Street Fighter 6 is erg leuk voor informele en toegewijde spelers

Ik heb een romantische relatie gehad met Street Fighter sinds ik 13 jaar oud was.

Het was begin maart 1991 en mijn vriend en ik vierden zijn 14e verjaardag in Santa Cruz, Californië, en brachten een groot deel van het weekend door op de promenade. Zijn moeder overhandigde ons elk een briefje van twintig dollar voor de wisselautomaat en we waren vastbesloten ons pand zo ver mogelijk uit te breiden.

Brawlers scrollen zoals Teenage Mutant Ninja Turtles En Het laatste gevecht Het was ons favoriete spel. We hielden ook van het kwadrateren van wat ik beschouw als de eerste echte vechtgame zonder knoppen. robotron– Patroon, dubbele joystick karate kampioen.

Als we een bestand tegenkomen Street Fighter II: Wereldwijde krijger Taxi die midden op de baan zat, stopten we dood in onze sporen. Alles eraan, van de zes knoppen per speler tot de sprites en grote dynamische achtergronden, voelde te groot voor ons tienerbrein.

Terwijl we daar stonden, geïntrigeerd en een beetje geïntimideerd door de machine, kwam de floormanager langs met enkele gasten. Hij wendde zich tot zijn gasten en zei: “We zijn net begonnen met dit spel. Ik denk dat het groot gaat worden.” Ach ja.

Straatvechter II Het was zichtbaar. Dat enkele spel zou in rijen in het midden van de baanvloeren staan, met rijen achter elke rij, mensen die wachtten om hun kwartje op het glas te leggen om ‘de volgende te halen’. Het leek alsof iedereen het speelde, en toen het de thuisconsolepoorten bereikte (we waren SNES-gamers), voelde het een stuk gezonder aan.

Na verloop van tijd ebde de hype weg. Ik ging naar de universiteit, trouwde, begon een gezin en een carrière, en verloor het contact met de vrienden met wie ik vroeger speelde. De arcades zijn meestal dood of worden schelpen van hun vroegere zelf. Maar ik ben mijn liefde voor Street Fighter nooit kwijtgeraakt, ook al was mijn tijd ermee grotendeels ondergedompeld in MAME.

De auteur, circa 2022, voor de speeltuin waar hij voor het eerst speelde straatvechter In 1991. Niet hetzelfde, maar toch!

Kyrian Lawson

Na bijna twee decennia die sterke gehechtheid aan vechtspellen te hebben verloren, heeft het mijn interesse nieuw leven ingeblazen. ik nam op Straatvechter 4Toen werd ik een beetje serieus Straatvechter 5 speler. Ik speel online, lokaal met vrienden, en ben af ​​en toe gaan reizen om wedstrijden te spelen.

Ik heb de meeste van mijn flipperkasten verkocht (eens een arcademuis, altijd een arcademuis) en ben begonnen met het verzamelen van Japanse “snoepkast” arcademachines. Ik heb nu vier Sega Astro Towns, twee Taito Vewlixes, een Konami Windy en een Neo Candy 29, waarvan de meeste voor vechtspellen zijn. Ik begon titels te spelen die ik tijdens mijn afwezigheid had gemist, zoals Street Fighter III: Derde Slag. Mijn vrienden en ik spelen nog steeds onze favoriete smaak Straatvechter II Ook, superturbo (of zoals wij het noemen, straat).

Een oude vechtgame-concurrent, commentator en nu een in-game stem Straatvechter 6 James Chen steekt in 2023 een vredesteken aan in mijn garage.

Erik Lawson

De zesde keer is de charme

Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik het net zo leuk vind om mijn hobby’s te delen als er zelf plezier aan te beleven. Vechtspellen zijn niet alleen leuk om te spelen en te bekijken; Ze maken deel uit van een levendige en diverse gemeenschap. Ik wil dat meer mensen ervan genieten.

Ze hebben ook de reputatie dat ze nu geavanceerder zijn dan toen Straatvechter II Dagen – kunnen erg intimiderend en moeilijk te leren zijn. Niemand wil een nieuwe game kopen en het gevoel hebben dat het enige wat je hoeft te doen is online springen en vernietigd worden door iemand die al jaren speelt.

komt binnen Straatvechter 6.