Wat als we hier vastzitten?

Eerlijk gezegd geloof ik in de toekomst van de ruimtekolonisatie omdat ik erin wil geloven. Het is romantisch. Het is een avontuur. Het is koud! In het ergste geval is het ook de manier om soorten te behouden als de aarde wordt vernietigd De voormalige god van de mensheid Om onszelf te redden, ook al verdienen we dat onder die omstandigheden misschien niet. Ik moedig de Artemis-missies en het Gateway Project ten zeerste aan, waarmee tegen het einde van dit decennium de bouw van een ruimtestation in een baan om de maan zou kunnen beginnen, en een bemande missie naar Mars tijdens mijn leven. Droom verder, want het is goed en gezond om te dromen. Onderweg zijn er talloze technologische obstakels, die op zichzelf de moeite waard zijn om aan te pakken: we gaan wetenschappelijk vooruit door uitdagingen te identificeren die overwonnen kunnen worden.

Maar wat als sommige uitdagingen geen obstakels zijn, maar wegversperringen, niet technologisch maar biologisch? Als het probleem niet is wat we kunnen bouwen, maar wat we zijn? Het zou een enorme klap zijn voor de toekomstige hoop van de kosmische diaspora als de obstakels niet te maken hadden met tijd en afstand, maar eerder met de fundamentele zwakheden van het menselijk lichaam. We weten al lang welke schadelijke effecten ruimtevluchten kunnen hebben op het menselijk lichaam: botverlies, bloedarmoede, verzwakte immuunsystemen, hogere risico’s op kanker, en de lijst gaat maar door. Sommige problemen worden veroorzaakt door microzwaartekracht; Anderen zijn het gevolg van achtergrondstraling in de ruimte – NASA schat dat astronauten aan hetzelfde worden blootgesteld Tot 6000 röntgenfoto’s van de thorax. Astronauten in een lage baan om de aarde, waar het internationale ruimtestation is gestationeerd, worden gedeeltelijk tegen deze straling beschermd door de magnetosfeer van de aarde, maar hebben ook last van de gevolgen ervan.

Voeg aan deze effecten een potentieel catastrofaal effect toe: de ruimte beschadigt onze nieren dramatisch.

De studie, getiteld ‘Cosmic Kidney Disease’, en Vorige week verschenen in Natuurcommunicatie, onderzoekt de nierfunctie bij 66 astronauten die tot 180 dagen in het internationale ruimtestation hebben doorgebracht, wat relatief veilig is vergeleken met een terugkeermissie naar Mars, die een paar jaar zou kunnen duren en de astronauten zou kunnen blootstellen aan intensere straling uit de diepte. ruimte. Maar zelfs deze beperkte tijd had een enorme impact op de astronauten. Uit het onderzoek bleek een significante afname van de nierfunctie en een verhoogd risico op nierstenen als gevolg van het krimpen van de niertubuli. En je hoeft geen dokter te zijn om te weten dat dit een slechte zaak is. De schade kan na voldoende tijd permanent zijn. De studie simuleerde de effecten van langere blootstelling op muizen, en hun nieren herstelden nooit.

Bovendien beginnen de effecten zich pas te manifesteren als het te laat is om ze te voorkomen. “Als we geen nieuwe manieren ontwikkelen om de nieren te beschermen, zou ik zeggen dat, ook al kan een astronaut Mars bereiken, hij of zij op de terugweg misschien dialyse nodig heeft.” zei Dr. Keith Siu, hoofdauteur van de studie. “We weten dat de nieren pas laat tekenen van stralingsschade vertonen; tegen de tijd dat dit duidelijk wordt, kan het te laat zijn om mislukkingen te voorkomen, wat rampzalig zou zijn voor de kansen op succes van de missie.”

NASA is zich terdege bewust van de noodzaak van stralingsbescherming, vooral van hoogenergetische galactische kosmische straling, bij elke bemande interplanetaire missie. Onderzoek mogelijke oplossingen. Eén manier om je te beschermen tegen kosmische straling is door middel van een enorme afschermende massa: een groter ruimtevaartuig. Het lanceren van een dergelijk ruimtevaartuig zou echter erg zwaar en duur zijn. Een andere optie is om materialen te gebruiken die efficiënter beschermen zonder gewicht toe te voegen. Deze materialen bestaan ​​momenteel niet. Andere ideeën, zoals krachtvelden of medicijnen die de effecten van straling tegengaan, blijven in het verre theoretische domein. Momenteel is er geen manier om naar Mars of verder te gaan zonder astronauten bloot te stellen aan dodelijke doses straling.

Het zou bijna poëtisch zijn als de beperkingen die ons uiteindelijk met beide benen op de grond houden, niet die van afstand en tijd zouden zijn, maar van ons lichaam zelf. Maar heeft het zin? We zijn in de loop van miljarden jaren geëvolueerd om te overleven hierEn alleen hier: deze hoeveelheid zwaartekracht, deze hoeveelheid blootstelling aan straling, deze temperatuur, druk en samenstelling van de atmosfeer. Wanneer we het hebben over Gematigde zone In termen van bewoonbaarheid is er niets bijzonders aan deze parameters, het zijn gewoon de parameters waarvoor mensen zijn ontworpen.

Dit is niet noodzakelijkerwijs een doodvonnis voor ruimteverkenning en kolonisatie; Dezelfde sciencefictiongeest die zich kan voorstellen dat hij andere planeten koloniseert, kan zich net zo gemakkelijk, ik weet het niet, genetische manipulatie voorstellen om onze nieren te beschermen tegen de verwoestingen van de ruimte. Maar er zijn veel slimme mensen die geloven dat deze en andere problemen werkelijk onoverkomelijk zijn, en dat we nooit in andere werelden zullen leven. Ze zouden gelijk kunnen hebben! Mijn eerste reactie is dat ik dat frustrerend vind, maar misschien hoeft dat niet zo te zijn. Misschien zou het spannend zijn om te weten dat wij als soort hier moeten leven en sterven. Daar is niets mis mee – dat geldt verreweg voor elke andere soort – en misschien is het een stimulans om het beste te maken van wat we hebben, het te behouden en te stoppen met het vernietigen ervan. Als er geen ontsnapping mogelijk is uit het onbewoonbare land, is reparatie ervan de enige optie.