Waarom de Nederlandse media zich op Virgil van Dijk richtten slaat nergens op

Voor een speler die gewend is aanvallen op het veld af te weren, is Liverpool-verdediger Virgil van Dijk de afgelopen weken aangevallen.

Na de 2-1 nederlaag van Nederland tegen Engeland en de uitschakeling op het EK stonden enkele prominente stemmen in de Nederlandse voetbalmedia centraal voor kritiek.

De Nederlandse journalist en oud-voetballer Johan Derksen (die nooit voor het Nederlands elftal speelde) bestempelde Van Dijk als een “pseudo-leider” die “goed speelt” erachter.

Dit is het soort kritiek dat Van Dijk krijgt van de media in zijn land.

Oranje kwam van verschillende kanten onder vuur te liggen na hun 3-2-nederlaag tegen Oostenrijk in de groepsfase.

Voormalig Nederlands verdediger Marco van Basten benadrukte dat Van Dijk “meer leiderschap moet tonen” en verwees naar eerdere opmerkingen over de aanvoerder van Liverpool en zei: “Ik herhaal dat het teleurstellend is”.

Dergelijke opmerkingen over Van Dijk van voormalige Nederlandse spelers gaan nog verder terug. In maart 2023 zei Van Basten tegen Zigo Sport dat Van Dijk “lawaai maakt maar niets zegt” en voegde eraan toe dat hij “verwarring schept die tot misverstanden leidt”. Ruud Gullit zei destijds ook dat Van Dijk “denkt dat hij beter is dan alle anderen”.

Het signaal van Van Dijk is heel anders. De beschuldiging dat hij niet genoeg leiderschap kan bieden of dat hij zijn ploeg achterin in gevaar brengt, valt snel uiteen als je bedenkt hoe belangrijk hij is voor Liverpool, waar hij alle mogelijke trofeeën won en zijn ploeg aan het beste defensieve record van de Premier League hielp in drie verschillende wedstrijden. seizoenen. .

Internationaal speelde de verdediger slechts twee grote toernooien voor Nederland, van wie hij aanvoerder was tot de kwartfinales van het WK 2022 en de halve finales van het laatste EK.

In 2022 verloor Oranje alleen na strafschoppen van de uiteindelijke kampioen Argentinië, en verloor pas een paar weken eerder van Engeland.

De prestaties van Van Dijk voor Nederland bereikten helaas niet dezelfde hoogten als op Merseyside.

Ze verlenen echter geen geloofwaardigheid aan ongegronde beweringen dat hij een gevaar is achter de nationale zijde.

Er kan inderdaad een sterk argument worden aangevoerd dat de aanvallen van Liverpool op de aanvoerder eerder pretentieus dan geloofwaardig zijn.

Nadat Nederland in de WK-finale van 2010 verloor van Spanje, legden de Nederlandse media het grootste deel van de schuld bij Howard Webb.

Ironisch genoeg zorgde de slechte beslissing van Webb in die wedstrijd ervoor dat de Nederlandse middenvelder Nigel de Jong op het veld kon blijven, ondanks een gruwelijke trap tegen de borst van Xabi Alonso.

Ondanks het feit dat Arjen Robben er niet in slaagde een 1v1-wedstrijd om te zetten met de Spaanse keeper Iker Casillas, bespaarden de Nederlandse media de buitenspeler grotendeels (en terecht) de kritische blik waaraan Van Dijk werd onderworpen.

Het Nederlands elftal kreeg kritiek van de Nederlandse media toen het na twee jaar het EK 2012 in de groepsfase verliet, zich niet wist te kwalificeren voor het EK 2016 en 2018 en op het EK 2020 een verrassende nederlaag in de knock-outfase leed tegen Tsjechië.

Het is echter de moeite waard om op te merken dat je in geen van deze gevallen een speler hoort gemarkeerd.

Wanneer een nationaal team goed presteert, is het eerlijk en noodzakelijk om vragen te stellen aan de manager en de grotere structuur van de voetbalfederatie van dat land.

Het spreekt voor zich dat het aanpakken van de systemische tekortkomingen van een voetbalfederatie een veel effectievere aanpak is om een ​​sterke nationale ploeg op te bouwen dan met de vinger naar één speler te wijzen.

Als spelers als Derksen, Gullit en Van Basten willen dat Nederland een succesvol team wordt, kunnen hun opvattingen over Van Dijk daarbij behulpzaam zijn.