snel! Iemand, haal dit doktersboek.

Niet elke werkplek heeft een guillotine. In het boekconserveringslaboratorium onder de eerste verdieping van het Metropolitan Museum of Art kan de kantoorguillotine een waterkoeler zijn Een archiefkast voor alles wat medewerkers hindert. “We hebben veel gewelddadige apparatuur”, zegt Mendel Dubansky, hoofd van het Sherman Fairchild Center for Book Conservation.

Griezelige machines maken deel uit van het dagelijks leven in het laboratorium, dat fungeert als ziekenhuis waar zieke boeken uit elke sectie van het museum weer gezond worden gemaakt. De zes medewerkers van het laboratorium verwerken jaarlijks 2.500 boeken.

Deze boeken komen dagelijks binnen en worden door conserveringspersoneel beoordeeld voor behandeling. Zoals alles dat van organische materialen is gemaakt, vergaan boeken na verloop van tijd. Bonds breken, pagina's scheuren en brokkelen af, en lijm houdt op met plakken. Het afbraakproces kan worden versneld door ongedierte, schimmels, vocht, hitte, kou en eenvoudig oud gebruik, naast talloze andere factoren. Sommige boeken zijn zeldzaam en waardevol. Anderen zijn gewoontjes: een boek met Europese schilderijen viel bijvoorbeeld op de grond en liep een gebroken rug op.

“In tegenstelling tot de rest van de kunstwerken in dit gebouw wordt ons werk afgehandeld”, zei Dubansky. “We moeten ons er zo min mogelijk mee bemoeien terwijl we de functionaliteit van het boek behouden – en het laten lijken alsof we er nooit zijn geweest.”

Hoewel het Metropolitan Museum al bijna een eeuw boeken intern conserveert, opende het pas in 2011 zijn deuren, waarbij de huidige faciliteit werd ontworpen in nauwe samenwerking met conservatiepersoneel. Met zijn antieke gereedschappen, moderne accenten en interessante patiëntsessies straalt het gerenoveerde laboratorium de charme van een gekke wetenschapper uit.

“Voor mensen die van boeken houden, is het betreden van het laboratorium alsof je geraakt wordt door de pijl van Cupido”, zei Dubansky. “Mensen lopen door die deur met verbijsterde uitdrukkingen op hun gezicht, en ze willen hun hele leven wijden aan het garanderen dat de boeken in orde zijn.”

Dubansky heeft advies voor lezers die hun eigen boeken – of ze nu zeldzaam zijn of niet – in uitstekende staat willen houden. Licht, stof en extreme temperatuurschommelingen moeten worden vermeden. (“Basis en zolder zijn niet je vrienden.”) Laat boeken niet leunen zoals de Toren van Pisa. Bewaar ze in plaats daarvan in portret- of landschapsmodus. Overweeg om een ​​mylar-stofhoes te plaatsen op boeken die speciale bescherming vereisen. Hoe bevredigend het ook is om een ​​boek te ‘openen’, open een boek niet, tenzij je van plan bent ruggenmergletsel te veroorzaken.

Natuurlijk zijn boeken om te lezen, niet alleen om eerbied te tonen. Als het om bladwijzers gaat, raadt Dubansky aan om weg te blijven van notities en paperclips, die beide de integriteit van de onderliggende pagina in gevaar brengen. Leren boekenleggers zijn, hoewel elegant en verleidelijk, te zuur voor deze taak. Toen hem werd gevraagd naar de praktijk van het kussen van honden, trok Dubanski zijn wenkbrauwen omhoog: “Over flagrante mishandeling gesproken!”

De veiligste bladwijzer is de gemakkelijkste: een dun stukje gewoon oud papier.