Onverschrokken bespreekt Salman Rushdie zijn nieuwe memoires, ‘The Knife’.

Rushdie zegt in het boek: “Als Henry en het publiek er niet waren geweest, zou ik hier niet zitten om deze woorden te schrijven.” “Op die ochtend in Chautauqua ontmoette ik het slechtste en het beste van de menselijke natuur, bijna gelijktijdig.”

In eerste instantie was het niet duidelijk of hij het zou overleven.

“De ernst van zijn verwondingen was waanzinnig, alsof het uit een horrorfilm kwam”, zegt Andrew Wylie, die de auteur tientallen jaren vertegenwoordigde. Rushdie bleef ongeveer twee maanden in het ziekenhuis. Zelfs nadat hij thuiskwam, had hij levendige, gruwelijke dromen – over de hertog van Gloucester die blind werd in ‘King Lear’, en over de openingsscène van Luis Buñuels ‘Un Chien Andalou’, waarin een wolk die over de maan drijft een wolk wordt die over de maan drijft. scheermesje dat een oog afsnijdt. Hij had bijna elke dag medische afspraken en verschillende specialisten voor elk aangetast lichaamsdeel. “Iedereen moest zich aftekenen voor de verschillende reparatiewerkzaamheden”, zei hij.

Rushdie dacht vóór de aanval na over een idee voor een roman. “Maar toen ik eindelijk voelde dat het sap weer begon te stromen, ging ik het dossier openen dat ik had, en het zag er belachelijk uit”, zei hij. “Het werd mij duidelijk dat ik, totdat ik dit had afgehandeld, niets anders zou kunnen schrijven.”

‘The Knife’ is een diepgaand en intiem boek, in tegenstelling tot een eerdere memoires, ‘Joseph Anton’, een boek uit 2012 geschreven in de derde persoon, waarin het centrale personage op hetzelfde niveau bestond als de ondersteunende spelers.

“Ik wilde dat het zou lezen als een roman”, legde Rushdie uit over het vorige boek. Maar “The Knife” is anders. “Dit is geen roman. Ik bedoel, als iemand een mes in je steekt, is dat heel persoonlijk. De eerste is prachtig”, zei hij.