Waarom fietst de minister-president van Nederland naar zijn kantoor, maar komt hij niet als onze minister-president?

Imran Khan vertelde Pakistan dat de minister-president van Nederland op de fiets naar zijn kantoor is gegaan. Hij volgde echter het voorbeeld van de minister-president van Nederland niet en nam een ​​helikopter van zijn ijzige huis naar het kabinet van de minister-president. Mijn vraag is niet voor Khan, maar om te begrijpen waarom de Nederlandse premier op de fiets naar zijn kantoor gaat.

Elke Pakistaan ​​die wel eens in Nederland is geweest, kan daar fietsen. Jong en oud, rijk en arm, immigranten en autochtonen, stad en platteland, mannen en vrouwen, reizigers en schoolkinderen, en de koninklijke familie en premier. Fietsen is een reguliere activiteit die niet is gekoppeld aan status of levensstijl en geen stigma veroorzaakt.

De Nederlandse cultuur bevordert nederigheid – jezelf niet boven anderen verheffen.
Fietsen is dus een manier om te beseffen dat je net als iedereen bent. Als gevolg hiervan gaat meer dan 40% van de verplaatsingen in Amsterdam per fiets, terwijl minder dan 5% van de verplaatsingen in Pakistaanse steden per fiets wordt afgelegd.

In Pakistan hebben we een diepgewortelde cultuur van het uiten van status en inkomen door middel van unieke huisvesting en mobiele keuzes. Verschillende modellen auto’s zijn een symbool van rijkdom en macht. Dus iedereen, ongeacht sociale, economische, politieke, etnische en religieuze verschillen, wil in Pakistan een dure auto bezitten. Milieuliefdadigheidsinstellingen en -organisaties die doelstellingen voor duurzame ontwikkeling willen promoten, eisen grotere, duurdere auto’s.

In Pakistan hebben mensen een mobiele cultuur van auto’s en grote auto’s. Als je naar landen gaat waar een auto staat die symbool staat voor anti-milieu-persoonlijkheid, is het interessant dat Pakistanen hun nomadische cultuur met zich meebrengen. Pakistanen in het buitenland kopen meer uitgebreide en duurdere auto’s (met op maat gemaakte naamplaatjes) in gemeenschappen (inclusief Nieuw-Zeeland) om te wandelen, fietsen en openbaar vervoer te ondersteunen.

Pakistaanse steden zijn gemaakt voor niet-gemotoriseerd vervoer. Iedereen die de binnenstad van Lahore, Rawalpindi en Peshawar bezoekt, kan de levendige straatcultuur zien. De autocultuur daarentegen bracht brede wegen, grote parkeerplaatsen en dichtbevolkte woningbouwprojecten naar de rand van steden. De autocultuur promoot een bepaalde levensstijl, maakt fietsen tot een stigma en staat voor armoede. We verloren de nederigheid van de Nederlandse steden. Nederlanders (inkomen per hoofd van meer dan $ 50.000) zijn rijk (inkomen per hoofd $ 1.200) in vergelijking met Pakistanen, maar ze stoppen niet met fietsen, ook al zijn ze rijk genoeg om alternatieven te kopen.

Naast sociale normen is fietsen in Nederland het resultaat van sociale bewegingen, stedenbouwkundig beleid, financieringsmechanismen en onderzoek die sinds de jaren zeventig direct en indirect door overheden worden gestimuleerd. Er werden exclusieve fietspaden en fietsenstallingen aangelegd. De gewoonte om te fietsen werd onderdeel van de beweging van de volgende generatie. Stedenbouwkundig beleid en fietsen bestaan ​​naast elkaar, d.w.z. nieuwe ontwikkelingen zorgen voor meer fietsen. Winkelcentra zijn gemaakt op basis van de afstand die de fiets kan afleggen. Amsterdam heeft nu koffie en hamburgers voor fietsers. In feite is fietsminuten de standaardeenheid van tijdafstandsmetingen: in vastgoedadvertenties is ’10 minuten van het centrum’ 10 minuten per fiets. Elke gemeente wijst een fietser aan om het beleid te plannen en uit te voeren. In 2018 had ik de kans om 2 . bij te wonen^nd Fietsonderzoeksraadsconferentie in Amsterdam. Ik was verbaasd te zien dat meer dan 60 Nederlandse PhD-onderzoekers en professoren verschillende aspecten van fietsen in hun land onderzochten. Door inspanningen van de afgelopen 50 jaar heeft fietsen bijgedragen aan het verbeteren van de mentale en fysieke gezondheid van Nederlanders, het vergroten van de socialisatie in het openbare leven en het verminderen van transportgerelateerd energieverbruik en -uitstoot.

Het is zeldzaam om melkverkopers en andere verkopers te zien fietsen in Pakistaanse steden. Vrachtfietsen zijn echter heel gebruikelijk in Nederland. In feite worden bakfietsen voornamelijk gebruikt voor dagelijkse activiteiten door moeders met kleine kinderen. De meeste Nederlandse gezinnen hebben minstens één of twee fietsen in huis. Fietsen worden ook gebruikt om stations en ander openbaar vervoer te bereiken. Pakistan kan leren van Nederland door een fietsnetwerk aan te leggen dat aansluit op het BRT/Metrobussen en Orange Rail netwerk.

Kortom, de Nederlandse cultuur heeft het fietsen gevormd, en het fietsen heeft de Nederlandse cultuur gevormd. De geschiedenis leert dat cultuur niet zomaar vervangen kan worden. De fietsgewoonten van de minister-president van Nederland laten zich niet alleen door de toespraken van Imran Khan en het fietsprogramma van generaal Ziaul Haque meeslepen. Als we de premier van Pakistan in 2050 willen zien fietsen, moeten we beleid formuleren, fondsen toewijzen, de gewone mensen van Pakistan erkennen die fietsen in gevaarlijke, vervuilde en vijandige omgevingen en nu beginnen met de culturele transformatie. De Duurzame Ontwikkelingsdoelen van de VN eisen dat Pakistan fietsen promoot als een respectabele, acceptabele en levensvatbare vorm van vervoer, zonder excuses te maken dat het klimaat, ruimtegebrek en onpraktisch is. Mooie voorbeelden om meer te weten te komen over de Nederlandse cultuur en steden.

Gepubliceerd in de Express Tribune op 24 mei^E2022.

Leuk vinden Commentaar en redactie op FacebookVolgen @ETOpEd U kunt alle updates over onze dagelijkse gebieden op Twitter krijgen.