Nieuw geïdentificeerde soorten kunnen licht werpen op de evolutie van prehistorische ‘zeemonsters’

CNN
—

Een enorme zeeslang uit de Noorse mythe, geboren uit de bedriegergod Loki, en groot genoeg geworden om de wereld rond te cirkelen, heeft nu de naamgever van een ander soort ‘monster’ – een nieuw ontdekte soort van het beroemde grote vleesetende zeereptiel. Zoals de mosasaurus, die zo’n 80 miljoen jaar geleden leefde.

Paleontologen hebben onlangs een voorheen onbekende mosasaurus beschreven op basis van fossielen gevonden nabij de stad Walhalla in North Dakota. De naam van de stad komt van Valhalla, de feestzaal in de Noorse mythologie waar dode helden samenkomen, dus geleerden hebben de mosasaurus Jörmungandr en de Halensis genoemd. De naam verwijst naar de Noorse mythologie van Jormungandr, de slang van Midgard, en naar de locatie van de ontdekking van het fossiel, zo meldden onderzoekers maandag in het tijdschrift. Bulletin van het American Museum of Natural History.

Het fossiel zelf heeft een wat minder poëtische naam: NDGS 10838. Het omvat een bijna complete schedel met een benige rand boven de ogen, evenals kaken en enkele skeletfragmenten, waaronder 11 ribben en 12 wervels. Tijdens zijn leven was het dier ongeveer 7,3 meter lang en had het een lang, dunner gezicht dan zijn mosasauride neven, zei Amelia Zietlow, hoofdauteur van het onderzoek en paleontoloog en promovendus van het American Museum of Natural History Richard Gilder. Graduate school in New York City.

Over het geheel genomen zag Jormungandr walhallaensis eruit als de meeste dinosaurussen – “net zoiets als wanneer je een Komodovaraan zou nemen, hem 9 meter lang zou maken en hem de vinnen en staart van een haai zou geven,” vertelde Zietlow aan CNN.

Aan de andere kant was het dier echter uniek. De auteurs van het onderzoek meldden dat een combinatie van kenmerken in de schedelbeenderen het voor wetenschappers onverwacht moeilijk maakte om de nieuwkomer te classificeren en lieten doorschemeren dat de mosasauridengroep meer diverse vormen omvatte dan verwacht.

Het fossiel werd in 2015 verzameld door de North Dakota Geological Survey, een overheidsinstantie die zich bezighoudt met geologie en publieke voorlichting over mineralen en fossielen. In feite, zei Zitlow, werd NDGS 10838 op een heuvel ontdekt door iemand die deelnam aan een van de programma’s van het agentschap en zo het object als een fossiel kon identificeren en op de hoogte was van het waarschuwen van functionarissen van het agentschap.

Toen wetenschappers de schedel onderzochten, beseften ze al snel dat ze iets ongewoons aan hun handen hadden. De oorbeenderen, die enigszins rechthoekig waren, leken op die van Mosasaurus, een geslacht van gigantische mosasauriërs. Maar de vorm en het grote aantal tanden leken dichter bij een geslacht van kleinere mosasauriërs: Clidastes. Ondertussen waren de hoek en het aantal tanden op het benige gehemelte bij het gehemelte anders dan wat je bij beide groepen mosasauriërs ziet.

“Het heeft kenmerken die in sommige opzichten op Mosasaurus lijken, en in sommige opzichten op Clidastes. En in andere opzichten zijn ze volledig uniek voor dit individu, “zei Zitlow. Deze combinatie van kenmerken overtuigde de onderzoekers ervan dat wat ze zochten was een nieuw geslacht en soort.

Door de fossielen zijn de botten echter vaak vervormd, en het is mogelijk dat afwijkingen in het fossiel zijn ontstaan ​​door natuurlijke processen nadat het dier stierf, zegt paleontoloog Takuya Konishi, universitair hoofddocent bij de afdeling Biologische Wetenschappen van de Universiteit van Cincinnati. (De auteurs erkennen deze mogelijkheid; hun onderzoek omvatte geïdealiseerde illustraties van een intacte schedel die laten zien hoe deze eruit zag voordat deze versteende.)

Toen de onderzoekers de gegevens analyseerden, vertoonde hun evolutionaire stamboom een ​​resultaat dat ‘polyploïdie’ werd genoemd – ‘wanneer een groep verschillende soorten op één plek samenkomen’ – met Jörmungandr, Halensis en Clydastes, zei Zietlow. “Ze staan ​​dichter bij elkaar dan wat dan ook. Maar binnen deze groep dingen is het niet helemaal zeker hoe gerelateerd ze zijn.”

Extra fossielen van de nieuw ontdekte soort zouden de positie van Jormungandr walhallaensis in de stamboom van de mosasaurus kunnen helpen verfijnen, zei Konishi, die de evolutie van de mosasaurus bestudeert en niet bij het onderzoek betrokken was.

