Onze zon is misschien niet zo groot als we dachten: wetenschappelijk alarm

De ster in het centrum van ons zonnestelsel – de zon – kan oneindig kleiner zijn dan wetenschappers denken.

Een team van twee astronomen heeft nu bewijs gevonden dat de straal van onze zon een paar honderdsten kleiner is dan eerdere analyses.

Dat lijkt misschien niet veel, maar het zou een groot verschil kunnen maken in de manier waarop wetenschappers de gloeiende lichtbal begrijpen die onze planeet in leven houdt.

De nieuwe bevindingen, die momenteel peer review ondergaan, zijn gebaseerd op geluidsgolven die worden gegenereerd en opgesloten in het hete plasma in het binnenste van de zon, genaamd ‘druk’ of p-modi. Net als een rommelende buik kunnen deze rinkelende geluiden precies dat doen Indicatie van drukveranderingen Het komt voor in het spijsverteringskanaal van de zon.

Volgens astrofysici Masao Takata van de Universiteit van Tokio en Douglas Goff van de Universiteit van Cambridge maken p-mode-oscillaties een “dynamisch robuuster” beeld van het binnenste van de zon mogelijk dan andere oscillerende geluidsgolven.

Om te begrijpen wat dit betekent, is het gemakkelijker om je de zon voor te stellen als een rinkelende bel, ook al is het geen bel die één keer wordt geslagen – dat is de bel die is ontdekt door wetenschappers van Stanford University. Beschrijven Het wordt voortdurend getroffen “door vele kleine zandkorrels.”

Al dat seismische geluid Produceert Miljoenen geluidsgolven of oscillerende ‘patronen’, die wetenschappers op afstand kunnen meten.

Naast het duwen en trekken van p-golven zijn er rimpelingen die op en neer zwaaien onder invloed van de zwaartekracht, de zogenaamde g-modi, die f-modi worden genoemd wanneer ze zich dichtbij het oppervlak van de ster voordoen.

Naarmate sterren dichter worden, kunnen er andere modi ontstaan ​​die kunnen worden gebruikt om de eigenschappen van het object te beschrijven.

De F-modi zijn vooral nuttig voor het bestuderen van het hete, wervelende plasma in het binnenste van de zon, terwijl de p-modi uiterst nuttig zijn voor het vastleggen van de ‘sferische harmonischen’ van de zon.

Dit komt omdat er p-modi bestaan Ze worden geproduceerd door drukschommelingen In het binnenste van de zon. Wanneer deze golven naar buiten bewegen, raken ze het oppervlak van de zon (de fotosfeer) en worden ze weer naar binnen gereflecteerd, waarbij ze buigen terwijl ze door het turbulente plasma reizen en weerkaatsen op een ander deel van het oppervlak van de zon.

Door een groot aantal van deze modi te combineren, kan een beeld worden opgebouwd van de structuur en het gedrag van de zon.

Maar welke kies jij?

Het traditionele referentiemodel voor de seismische straal van de zon is gebaseerd op de modi f, waar deze het eerst worden gemeten.

Maar volgens sommige astronomen zijn de F-modi niet helemaal betrouwbaar, omdat ze zich niet rechtstreeks uitstrekken tot aan de rand van de fotosfeer van de zon. In plaats daarvan lijken ze te ‘kloppen’ op wat Takata en Goff het ‘denkbeeldige oppervlak’ noemen.

P-modi, Volgens een eerder onderzoekZe reiken verder, omdat ze minder gevoelig zijn voor magnetische velden en verstoringen in de bovenste grenslaag van de convectiezone van de zon.

Bij het bepalen van de straal van de zon op basis van seismische metingen (in plaats van op basis van zichtbaar licht of thermische berekeningen), beweren Takata en Goff dat p-modi de optimale oplossing zijn.

Hun berekeningen waarbij alleen gebruik wordt gemaakt van p-modusfrequenties geven aan dat de straal van de fotosfeer van de zon iets kleiner is dan die van het standaard zonnemodel.

Het maakt niet uit hoe klein de fout is, zegt astrofysicus Emily Brunsden Vertellen Alex Wilkins binnen Nieuwe Wereld RHet zal niet eenvoudig zijn om het meer traditionele model te veranderen om tegemoet te komen aan dergelijke resultaten.

“Begrijpen waarom ze anders zijn, is moeilijk”, zegt Brunsden Hij zei“Omdat er veel gebeurt.”

Het voorgedrukte papier werd gepubliceerd op arXiv.