Papegaaien gebruiken hun snavels om te slingeren als apen

Rozekoppapegaaien zijn aantrekkelijke en compacte papegaaien. Ze zijn ook niet bang om hun hoofd – letterlijk – te gebruiken om een ​​lastige situatie te omzeilen.

“Het zijn ongelooflijk intelligente dieren, ze zijn goede probleemoplossers, en dat geldt ook voor de manier waarop ze bewegen”, zegt Edwin Dickinson, biomechanicus aan het New York Institute of Technology.

De papegaaien demonstreerden hun talenten onlangs aan Dr. Dickinson en zijn collega's in het laboratorium, terwijl ze zich voortbewogen in slaapplaatsen die steeds kleiner werden. Toen de staaf dun genoeg werd, gaven de vogels het op om met hun voeten in evenwicht te blijven. In plaats daarvan bewogen ze zich onder de draad door, hangend aan hun snavels en zwaaiend met hun benen en lichaam, bijna zoals een aap die in het bos van boom naar boom slingert. Hoewel eigenaren van papegaaien deze snavel bij hun huisdieren misschien hebben opgemerkt, probeerden wetenschappers de krachten erachter te begrijpen. beschreven Woensdag in het tijdschrift Royal Society Open Science.

Dit is niet de eerste keer dat papegaaien hun hoofd gebruiken om te navigeren. In een eerder onderzoek gaf hetzelfde team tortelduifjes een oppervlak waar ze overheen konden lopen, waardoor het steeds steiler werd. Naarmate de hoek van de landingsbaan groter werd, begonnen de vogels hun snavels te gebruiken om te grijpen en te helpen bij het klimmen. De onderzoekers gingen zelfs zo ver dat ze suggereerden dat de dieren in wezen met drie ledematen lopen.

In hun laatste onderzoek plaatste het team een ​​sensor die de krachten op het pad van de vogels meet, en constateerde dat de kop meer doet dan alleen de beweging stabiliseren wanneer de vogels hun voeten langs de draad bewegen.

“Wat betreft het belasten van de ledematen kunnen ze hun hele lichaamsgewicht ondersteunen met alleen hun hoofd, wat behoorlijk opmerkelijk is”, zegt Melody Young, een biomechanicus aan het New York Institute of Technology en auteur van het boek. de studie.

Deze beweging is ‘zeer ongebruikelijk’, zegt Pauline Provigne, evolutiebioloog bij het Nationaal Natuurhistorisch Museum in Parijs. De vogel gebruikt de snavel om zich te voeden en speelt ook een rol bij het roepen en zingen. “Maar voor mobiliteit is het relatief zeldzaam”, zei ze.

Het bewegingspatroon dat gepaard gaat met het gebruik van de kop als derde ledemaat vereist dat papegaaien hun snavels en poten coördineren. “We hebben de neiging om vogels alleen maar als vleugels te zien, omdat vliegen zo geweldig is,” zei Dr. Provini. Maar vogels hebben verschillende manieren ontwikkeld om hun benen te gebruiken: lopen, springen, peddelen en neerstrijken. Ze merkte op dat hun hoofd en nek erg sterk zijn.

De zwaai van de snavel lijkt op de beweging van apen. Daarom bedachten wetenschappers de term ‘beaking’, een spel met ‘convergentie’, de term die verwijst naar de bewegingen van de penis van primaten. De onderzoekers vergeleken het zwaaien van de snavels van papegaaien met de beweging van een gibbon – wiens schommelingen met momentum stuiteren – en het ondersteboven lopen van luiaards. Het team ontdekte dat de schommels van de papegaaien in het midden vallen. Net als gibbons, slingerapen en mensen, die hun armen gebruiken, kunnen vogels hun hele gewicht aan de snavel laten hangen, die als ledemaat fungeert. Maar ze recupereren niet zoveel energie als primaten tijdens hun schommels.

Het is niet duidelijk hoe wijdverbreid de snavel is bij wilde vogels, maar onderzoekers hopen dat wetenschappers in het veld de snavelzwaai kunnen volgen. “Het is waarschijnlijk dat papegaaien over de hele wereld al sinds mensenheugenis iets soortgelijks doen of kunnen doen”, zei dr. Dickinson.

Andere vogels kunnen snavelschommelingen gebruiken, zei Diego Sustaita, een organismebioloog aan de California State University San Marcos, die niet bij dit werk betrokken was. Naast papegaaien willen onderzoekers bijvoorbeeld ook kijken naar andere wezens die in bomen leven, zoals woelmuizen of trogons. Het vergelijken van soorten kan hints geven over de evolutie van gedrag.

Het nieuwe onderzoek bevat ook een waarschuwing voor wetenschappers die aannames zouden kunnen doen over hoe uitgestorven dieren zich voortbewogen door hun anatomie te bestuderen, zei Michael Granatowski, wiens laboratorium aan het New York Institute of Technology de bewegingen van papegaaien onderzoekt.

Biologen gaan er doorgaans van uit dat vorm de functie voorspelt. Maar de zwaai van de snavel laat zien dat de anatomie van een dier soms werkt op een manier die wetenschappers niet kunnen voorspellen op basis van zijn vorm. Mensen denken er meestal niet aan om met de nek of de mond te bewegen, maar maken vooral gebruik van systemen die de voeding regelen. Maar wetenschappers halen voortdurend aanwijzingen over de bewegingen van oude wezens uit hun fossielen.

“Als we alleen op basis van hun botten zouden proberen te voorspellen wat dieren doen, zouden we waarschijnlijk geheel nieuwe vormen van beweging missen, of dingen die dieren mogelijk hebben gedaan die we ons nooit hadden kunnen voorstellen,” zei Dr. Granatowski.