Studie: De aarde had 466 miljoen jaar geleden een ring

Sommige wetenschappers zeggen dat als je ongeveer 466 miljoen jaar geleden vanaf de aarde had opgekeken, je misschien een heldere ring aan de hemel had gezien.

A Een studie die deze maand werd gepubliceerd Hij koppelt het hoge aantal inslagkraters tijdens het Ordovicium, een tijdperk voordat er dieren op aarde leefden, aan een ring van asteroïde-puin die onze planeet miljoenen jaren lang omringde.

Wetenschappers hebben lang gespeculeerd over de oorsprong van de Ordovicium-meteoorgebeurtenis, toen de aarde in een ongewoon hoog tempo werd gebombardeerd door ruimterotsen, waardoor tientallen kraters en sedimenten ontstonden gevuld met meteorieten. Uit eerder onderzoek bleek dat deze gebeurtenis het gevolg was van een meteorietinslag. Grote asteroïde Deze scheidde zich af van de hoofdgordel tussen Mars en Jupiter en stuurde rotsfragmenten naar het binnenste zonnestelsel, waar ze onze planeet raakten.

Maar wat als dit eeuwenoude object voor onze deur in gruzelementen explodeerde? Onderzoekers onder leiding van Andy Tomkins, hoogleraar aard- en planetaire wetenschappen aan de Monash University in Australië, stellen zich een asteroïde voor die binnen duizenden kilometers van de aarde passeert, dichtbij genoeg om uit elkaar te worden gescheurd door de zwaartekracht van de planeet. Het puin van het uiteenvallen vloeide vervolgens samen in een ring rond de evenaar, een scenario dat in verband kan worden gebracht met dramatische veranderingen in het klimaat en de biodiversiteit in die tijd.

“Ik kwam op dit idee toen ik een populair wetenschappelijk artikel las over Phobos en Deimos, de twee manen rond Mars, gevormd uit de overblijfselen van ringen rond Mars”, zegt dr. Tomkins, wiens onderzoek werd gepubliceerd in het tijdschrift Earth and Planetary. Wetenschapsbrieven. “Het zette me aan het denken over hoe ik er in het geologische archief uit zou hebben gezien als de aarde in het verleden ook een ring had gehad.”

Dr. Tomkins en zijn team creëerden een kaart die laat zien waar zich op dat moment 21 Ordoviciumkraters op aarde bevonden. Als het puin uit de asteroïdengordel was gekomen, zouden er kraters over de hele planeet zijn verspreid. Maar de kraters bevonden zich rond de evenaar, wat aangeeft dat ze het gevolg waren van meteorieten die uit een equatoriale ring vielen.

“Dat is wat het onthulde. Al deze planeten bevinden zich redelijk dicht bij de evenaar, en het is erg moeilijk om dat te laten gebeuren door natuurlijke inslagkraters,” zei Dr. Tomkins.

Het team beweert dat er nog steeds geen bewijs is dat Mars en de Maan op dat moment soortgelijke inslagkraterhoogten hebben ervaren, wat erop wijst dat het puin zich op de aarde bevond. Bovendien wezen de onderzoekers op Ordovicium-meteorieten uit Zweden die een lage blootstelling aan ruimtestraling vertonen, wat betekent dat de rotsen binnen tienduizenden jaren nadat hun moederlichaam uiteenviel op de aarde vielen. Daarentegen wordt puin uit de asteroïdengordel doorgaans gedurende miljoenen jaren blootgesteld aan ruimtestraling.

Het team vroeg zich ook af of de schaduw die door de ring op aarde werd geworpen de planeet had afgekoeld, wat had geleid tot een grote ijstijd, de Hernantian-ijstijd genaamd, die de loop van het leven op zijn kop zette. Deze associatie is speculatiever, maar verdient verder onderzoek, zei Dr. Tomkins.

Deze ‘meerdere bewijsstukken’ vormen samen een ‘naar onze mening plausibele hypothese’, zei dr. Tomkins.

Birger Schmitz, hoogleraar geologie aan de Universiteit van Lund in Zweden, prees de nieuwe en innovatieve aanpak van het team, maar zei dat er meer gegevens nodig waren.

“Het artikel neemt een compleet nieuw perspectief in, en dit zal ons zeker een stap voorwaarts brengen in het begrijpen van wat er in het Ordovicium is gebeurd”, zegt dr. Schmtz, die ook verbonden is aan het Purple Mountain Observatory in China.

Gretchen Benedix, hoogleraar aard- en planetaire wetenschappen aan de Curtin University in Australië, beschreef de studie als ‘verleidelijk’, maar was nog steeds niet overtuigd. Ze gaf aan dat de meteorieten mogelijk in gebieden ver van de evenaar met elkaar in botsing zijn gekomen zonder dat er enige resterende geologische effecten zijn achtergebleven. Ze was ook sceptisch over het voorgestelde verband tussen de ring en de Hernantian-ijstijd.

“Er zijn hier veel hypothesen, en dat is geen slechte zaak”, zei Dr. Benedix over het onderzoek. “Maar ik denk dat er natuur- en scheikunde moet worden uitgewerkt.”

Daartoe hebben Dr. Tomkins en zijn collega’s manieren ontwikkeld om hun hypothesen te testen, waaronder onderzoek naar Ordovicium-meteorieten op verschillende breedtegraden en complexere modellen van hoe een rottende asteroïde de ring van de aarde vormde.

“Wat ik vooral leuk vind, is dat de auteurs een toetsbaar idee presenteren”, zegt Dr. Schmtz. “Door te zoeken naar meteorietmineralen in sedimenten van verschillende breedtegraden, zullen we een antwoord krijgen op de vraag of de aarde daadwerkelijk een ring heeft.”

Tegenwoordig is het ontzagwekkend om je de aarde in het verleden voor te stellen, bijna volledig bewoond door zeeleven, omringd door de overblijfselen van gebroken ruimtegesteente.