Nederlandse rechtse coalitie bevindt zich al op wankel terrein – The Irish Times

Nog geen drie maanden later heeft de nieuwe rechtse coalitieregering van Nederland de publieke opinie in zeldzame mate verenigd: 69 procent van de kiezers gelooft dat de regering binnenkort zal instorten. Zelfs onder degenen die ervoor hebben gestemd, gelooft 54 ​​procent dat het niet de volledige termijn zal duren.

Het was altijd een brandbaar mengsel. Geert Wilders en zijn extreemrechtse Vrijheidspartij behaalden een verpletterende overwinning bij de verkiezingen van november en veroverden 37 zetels in het parlement met 150 zetels – terwijl zijn grootste rivaal, de haastig verzamelde linkse coalitie, een schamele 25 was.

Daarna vond de rituele dans plaats. Wie was bereid om samen te werken met de anti-islamistische, anti-EU, populistische vrienden van Orbán, Meloni en Le Pen? Voor sommigen was het een principekwestie. Voor anderen is het een simpele vereiste: een keuze tussen de overheid en de zijlijn.

Uiteindelijk deed de centrumrechtse VVD onder een nieuwe leider, Dilan Yesilkos, wat zijn voorganger Mark Rutte standvastig had geweigerd te doen. Hij bezegelde de deal door Wilders de steun te geven die hij nodig had om de meest rechtse regering in de moderne Nederlandse geschiedenis te vormen.

Vanaf daar is het gewoon een kwestie van de cijfers verzinnen. Wilders en Yesilkos kregen gezelschap van twee belangenpartijen: het Nieuw Sociaal Contract (NSC), een campagne voerende voormalige christen-democraat Peter Omdjicht, en de boeren-burgerpartij BBB, geleid door Carolyn van der Plas.

Sindsdien is het allemaal bergafwaarts gegaan: 22.000 respondenten in een peiling van vorige week door het tv-actualiteitenprogramma Eenvandaag gaven de coalitie slechts 39 procent steun.

De soapserie begon met de poging om een ​​premier te vinden om de coalitie te leiden, waarbij de partijleiders allemaal besloten op de achterbank te gaan zitten en in plaats daarvan de heer Wilders de hoogste baan op zich te laten nemen – een baan waarvan hij duidelijk voelde dat die de zijne was.

Na een ruzie met de gepensioneerde geneticus Ronald Plasterk kwam er een einde aan zijn hoop toen bleek dat hij de naam van een collega niet had vermeld in een patentaanvraag voor een kankerbehandeling, en de baan ging uiteindelijk naar Dick Schoof, het voormalige hoofd van Defensie.

Binnen een paar uur was Shoof de enige van de zes of zeven notabelen die een ja lekte.

Twee kandidaat-ministers van de Liberale Partij werden gedwongen de vervangingstheorie op te geven – een complottheorie dat een linkse ‘elite’ blanke mensen probeert te vervangen door niet-westerse immigranten – om hun benoemingen te bevestigen. Door het Parlement.

Afgelopen vrijdag kwam eindelijk droog land in zicht – zij het ontsierd door spanningen – met de bedoeling een document van 137 pagina’s vrij te geven waarin de belangrijkste beleidsmaatregelen worden uiteengezet, inclusief het plan voor strengere maatregelen tegen immigratie.

Woensdag kondigde Peter Omdjicht – die vanaf het begin op gespannen voet stond met de ‘anti-constitutionele’ opvattingen van Wilders – echter aan dat hij zich om ‘gezondheidsredenen’ tijdelijk ‘terugtrok’ uit de politiek.

Het drama van donderdag kwam van BBB-leider Carolyn van der Plas, die waarschuwde dat ze zou aftreden als parlementslid als minister van Landbouw – in haar eigen regering – het verplichte landbouwaankoopprogramma opnieuw zou invoeren als reactie op een controversieel Rutte-beleid om de CO2-uitstoot terug te dringen. “Als dat gebeurt, ben ik hier weg”, verklaarde ze.

Wilders is ondertussen opmerkelijk kalm gebleven, de perfecte achterbankchauffeur – wetende dat iedereen die de handdoek in de ring gooit zijn hand versterkt.

Hij weet ook dat in de publieke opinie in ieder geval niets ertoe doet, behalve immigratie.

Hij bereidt zich nu voor om op de knop ‘immigratiecrisis’ te drukken, waardoor noodmaatregelen mogelijk worden en hij in zijn favoriete rol terechtkomt: voorvechter van het volk dat op gespannen voet staat met de EU.