakte opnieuw verbinding en beëindigde zijn verblijf – dat destijds een wereldrecord was voor de tijd die hij ondergronds doorbracht. Opnieuw dacht hij dat hij nog maar korte tijd ondergronds was geweest.

“Toen we hem vertelden: ‘Oké, tijd om eruit te komen’, geloofde hij ons niet. Hij zei: ‘Weet je, je maakt maar een grapje'”, zegt Greg Passmore, een van de grotonderzoekers die hielp met de project als tiener, zei in een interview.

Meneer Sivry kwam er depressief uit en had schulden. Zijn vrouw, Natalie, besloot hem te verlaten. Zelfs met overheidsfinanciering kostte zijn project hem een ​​klein fortuin.

Destijds kreeg hij ook te maken met kritiek van grotwetenschappers, van wie sommigen vonden dat hij kwetsbare ondergrondse ecosystemen verstoorde, en met scepsis van biologen, die zijn werk als niet-specialist in twijfel trokken.

In de loop van de tijd is het onderzoek van de heer Savery van onschatbare waarde gebleken voor andere onderzoekers, en vertegenwoordigt het een cruciale bijdrage aan de chronobiologie – een vakgebied waarin drie wetenschappers, Jeffrey C. Hall, Michael Rosbash en Michael W. YoungHij won in 2017 de Nobelprijs voor de Biologie voor het ontdekken van de genetische basis van onze interne klokken.

Michel Augustin Francis Sivry werd geboren op 3 januari 1939 in Nice. Zijn vader, Jan, was vóór de Tweede Wereldoorlog wijnmaker, krijgsgevangene tijdens het conflict en daarna belastingambtenaar. Zijn moeder, Lucy (Rokes) Savery, was verantwoordelijk voor het runnen van het huishouden.

Hij behaalde een bachelordiploma in geologie aan de Universiteit van Parijs in 1960.

Volledige informatie over de overlevenden was niet onmiddellijk beschikbaar.

Na zijn afkomst in 1972 begon de heer Savery boeken te schrijven en lezingen te geven over speleologie. Hij bracht tijd door in Sri Lanka, op zoek naar grotten met edelstenen, en in Guatemala, waar hij ondergrondse locaties verkende op zoek naar bewijzen van precolumbiaanse nederzettingen.

Hij keerde weer terug naar de aarde, nadat hij hoorde dat John Glenn, de eerste Amerikaan die in een baan om de aarde draaide, in 1998, toen hij 77 jaar oud was, naar de ruimte was teruggekeerd.

Hij ging de grot binnen in november 1999 en kwam weer tevoorschijn in februari 2000. Hij had foie gras en champagne meegenomen om het nieuwe millennium te vieren, maar zijn interne klok liet het opnieuw af – wat hij dacht dat nieuwjaarsdag was, was eigenlijk 4 januari. Januari 2000.

Alain Delaquiriere Draag bij aan onderzoek.