Sue Guggenheim’s Erfgenamen Jood op Picasso’s gewaardeerde nalatenschap

In 1916 kocht Karl Adler, een Duitse Jood, een schilderij van Pablo Picasso dat nu wordt beschouwd als zijn meesterwerk, “Woman Ironing”, van een gerenommeerde galeriehouder in München.

Maar 22 jaar later, toen hij en zijn gezin Duitsland ontvluchtten om aan vervolging door de nazi’s te ontkomen, moest hij het schilderij voor een schijntje terugverkopen aan de galerie, volgens een onlangs aangespannen rechtszaak die de verkoop omschrijft als een “wanhopige poging om geld in te zamelen dat nodig vluchten.”

Nu klagen veel verre familieleden van Adler de Solomon R. Foundation aan – als duidelijk bewijs van de gedwongen verkoop ervan.

“Adler zou het schilderij niet hebben weggegooid tegen de tijd en prijs die hij deed, maar vanwege de vervolging door de nazi’s waaraan hij en zijn gezin zijn blootgesteld en zullen blijven lijden”, zegt de aanklacht die deze maand in New York is ingediend. Het Hooggerechtshof door de erfgenamen en verschillende non-profitorganisaties die de resterende erfgenamen van een overleden persoon beschouwen familieleden.

Maar het museum verdedigt zijn recht op het schilderij en beweert dat Adler partij was bij een “eerlijke afspraak” met de galerie. Hij wist het goed en had jarenlang met Ibn Adler gesproken, die geen zorgen had geuit over het schilderij of de verkoop ervan.

In een verklaring zei Guggenheim dat hij “oorsprongsvragen en claims voor compensatie zeer serieus neemt” en “al uitgebreid onderzoek en gedetailleerd onderzoek heeft gedaan” naar “Woman Ironing” (1904), een van zijn meest waardevolle stukken.

Het schilderij is sinds zijn aankomst in 1978 semi-permanent aan het publiek tentoongesteld in het Guggenheim. Het maakte deel uit van een legaat aan het museum door Justin Tannhauser, die hielp bij het runnen van de tentoonstelling die aanvankelijk Picasso verkocht het aan Adler en kocht het later terug.

New Yorkse tijden Het schilderij is beschreven als “een angstaanjagend portret in gedempte kleuren blauw en grijs van een skeletachtige vrouw, haar ogen hol, haar wangen ingevallen, uit alle macht op een strijkijzer drukkend”.

Schrijven in een analyse van het stuk op hun website dat “Misschien heeft geen enkele kunstenaar de benarde situatie van de lagere klassen met meer pijn afgebeeld dan Picasso.”

‘Ironing Woman’, zei ze, ‘is Picasso’s perfecte portret van inspanning en vermoeidheid.’

juridisch geschil De vraag aan hoeveel dwang Adler werd blootgesteld op het moment van de verkoop, zal waarschijnlijk op het schilderij worden gericht. Het gezin was al uit Duitsland gevlucht en in zijn verklaring merkte Guggenheim op dat dit schilderij, in tegenstelling tot door de nazi’s gestolen kunstwerken, werd verkocht aan een galerie die Adler goed kende.

Maar advocaten van de aanklagers zeggen in gerechtelijke documenten dat het gezin in financiële moeilijkheden bleef nadat ze hun thuisland hadden verlaten en “heen en weer door verschillende Europese landen moesten reizen”. Dit ongeluk blijkt duidelijk uit de bereidheid van Adler om ‘het schilderij ver onder de werkelijke waarde te verkopen’, aldus de rechtszaak. Adler ving een verkoop in 1932 voor $ 14.000 of meer, volgens gerechtelijke documenten, bijna 10 keer wat hij uiteindelijk zes jaar later aan Thanhauser verkocht.

In de rechtszaak wordt opgemerkt dat de huidige geschatte waarde van het schilderij tussen de $ 100 miljoen en $ 200 miljoen ligt, een bedrag dat de eisers zeiden dat ze eerder zouden overwegen dan een daadwerkelijke terugkeer naar het werk.

In zijn verklaring benadrukte Guggenheim wat hij omschreef als pogingen te goeder trouw om het geschil op te lossen. Ze zei dat ze “in de loop van een aantal jaren een dialoog had gevoerd met de advocaten van de eisers”, maar stelde vast dat “de beschuldiging ongegrond is”.

Guggenheim wees er ook op dat hij in de jaren zeventig contact had opgenomen met Eric Adler, de zoon van Carl Adler, om de herkomst van het schilderij te bespreken – en dat Eric Adler destijds “geen zorgen uitte”.

Het museum zei: “De feiten tonen aan dat de verkoop van Justin Thanhauser door Carl Adler een eerlijke transactie was tussen partijen met een langdurige en duurzame relatie.” “Guggenheim gelooft dat de uitkomst van de huidige rechtszaak zal bevestigen dat hij de rechtmatige eigenaar is van Woman Ironing.”

Een advocaat van de eisers weigerde commentaar te geven op de zaak of de juridische vragen die het oproept, en verwees een verslaggever naar de beschuldigingen in de klacht. Een woordvoerster van Guggenheim legde haar verklaring af, maar reageerde niet op aanvullende vragen van The New York Times.

Nicholas O’Donnell, een kunstadvocaat, zei dat het veelbetekenend kan zijn geweest dat Adler het schilderij verkocht nadat hij Duitsland was ontvlucht.

O’Donnell zei dat de geschiedenis en de wet erkennen dat een jood niet de macht heeft om een ​​eerlijke deal te sluiten binnen het door de nazi’s bezette gebied. Maar hij zei dat het niet duidelijk was hoeveel dwang de rechtbank zou opleggen aan een verkoop van buiten dat gebied.

O’Donnell voegde eraan toe dat Tannhauser ook een controversieel figuur is.

“Hij was toevallig op het juiste moment op de juiste plaats om zoveel handen weg te nemen van de Joden die Europa ontvluchtten”, zei O’Donnell. “Degenen die hem verdedigen zeggen: hij was het die hen hielp iets te krijgen.” Degenen die hem bekritiseren, zeggen: “Het is grappig hoe hij altijd leek te eindigen met deze kunst van frustrerende waarde.” ‘

Kirsten Noyes heeft onderzoek bijgedragen.