“Hoe verschillend J. walhallaensis is van Clidastes is nog niet verder onderzocht”, vertelde Konishi in een e-mail aan CNN. “Toekomstige ontdekkingen zouden de voorkeur kunnen geven aan een alternatieve hypothese dat het om een ​​nieuwe soort Clidastes gaat.”

Andere ongebruikelijke details in het fossiel zijn de gaten en krassen die de wervels beschadigen. Onderzoekers identificeerden deze als bijtsporen. Het lijkt erop dat de vlekken niet zijn genezen, wat erop wijst dat ze zich tegen het einde van het leven van het dier hebben voorgedaan of dat ze het werk zijn geweest van een aaseter die de mosasaurus heeft verscheurd nadat deze stierf.

“Dit is misschien de reden waarom we de rest van het skelet niet hebben gekregen,” zei Zitlow.

Meer vragen over waarom de sporen verschenen – en of Jörmungandr en Halaensis een aanval overleefden – zullen in toekomstig onderzoek worden beantwoord door co-auteur Clint Boyd, een senior paleontoloog bij de North Dakota Geological Survey en curator van de North Dakota State Paleontological Collection. . zei Zitlow.

Mosasauriërs en evolutionaire mysteries

Mosasauriërs waren een diverse groep roofdieren die tijdens het laatste deel van het Krijt, ongeveer 98 tot 66 miljoen jaar geleden, door de oceanen van de wereld zwommen. Ze leefden naast dinosauriërs, maar zijn nauwer verwant aan moderne hagedissen en slangen.

Sommige mosasauriërs waren slechts een paar meter lang, terwijl de grootste – van het geslacht Mosasaurus – ongeveer 18,2 meter lang waren. Hoewel er relatief veel mosasaurusfossielen voorkomen, hebben wetenschappers ‘slechts het oppervlak van de ‘echte’ mosasauriërs bekrast’. Konishi zei: ‘Diversiteit.’ Nieuwe exemplaren van mosasaurus, zoals NDGS 10838, helpen experts ‘de rijke evolutionaire geschiedenis van deze nogal charismatische roofdieren van de Krijtzeeën’ bloot te leggen, zei hij.

Daartoe, zo voegde hij eraan toe, levert de nieuwe studie een belangrijke bijdrage door “rijke anatomische details te verschaffen, gedocumenteerd door een zeer capabele mosasauruswerkster, mevrouw Zietlow.”

“Het is duidelijk dat de auteurs een zeer uitgebreide en nauwkeurige skeletbeschrijving van het nieuwe exemplaar hebben gegeven”, zei Konishi, waarmee hij een schat aan uitzonderlijke gegevens creëerde.

Hoewel mosasauriërs in het water leefden, leefden hun voorouders op het land en evolueerden vervolgens om terug te keren naar de zee. Zij waren niet de enige dierengroep die dit deed; Veel soorten reptielen en zoogdieren – waaronder plesiosaurussen, walvissen, zeeschildpadden en zeehonden – hebben zich vanaf hun terrestrische voorouders aan het leven in de oceanen aangepast, lang nadat hun tetrapod-voorouders de zeeën hadden verlaten om aan land te gaan. Zitlow zei dat mosasauriërs een belangrijke diergroep zijn om deze transitie te bestuderen, omdat hun fossielen zo overvloedig aanwezig zijn.

‘Er zijn er veel, duizenden monsters alleen al in de Verenigde Staten’, zei ze. “Dit maakt ze goed voor het bestuderen van grote, statistische evolutionaire vragen.”

Ondanks de overvloed aan exemplaren zijn veel fossiele mosasauriërs niet zo uitgebreid gedocumenteerd als Jörmungandr valhallensis (en in sommige gevallen werden ze nauwelijks geannoteerd toen ze voor het eerst werden beschreven, zei Zietlow).

Het aanpakken van deze discrepantie in nieuw ontdekte fossielen – en het opnieuw bezoeken van bekende exemplaren – zal een grote rol spelen bij het helpen van wetenschappers bij het oplossen van deze evolutionaire mysteries.

“Ik heb veel tijd besteed aan het samenstellen van deze vormen, waarbij ik de botten in elke weergave liet zien, alle kleine knobbeltjes en bultjes en zo liet zien, zodat mensen in de toekomst naar deze vormen kunnen kijken en over de anatomie kunnen leren en dat vervolgens kunnen toepassen in nieuwe vormen maken,” zei Zitlow. “De karakters en het ontdekken van nieuwe verschillen tussen dit dier en andere dieren.” “Dit helpt iedereen over het algemeen de anatomie van deze dingen een beetje beter te begrijpen.”

Mindy Weisberger is een wetenschappelijk schrijver en mediaproducent wiens werk is verschenen in WordsSideKick.com, Scientific American en How It Works.