Pete Rose, honkbalster die roem en schande verdiende, sterft op 83-jarige leeftijd

In plaats daarvan speelde hij semi-profbal. Zijn oom, Buddy Bloebaum, een voormalige minor league-speler (en naar verluidt een ervaren pool-hustler), was ooit een scout voor de Reds, en hij deed een woord voor zijn neef, die een minor league-contract tekende en zijn carrière begon. in 1960 met de Klasse D Jennifer Redlegs, die met hem op het tweede honk speelde, sloeg hij .277 in 85 wedstrijden.

Drie jaar later, nadat hij vijf centimeter groter was geworden, bijna 40 pond was aangekomen en indruk had gemaakt op Reds-manager Fred Hutchinson met zijn intelligentie en drukte, speelde Rose in de grote competities. Hij weigerde onvermoeibaar de traditionele rookie-rol te spelen om met elkaar overweg te kunnen, en werd verafschuwd door de meeste van zijn teamgenoten, vooral nadat hij de ervaren tweede honkman Don Blassingame in de basisopstelling had verdrongen en Blassingame werd geruild.

Rose vond zijn houvast in het clubhuis bij de zwarte sterren van de Reds, Frank Robinson en Vada Pinson, die met sympathie op Rose reageerden en toegaf dat ze uitgesloten waren toen ze het zagen. De oproep was ongebruikelijk in het honkbal in het vroege tijdperk van de burgerrechten. Sokoloff meldt dat Rose door velen, waaronder Hutchinson en Big Pete, onder druk werd gezet om gemeenschap binnen zijn ras te zoeken. Maar zoals Rose zelf schreef in zijn autobiografie uit 1970, ‘The Pete Rose Story’, zei hij tegen een Reds-functionaris: ‘Luister, deze gekleurde mannen zijn degenen die mij als een mens behandelen.’ (Rose, het onderwerp van verschillende biografieën en een bijdrager aan andere boeken, zei tegen een van zijn co-auteurs, de prominente sportjournalist Roger Kahn: “Ik heb meer verdomde boeken geschreven dan ik heb gelezen.”)

Rose maakte gemakkelijker indruk op zijn teamgenoten op het veld. Hij was de beste rookie van de competitie en sloeg .273 met 170 hits. Twee jaar later maakte hij zijn eerste All-Star-team, bereikte 200 hits en sloeg voor het eerst meer dan .300. In 1968 en 1969 won hij opeenvolgende slagkronen, met respectievelijk een gemiddelde van .335 en .348. De Reds wonnen de World Series in 1970 en 1972 (ze verloren beide keren) en deden dat bijna opnieuw in 1973.

Dat jaar werden ze gedwarsboomd door de Mets in de best-of-five National League Championship Series, hoewel je Rose niet de schuld kunt geven, die dat jaar 230 hits sloeg, .338 sloeg om de slagtitel te winnen en de MVP van de competitie was. De eerste wedstrijd met een homerun op Tom Seaver in de achtste inning (de wisselspelers kwamen in de negende om deze te winnen) en de vierde wedstrijd werd gewonnen met een homerun in de twaalfde inning. Hij sloeg twee van de zeven hits van de Reds in de nederlaag van Game 5 en sloeg .381 in de Series.